1996

ลีวาน วิลสัน เกิดมาพร้อมกับคำอธิษฐานของครอบครัว 

ท่ามกลางวันคริสต์มาสอีฟบันทึกฝากครรภ์ระบุว่าเขามีน้ำหนักแรกเกิด 3200 กรัม พ่วงด้วยข้อเท้าเล็ก ๆ ที่งอขึ้นมาเกือบจะเหนือหน้าแข้ง — ด้านนอกกระจกใสลีลีฟโอบกอดผู้เป็นพ่อ พลันส่ายหัวทั้งน้ำตาว่าหมอจะช่วยให้น้องชายกลับมาสมประกอบได้ไหม,  เมื่อเวลาผ่านไปรูปร่างข้อเท้าที่เคยผิดรูปกลับคลายตัวกลายสภาพเป็นปรกติราวภาพจำก่อนหน้าเป็นเพียงฝันร้าย เธออ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้บางครั้งจะเข้าใจว่าพวกเขาคงไม่ว่างกระทั่งหลีกมาฟังเสียงเล็กๆ ของเด็กหญิงวัย 7 ขวบ แต่อย่างน้อยพ่อกับแม่ของเธอก็ได้ยินมันชัดเจน และช่วยปลอบโยนด้วยถ้อยคำแสนสั้น หากแต่ทุเลาอาการหวั่นใจเสียกว่าคำอธิษฐานเป็นไหน ๆ , พวกเขาวิเศษกว่าพระเจ้าซะอีก

ฤดูหนาวปีที่แล้วลีลีฟจำได้ว่าแม่ทำเบเกอรี่และอบไก่งวงตามธรรมเนียม ส่วนตัวเธอกับพ่อก็ออกไปปั้นหิมะเล่นกันหน้าบ้าน หลังตระเตรียมต้นคริสต์มาสตั้งตระหง่านในห้องนั่งเล่นเรียบร้อยและปล่อยให้พ่อทำหน้าที่จุดเตาไฟ 

สโนบอลทั้งสามตัวถูกบรรจงปั้นเป็นก้อนกลมขนาดพอดีบนฝ่ามือเล็ก ๆ ของเธอ พ่อเดินมาต่อเติมบางส่วนที่ขาดหายให้พอดีกับรูโหว่ เพราะลีลีฟปั้นได้ไม่นานพอ เด็กหญิงยื่นก้านไม้ยาวแก่จาเมส เขาหัวเราะแล้วว่าชิ้นส่วนมันดูเก้งก้างไม่สมกับเป็นตัวแทนของเธอ อย่างน้อยต้องหักออกครึ่งหนึ่ง ก่อนเสียงโวยวายเคล้าเสียงหัวเราะทุ้มของผู้เป็นพ่อเริ่มกังวาลขึ้น ไม่นานนักแม่ก็เปิดประตูเรียกทั้งสอง ตุ๊กตาหิมะตั้งเรียงกันสามตัวถูกทิ้งไว้ โดยยังเหลือกิ่งก้านอีกหนึ่งชิ้นที่จะทำให้ตุ๊กตาหิมะตัวเล็กสุดสมประกอบ ทว่ากลับขาดหายไปและถูกแทนที่ด้วยผ้าพันคอสีเขียวเข้มที่แม่ของเธอถักทอให้เป็นของขวัญวันคริสมาสต์ปีก่อน

ฤดูหนาวปีนี้ลีลีฟถือตะกร้าผลไม้พร้อมดอกสแตติสสีม่วงช่อใหญ่ออกเดินทางแต่เช้าตรู่ ไม่ลืมพกผ้าพันคอสีเขียวของแม่ติดมือ เธอนั่งคล้องผ้าให้พอเหมาะกับคอเสื้อโค้ตอยู่บนรถเสียนาน ระยะทางจากบ้านถึงโรงพยาบาลห่างกันปะมาณ 8 ไมล์ สองข้างทางครึกครื้นเสียงเพลง สีแดงสดดูมีชีวิตชีวา ประกอบฉากหลังด้วยการตกแต่งเฉลิมฉลองเทศกาลต้องขอบคุณนักร้องประสานเสียง — หนูกะแล้วว่าเมแกนต้องอยู่ที่นี่ — ลีลีฟชี้นิ้วเคาะซ้ำ ๆ บนกระจกรถ ไปยังวงร้องประสานเสียงหน้าร้านพิซซ่าโฮมเมดของเจฟ — ชายเจ้าของร้านวัยกลางคนที่จากบ้านเกิดสวีเดนมาแสวงชีวิตเรียบง่ายในไอดาโฮ ผู้เลื่องลือรสมือการทำเปปเปอโรนี และถูกขนานนามอยู่บ่อยครั้งในย่านนี้,  เธอเหลียวหลังมองตามเด็กหญิงผมเปียสีแดงเนิ่นนาน จนผู้เป็นพ่อต้องปรามนิสัยชั่วคราว เพราะเขาไม่สามารถให้ความสำคัญของเสียงเซ้าซี้มากกว่าละสายตาจากถนนที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน 

ลีลีฟไม่ได้โทษใครอื่นที่ทำให้วันสำคัญหมดสนุก, ถึงบ้านจะหลงเหลือแค่เตาผิงไฟที่มอดดับกับต้นคริสต์มาสตั้งโง่ ๆ เท่านั้น

เธอรู้ดีว่าคริสต์มาสปีหน้าน้องชายจะมีอายุครบ 1 ปี เขาคงร้องอ้อแอ้ในห้องนั่งเล่นกับเธอ ถึงแม้ไม่ได้ออกไปปั้นตุ๊กตาหิมะเหมือนปีที่ผ่านมาสิ่งสำคัญกว่านั้นคือของขวัญชิ้นใหญ่ในวันคริสต์มาสจากใครบางคนปีนี้ ถูกส่งมอบแก่ครอบครัวของเธอแล้ว — นับตั้งแต่ตอนนี้