...........................................................................................................................................................

“ระยะทางจากกรุงเทพ ปลายทางจังหวัดขอนแก่น รวมระยะทาง 444 กิโลเมตร
ใช้เวลาในการเดินทางประมาณ 6 ชั่วโมง 30 นาที
หากท่านผู้โดยสารประสงค์จะลง ณ จุดจอดใด..”

ถ้าใครเคยขึ้นรถโดยสารของนครชัยแอร์จากกรุงเทพไปขอนแก่นคงคุ้นชินกับประโยคเหล่านี้
เธอเองก็คุ้นกับมันดี แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ฟัง และไม่สนใจจะฟัง

ในใจของเธอสั่นรัวและจดจ่อเพียงว่า เมื่อไหร่เธอจะไปถึงที่หมาย 

และพบชายคนรักยืนอยู่ที่ชานชาลา 

เขาคงกำลังรอเธอพร้อมกับอ้อมกอดอบอุ่นของเขาที่เธอแสนโหยหา

“it’s over” เมื่อกว่าแปดชั่วโมงก่อนหน้า เขาส่งข้อความมาบอกเลิกเธอ
เธอไม่เคยคิดหรือจินตนาการถึงวันแบบนี้มาก่อน
สำหรับเธอมันไม่ใช่ความจริง ..เหมือนทุกๆครั้งที่เคยเป็นมา
เธอจึงรีบจองตั๋วมุ่งมาที่ขอนแก่น

มาหาเขา

มาบอกว่า เราจะต้องยังคบกันอยู่
เธอทำถึงขนาดนี้
เราจะต้องยังคบกันอยู่
เธอทุ่มเทตามมาง้อเขาไกลขนาดนี้
เราจะต้องยังคบกันอยู่
เขารักเธอ เธอรู้ว่าเขารักเธอมาก
และ เราจะต้องยังคบกันอยู่
...........................................................................................................................................................

- สิ่งที่ไม่ได้คาดคิด มักเกิดจากการคาดคิด เพียงแต่คาดคิดถึงอีกสิ่งหนึ่งไว้ก่อนจะพบความจริง -

...........................................................................................................................................................

เธอมาถึงขอนแก่นตามระยะเวลาที่พนักงานบนรถแจ้ง 

และ เขา..ก็อยู่ที่ชานชาลาอย่างที่ใจเธอหวัง
'ขอบคุณ' เธอคิดในใจ
ก่อนจะหยุดฝีเท้าเมื่อสายตาสังเกตไปที่ รองเท้าแตะคีบเก่าๆสีเขียวทหารที่เขาสวมอยู่
เธอรู้จักรองเท้าทุกคู่ของเขา เธอจึงรู้ว่ารองเท้าแตะคู่นั้นไม่ใช่ของเขา

แต่เธอก็ดันรู้ด้วยว่ามันเป็นของเพื่อนสนิทของเธอเอง
เธอรู้ว่าเขาไปเจอหล่อนมา เพื่อไปยืมรถมอเตอร์ไซค์บึ่งมารับเธอ

ใช่..เขาไปยืมมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนเธอมารับเธอ

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอกลับรู้สึกว่าเขาไม่ควรสวมรองเท้าคู่นั้นอยู่

เธอซ้อนมอเตอร์ไซค์คนรัก 'หรือว่าเป็นอดีตคนรักแล้วนะ?' เธอเองก็ไม่แน่ใจ

เขามาส่งเธอที่ห้องพักของเพื่อนผู้เป็นเจ้าของมอร์เตอไซค์และรองเท้าแตะคู่นั้น
เขาฝากให้เธอค้างคืนที่นั่น ส่วนเขาจะไปค้างกับลูกพี่ลูกน้องซึ่งอยู่หอพักข้างๆ
และเธอกับเขาจะต้องเลิกกันแน่ๆ ไม่มีอะไรเปลี่ยน
พอถึงรุ่งเช้า เธอแค่ต้องกลับกรุงเทพ เขายื่นคำขาด แล้วจากไป

โชคดีที่ยังมีเพื่อน คนที่กอดเธอและกล่อมให้เธอหลับไปได้
โดยไม่รู้ว่าเวลาที่กำลังล่วงไปคือความจริงหรือความฝันเสียแล้ว

...........................................................................................................................................................
- น่าแปลกที่ความเงียบสามารถปลุกใครบางคนจากหลับใหลได้ -
...........................................................................................................................................................

คืนนั้นเธอลืมตาตื่นขึ้นมาในความมืดและเงียบงัน
เธอเรียกหาเพื่อน แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับเหมือนเด็กที่พลัดหลงกับแม่
ก่อนที่ก้อนความคิดหนึ่งจะขึ้นมาจุกที่ลำคอ
เธอหายใจแทบไม่ออกเพราะความคิดนั้น 

แล้วซวนเซลุกจากเตียง เริ่มต้นค้นห้องนั้นอย่างเสียสติ

เขามาอยู่ที่นี่ใช่ไหม?
เขามาอยู่กับเพื่อนของเธอใช่ไหม?
พวกเขาแอบมีลับลมคมในกันใช่ไหม?

แต่เธอก็ไม่พบร่องรอยใดๆว่าเขาเคยมาอยู่ที่นี่
เธอโทษรองเท้าแตะคู่นั้น มันทำให้เธอคิดบ้าๆ และทำอะไรบ้าๆ

คนเรา ยามเมื่อแรกรักมักรู้ ยามเมื่อต้องจากกลับไม่เข้าใจ
รู้เพียงแต่ว่าหัวใจที่เต้นอยู่ในอกขณะนั้น มันแผ่วเบาเสียจนคล้ายจะหยุดเต้นลงเมื่อใดก็ได้

ก่อนที่หัวใจจะขาดตายไปง่ายๆอย่างนี้ เธอจึงต้องพบเขาให้ได้

"ต่อให้ต้องอ้อนวอน ต่อให้ต้องคุกเข่าขอร้อง ก็จะทำ" เธอพูดกับตัวเอง

แม้จะติดต่อเขาไม่ได้ แต่เธอก็รู้จากเขาอยู่อย่างหนึ่ง
เขาพักอยู่ที่ห้องของลูกพี่ลูกน้องหอพักข้างๆ

...........................................................................................................................................................
- วันหนึ่งคนเราจะเข้าใจว่า ยามสิ้นไร้ไม้ตอกจริงๆ เราจะสามารถทำอะไรได้แสนพิศดาร -
...........................................................................................................................................................

คืนนั้น..เวลาย่ำตีสาม 

เธอเดินตระเวนเคาะประตูห้องพักภายในอพาร์ตเม้นท์ความสูงสี่ชั้น 

ใบหน้าของเธอซีดเผือด ไม่แน่ใจว่าซีดเพราะอากาศที่หนาวเหน็บ 

หรือเพราะหัวใจของเธอใกล้แตกสลายเต็มทน

ประตูห้องพักห้องไหนที่ยังมีเสียงทีวี เสียงเล่นวิดีโอเกมส์ เสียงเชียร์บอล หรือเสียงเพลงคลอเบาๆ แสดงว่าเจ้าของห้องยังไม่นอน เธอคิดและตรงดิ่งเข้าหาทุกประตูที่ว่า
ถามทุกคนที่เปิดประตูออกมา “ใช่ญาติของเขาหรือเปล่า?”

..ห้องแล้วห้องเล่า

ช่างเป็นค่ำคืนที่แสนประหลาดของคนในหอพักแห่งนั้น

หญิงสาวคนหนึ่ง เดินสังเกตแม้แต่รองเท้าที่ถอดอยู่ตามชั้นรองเท้าหน้าห้อง

"รองเท้าแตะคีบสีเขียวทหาร"

แต่เธอไม่พบรองเท้าคู่นั้น

...........................................................................................................................................................
- เขาหายไป ความรักของเขาก็หายไป- ...........................................................................................................................................................