อยู่ๆฉันก็นึกอยากสูบบุหรี่

ฉันไม่ได้ติดบุหรี่เข้าข่ายเป็น 'คนสูบ'ในชีวิตประจำวัน
หากจะหยิบมันขึ้นมาสูบสักครั้ง ก็ค่อนข้างเป็นความรู้สึกพิเศษ
แต่ไม่ใช่ความพิเศษในแง่ดีหรอก

มันเริ่มจากการเห็นเพื่อนสูบใน 'วงเล่า'
ฉันไม่ได้สะกดคำว่า เหล้า ผิดหรอกนะ
เพราะเหล้าไม่ใช่ปัจจัยหลักเลย เรานัดพบตั้งวงกันเป็นสิบคน

บางคนเล่าเรื่องแกล้มเหล้า
บางคนเล่าเรื่องแกล้มเฟรนช์ฟรายส์
และบางคนเล่าเรื่องแกล้มบุหรี่
เราต่างผลัดกันถามตอบถึงชีวิตหลังเรียนจบมา

จุดยืน.. เส้นทางที่ผ่านพ้น.. และระยะห่างจากความฝัน..

เรามาอยู่ในวงนั้นเพื่อแบ่งปันเรื่องราว
หรือบางทีก็เพื่อจะรู้ว่าเราไม่ได้จะเป็นบ้ากับโลกนี้เพียงลำพัง

แล้ว Marlboro กล่องเล็กๆสีขาว ก็ถูกส่งต่อมาถึงฉัน
กลิ่นมิ้นท์ของมันหอมชะมัด อยู่ๆฉันก็รู้สึกเป็นมิตรกับมัน
ฉันบรรจงหยิบออกมาหนึ่งมวน คาบใส่ปาก และยื่นหน้าให้เพื่อนจุดไฟให้อย่างที่มักเห็นในหนัง
ควันขาวถูกสูดเข้าเต็มปอด ก่อนจะพ่นออกมาเป็นสาย

"เฮ้ย มึงสูบครั้งแรกก็เป็นเลยนี่หว่า ไม่สำลักด้วย" เพื่อนทัก

ฉันพ่นควันขาวใส่หน้าเพื่อนแทนคำตอบ
อยู่ๆก็รู้สึกมั่นใจจะสูบ เหมือนได้ค้นพบความสามารถพิเศษ

หลังจากวันนั้น บุหรี่ก็เข้ามาสานสัมพันธ์กับห้วงเวลาที่ฉันมีเรื่องมากมายท่วมท้นอยากจะเล่า

เมื่อเช้า ฉันตื่นขึ้นมาพบว่าฉันเขียนงานไม่ได้เลยแม้แต่บรทัด
เหมือนไม่มีตัวอักษรใดสามารถบรรยายความคิดของฉันได้ ทั้งที่ฉันได้ชื่อว่าเป็นนักเขียน

ฉันเดินไปเปิดตู้ยา หยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบโดยไม่คิดอะไร

"เหี้ย.." ฉันแปลกใจกับภาพตัวเองที่ได้เห็นฉันผ่านกระจกเงาของตู้ยา

มันไม่ได้เท่ๆคูลๆเหมือนที่เห็นในหนังเรื่องไหน
และฉันเกลียดยัยบ้านี่จนอยากข่วนหน้าสักหน

"มึงดูป่วยมาก ป่วยจิตเอามากๆ
ยาสูบแม่งเป็นยาของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?" ฉันถามตัวเอง ความคับข้องใจบีบรัดลำคอจนเอ่อล้นด้วยน้ำตา