---------------------------------------------------------------

เมื่อช่วงเทศกาลคริสต์มาสมาถึง บ้านเรือนร้านค้าถูกประดับด้วยไฟหลากสี แซมด้วยดอกไม้สดหลายพันธุ์ เสียงของผู้คนดังเจือยแจ้ว เสียงเด็กเล็ก ๆ ที่คุยกันถึงของขวัญ สถานที่เที่ยว และซานต้า

วาบ วาบ วาบ

เสียงดังขึ้นมาจากบนหลังคาพร้อมกับเสียงดังกุกกัก ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้า กระชับเสื้อกันหนาวตัวเก่งก่อนจะเปิดประตูออกไปรับไอเย็นด้านนอก

เสียงบ่นพึมพำพร้อมกับถุงหลายถุงที่กองอยู่บนพื้น คนหูแหลม ๆ ตัวเล็ก ๆ สองคนง่วนอยู่กับกระดาษแผ่นยาวและถุงใบใหญ่ ๆ ส่งเสียงดังออกมาราวกับว่าไม่ทันสังเกตเห็นฉัน จนกระทั่งชายตัวใหญ่ไว้หนวดเคราสีขาวบอกให้พวกเขาเงียบเสียงลง

"สวัสดีสาวน้อย" ชายร่างท้วมทักขึ้น ฉันพยายามหรี่ตามองสำรวจดูว่าเขาคือใคร

"เธอจำพวกเราไม่ได้หรอก" ชายตัวเล็กคนหนึ่งพูดขึ้น "ใช่ ๆ เธอไม่มีทางจำเราได้หรอก" ชายตัวเล็กอีกคนเสริม

"ฉันจำพวกคุณทุกคนได้น่า" ฉันยืนเท้าเอวมอง "เราเคยเจอกัน ในความฝันที่เหมือนจริงเอามาก ๆ ตอนนั้น" ฉันพูดสวนขึ้นมาก่อนที่พวกเขาจะพูดแทรก

"แล้วเธอขึ้นมาทำอะไรบนนี้ล่ะคลาร่า" ซานต้าถามขึ้น

"ฉันกำลังรอคอยใครบางคนอยู่" 

"ใครล่ะ ชายแก่ในตู้สีฟ้าน่ะหรอ" ชายตัวเล็กถามออกมาพร้อมกัน

"..." ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากฉัน

"เธอเชื่อในซานต้ารึเปล่าคลาร่า"

"..." ฉันพยักหน้า "ฉันเชื่อมาตลอด"

"เดินกลับลงไปที่ห้องนอน แล้วหลับตานึกถึงสิ่งที่เธออยากได้ที่สุด" ซานต้าบอกกับฉัน ฉันทำตามแต่โดยดี ฉันเดินกลับลงไปที่ห้องนอนของฉัน นั่งลงบนเตียง นึกถึงสิ่งที่อยากได้ที่สุด แล้วดึงผ้าห่มมาห่มปิดถึงคอ แล้วหลับตาลง

สิ่งแรกที่แว๊บเข้ามาในหัวของฉันคือเสียงว๊าบ ว๊าบ ของทาร์ดิส ตู้สีฟ้าที่มองเพียงด้านนอกมันช่างเล็กเหลือเกิน แต่ภายในกลับกว้างใหญ่ มีเกือบทุกอย่างที่อยากจะให้มี ทั้งสระว่ายน้ำ ห้องสมุด หรือแม้แต่ห้องนอน ฉันเห็นตัวเองกำลังเดินดูห้องเกือบทุกห้องที่ฉันเคยเข้าไปภายในทาร์ดิส

สิ่งต่อมาที่ฉันนึกถึงคือ ...

เสียงประตูเปิดดังขึ้น ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงประตูจากไหน เพราะฉันมั่นใจว่าฉันล็อคประตูห้องนอนอย่างดีแล้ว

"คลาร่า" ใครบางคนกำลังเรียกชื่อของฉัน

"คลาร่า ตื่นเร็ว" นอกจากเสียงที่เรียกฉันอยู่นั้น ฉันรู้สึกเหมือนมีใครมาจับที่แขนของฉัน 

"คลาร่า" ฉันลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ภาพจาง ๆ ที่ฉันเห็นนั้นก็คือสิ่งที่ฉันนึกถึงถัดจากทาร์ดิส ฉันกระพริบตาถี่ขึ้นเรื่อย ๆ จนมองเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าชัดเจน

"ด็อคเตอร์" เขาฉีกยิ้มขึ้นมาหลังสิ้นเสียงของฉัน รอยยิ้มที่ฉันไม่ได้พบเจอมานานแสนนาน รอยยิ้มกับสายตาที่เหนื่อยอ่อนของเขา 

"คลาร่า" เขาก็ยังคงเรียกชื่อของฉันอยู่ ฉันลุกขึ้นไปกอดเขาแน่น เขายังเก้ ๆ กัง ๆ กับการกอดของฉันอยู่เหมือนเดิม กลิ่นของเขายังไม่เปลี่ยน กลิ่นเหมือนเด็กที่เพิ่งอาบน้ำทาแป้งมาใหม่ ๆ กลิ่นแป้งเด็กลอยมาแต่ไกล ทำไมฉันถึงนึกไม่ถึงล่ะ

"Merry Christmas ย้อนหลังนะคลาร่า" ด็อคเตอร์พูดขึ้นพร้อมกับยื่นคริสต์มาสแคร๊กเกอร์มาให้กับฉัน

"Happy Christmas ย้อนหลังเช่นกันนะด็อคเตอร์ รู้มั้ยฉันคิดถึงคุณนะ" 

"ผมก็เช่นกัน" เขาก็ยังคงยื่นคริสต์มาสแคร็กเกอร์มาให้ฉันจับ ฉันดึงคริสต์มาสแคร็กเกอร์พร้อม ๆ กับเขา 

"Every Christmas is Last Christmas and this is Ours." เขายังจำได้ ประโยคนั้นเขายังคงจำได้ ฉันเดินไปกอดเขาแน่น ๆ อีกครั้ง

"พร้อมที่จะออกเดินทางมั้ย" เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ค่อยเหมือนเขาคนเดิมหน่อยแล้ว 

"ด็อคเตอร์ เราจะไปไหนกัน"

"เธออยากจะไปไหนล่ะ คลาร่า"

"ฉันอยากไปเดินเล่นในที่ที่เราเจอกันครั้งแรก ด็อคเตอร์ คุณจำได้มั้ย" เขานั่งนึกอยู่พักใหญ่ 

"เอาสิ" เขาเปิดประตูทาร์ดิสออก ผายมือให้ฉันเดินนำเข้าไปตู้สี่เหลี่ยมนั่น ฉันชอบเวลาที่ได้เห็นเขายุ่งอยู่กับคอนโทรลเบื้องหน้า ท่าทางของเขาทำให้ฉันไม่อยากจะหันมองสิ่งอื่น เสียงวาบดังขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งหยุดลง เขาเดินไปเปิดประตูออกแล้วเดินกลับมาพาฉันออกไปด้านนอก

"เอาล่ะ เรามาถึงกันแล้ว" เขาพูดขึ้นมา

"ไปเดินเล่นกันเถอะด็อคเตอร์" ฉันชวนเขาพร้อมยื่นมือไปหา

"..." เขาไม่ตอบอะไร 

"เดินจับมือกันเถอะ" ฉันพูดขึ้น มือของเขาเอื้อมมาจับมือของฉัน แกว่งมือไปมาราวกับว่าเป็นเด็กเล็ก ๆ

เราเดินเล่นไปเรื่อย ๆ ความทรงจำเก่า ๆ ย้อนกลับมา ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน มันคงทำร้ายฉันอย่างหนัก เพียงแต่ตอนนี้ มันเป็นความหลังที่น่าจดจำ ความหลังที่ฉันสามารถเผชิญหน้ากับมันได้ แม้มันจะเคยทำให้ฉันเสียน้ำตามาแล้วก็ตาม

"ด็อคเตอร์" เขาหันหน้ามามองที่ฉัน เรานั่งอยู่ริมแม่น้ำ เสียงลมพัดผ่าน เสียงน้ำกระทบกับกำแพง เสียงฝูงนกที่บินผ่านไปมา ฉันนั่งพิงบ่าของเขา รับรู้ถึงเสียงลมหายใจของเขา แผ่วเบา แต่สม่ำเสมอ ฉันหลับตาลงฟังเสียงต่าง ๆ รอบตัว รับรู้ได้ถึงสายตาที่เขามองมาที่ฉัน เวลาที่ฉันได้อยู่ข้าง ๆ เขา ก็ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย แม้ว่าเราจะผ่านเรื่องอันตรายมามากแล้วก็ตาม

"คุณจะยังอยู่กับฉันตรงนี้รึเปล่าด็อคเตอร์" 

"ตราบเท่าที่ผมจะอยู่ได้"




"อย่างน้อยก็ขอให้ผ่าน วันปีใหม่ ไปด้วยกันก่อน" ฉันพึมพำขึ้นมาเบา ๆ 

ฉันจำไม่ได้ว่าเผลอหลับไปเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็เมื่อแสงสาดเข้ามาแยงตาของฉัน นาฬิกาส่งเสียงบอกเวลา สิบโมงเช้า วันที่ 25 ธันวาคม

แล้วเมื่อคืน สิ่งที่ฉันเจอเมื่อคืน มันเป็นความจริงรึเปล่า

สายตาฉันเหลือบไปพบกับซากคริสต์มาสแคร็กเกอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะ มีรอยฉีกอยู่

กระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ วาดเป็นรูปรอยยิ้มน่ารัก ๆ 

พร้อมกับลงชื่อคนเขียนเอาไว้

เมื่อพลิกไปดูด้านหลัง เขาก็เขียนเอาไว้ว่า

"ขอโทษที่ไปไม่บอก ผมต้องรีบ ก่อนที่ Sherlock Holmes เขาจะทำอะไรแปลก ๆ 

- old man in the blue box -"