ความพยายามไม่เคยทรยศใคร
ไม่ใช่ว่าทุกคนบนโลกนี้กำลังพยายามกันอยู่อย่างนั้นหรือ จนแล้วจนเล่าผลลัพธ์ไม่อาจเทียบเคียงแรงใจที่สูญเสียไปเป็นรางวัลตอบแทนอันคุ้มค่าได้เลยสักครั้ง จะบอกว่าล้มเลิกความคาดหวังไปเสียเถอะ อย่างนั้น,
โชคดี
ลีวานไม่ค่อยชอบหน้าหมอแดเนียล ยกเว้นแคนนิสที่ดูเหมือนจะเยินเยอเขาเกินหน้าเกินตา และมันก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องปรุงแต่งการตอบคำถาม พยายามเลือกใช้คำพูดสวยหรูทำตัวปรกติเหมือนคนอื่นก่อนหน้าที่ปฏิบัติต่อเขา ราวตัวประหลาดเสแสร้งทั้งถ้อยคำและน้ำเสียงรวมถึงโกหกว่าวันนัดรับยาตามนัดเขาทำอย่างนั้นอยู่สักพัก พลางคิดว่านรกในความเป็นจริงไม่จบสิ้นเสียที
เสียงของลีลีฟขับกล่อมดังกังวาลในหัวของเขาตั้งแต่เมื่อวานจวบจนถึงยามบ่ายของวัน
“ลีวาน!” เสียงขึงขังของหมอแดเนียลตะโกนเรียกแทรกเป็นระยะ
ลีลีฟจะรู้สึกอย่างนี้หรือเปล่านะ
ตรงถนนเส้นนั่นน่ะ
ไม่กี่ไมล์จากบ้านด้วยซ้ำ
ลีวานจำความรู้สึกอุ่นร้อนจากสัมผัสในอ้อมกอดของแม่ได้ขึ้นใจ หนหนึ่งอ้อมกอดนั้นไม่ได้เกิดขึ้นเพราะต้องการปลอบประโลมเขา หากแต่เป็นอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ที่กำลังเปราะบาง เธอต้องการใครสักคนในเวลานั้น และลีวานก็คิดว่ามันเหมาะสมที่คนคนนั้นคือตัวเอง เขานึกอิจฉาลีวานที่ยังอ่อนเยาว์กว่าปัจจุบันหลายโข ณ ช่วงครั้งหนึ่งเคยได้รับความอ่อนแอจากแม่ เพื่อใช้ฝ่ามือสั่นเครือลูบแผ่นหลังผอมกระหร่องของเธอบางเบา ทดแทนคำพูดอย่างอื่นซึ่งไม่สามารถส่งผลต่อสถานการณ์ขณะนั้นได้มากไปกว่าความเงียบงันระหว่างเขากับแม่
เป็นเช้าวันหยุดตามปกติลีวานตื่นเพราะเสียงเจื้อยแจ้วของนกพิราบบินโผไปมาระหว่างหลังคาบ้านนู่นทีบ้านนี้ที แทนที่จะเป็นเสียงนาฬิกาปลุกเหมือนวันปกติ เขานอนนิ่ง ๆ ดูราวคนใช้ความคิด ทว่ากลับตรงกันข้ามมีเพียงความเปลือยเปล่าของผนังห้องกำลังต่อล้อต่อเถียงกับความเรียบเฉยในหัวของลีวาน เขามองเห็นมันเป็นสีขาวเรียบสนิท เฉกเช่นความคิดแน่นิ่งไร้แรงโน้มถ่วง กระทั่งก้าวเท้าลงจากฟูกหนา สัมผัสเย็นเยียบของพื้นห้องสะท้อนกลับมาตามรูขุมขนบนร่างกาย พาลให้เกิดความรู้สึกอยากย้อนกลับไปซุกตัวไว้ใต้ผ้านวมผืนหนาดังเดิม พลันเสียงแว่วตึงตังดังมาจากด้านนอก ไม่นานนักประตูห้องของลีวานก็ถูกเปิดออกเร็วเกินกว่าความสงสัยผุดขึ้นในหัว เผยให้เห็นตัวตนห้วงลึกของแคนนิสจากด้านที่ถูกซุกซ่อนไว้ดำดิ่ง และซ่อนตัวเกินกว่าตัวตนของลีวานจะสัมผัสได้
“ตาเสียแล้ว”
ลีวานไม่รู้ว่าคนเราสามารถเสียใจราวจะขาดใจพร้อมกับการเป็นคนเฉยชาได้อย่างไร, นอกเหนือจากห้วงเวลานี้
เป็นครั้งแรกในรอบปีที่หูของลีวานอื้อไปชั่วขณะ ต่อมน้ำลายแห้งเผือดจากปลายลิ้นถูกกระตุ้นออกมาตามกระพุ้งแก้ม กระทุ้งความรู้สึกว่าพวกมันดิ้นพล่านมาจากต่อมน้ำลายหน้ากกหูเป็นส่วนใหญ่ ประกอบกับต่อมใต้ลิ้นแทรกซึมผ่านไรฟัน เคลื่อนไหวคละคลุ้งไปทั่วโพลงปาก โลดแล่นราวรถไฟเหาะขนาดเท่าช้างโคลงตามสวนสนุก ในความทรงจำของเด็กวัยกระเตาะ กระทั่งเขาเลือกที่จะกลืนก้อนเหลวใสอึกใหญ่ลงสู่ลำคอ
ลีวานคิดว่าเขาควรจะพูดคำปลอบโยนในรูปประโยคต่าง ๆ เพื่อให้แม่คลายความทุกข์ทมอย่างผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ชอบทำกันระหว่างงานรำลึก เว้นเสียแต่ก้อนน้ำลายเมื่อครู่ทิ้งภาระเป็นน้ำหนักเกินกว่าจะประมาณกระจุกอยู่กับลำคอของเขา ราวกล้ำกลืนรสชาติขมเป็นครั้งแรก ยากเกินกว่าจะนึกถ้อยคำใดใดมาสรรค์สร้าง เสียเวลาเกินกว่าจะถวิลหาภาพจำมาทับซ้อนว่าเราทั้งคู่ต่างก็พลัดพรากสิ่งสำคัญอย่างไหน หรือสลัดทิ้งซึ่งความเจ็บปวดชนิดใดไว้กับบุคคลอันเป็นที่รักมีเพียงความเงียบอย่างเดียวพอจะปลอบประโลมให้จังหวะหอบหายใจจากการสะอื้นไห้ของแม่ทุเลาลงพร้อม ๆ กับการพลั่งพรูน้ำตามหาศาลของลีวานในวินาถีถัดมา ผ่านสัมผัสบางเบาบนลาดไหล่ของลีวาน เช่นเดียวกับฝ่ามือเรียวเล็กของลีวานทาบทับผ่านแผ่นหลังสั่นกระเพือมน้อย ๆของผู้เป็นแม่ แล้วค่อยไล่นิ้ววาดเส้นริ้วสลับกับเกาะกุมเศษเสี้ยวเรียบลื่นของผ้าซาติน ราวแปลงพู่กันปัดเอื่อยไปมา, ครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่ากลับกลายเป็นการหลอมรวมเพียงภาพวาดอันขาดซึ่งความสมบูรณ์,
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in