แป๊ปเดียวสิ้นปีละ เหมือนต้นปีก้มหัวมองลอดหว่างขา (ทำทำไม?) เงยหน้าขึ้นมาอ้าว..เดือนธันวาคมแล้วนี่หว่า แต่ก็นะการมองลอดหว่างขาที่มีจุดประสงค์เพื่อมองหาผีสางนางไม้ แล้วก็เจอเลยครับ

ความชิบหายวายป่วงของประเทศนี้

เหมือนโดนสาปจากมิติลับแลมาอีกทีเป็นผลจากการมองลอดหว่างขา ชีวิตต้องมาติดอยู่กับไทยแลนด์แดนที่วันนี้ศาลทำตัวสมกับเป็นศาลผีศาลพระภูมิ ซุมปอบ.

เบิดคำสิเว้า 

แน่นอนว่าเดือดในทวิตภพมารอบนึงแล้ว แต่จุดประสงค์ที่มาในนี้น่ะหรือคือมาเพื่อระลึกชาติปี พุทธศักราช ๒๕๖๔ - ๒๕๖๔ มันเป็นจังซี่เด้อ ข้าพเจ้าย้อนอ่านนิยายเรื่องหนึ่งซึ่งเป็นเรื่องโปรด 

ความงดงามที่ได้จากเรื่องนั้นมันตราตรึงใจข้าพเจ้า กะว่าจะย้อนไปโดเนท แต่คุณไรท์ไม่เปิดให้โดเนท ข้าพเจ้าเลยกินแห้วอร่อยดี

ทีนี้จำได้ว่า (ไม่เคยลืมแต่แสร้งว่าจำได้) เคยคอมเมนต์ด้วยแอคเคาท์ที่เป็น anonymous เพราะจำแอคเคาท์เดิมที่สมัครไม่ได้เลยเป็นผีซะเลย อารมณ์คนย้อนอ่านความคิดตัวเองในอดีตมันเขินนะ ข้าพเจ้าเขินมาก แต่ก็อ่านๆไป ช่วงนั้นพยายามพิมพ์ความคิดความรู้สึกที่มีต่อผลงานให้ยาวขึ้นเพราะต้องการบอกว่าข้าพเจ้าคนอ่านชอบงานเขียนของคุณจริงๆ 

ข้าพเจ้าก็อ่านของข้าพเจ้าไป แล้วคอมเมนต์ของข้าพเจ้าได้รับการตอบกลับจากคุณนักเขียน

กรี๊ดเลย รออะไร

ข้าพเจ้าใจฟู คุณนักเขียนก็ใจฟู มันปริ๊มปริ่มเด้เนาะ

นั่นแหละๆๆๆ แต่ยังไม่ใช่จุดประสงค์อันแน่วแน่ที่ข้าพเจ้ามานั่งพิมพ์ๆจิ้มๆเป็นโพสต์นี้นะ

ประเด็นคือบอกว่าจะระลึกชาติในปีพุทธศักราช ๒๕๖๔ - ๒๕๖๔ ใช่ม้า กรี๊ดที่สองตามมาเมื่อดูเวลาที่ตัวข้าพเจ้าได้คอมเมนต์ทิ้งไว้ ต้นเดือนมีนาคม ต้นปีพุทธศักราช ๒๕๖๔

...

เอ๊ะ!? ไม่นานเลยนะ นึกว่าผ่านมาปีแล้ว อืมๆ โอเคๆ 

โอเคอะไรล่ะนั่น มิเครอย่างแรง ต้องบอกก่อนว่าชีวิตต้นปียังเป็นนักเรียนมัธยมปลายไฟแรงแหกทุกโค้งเพื่อเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัย อารมณ์ ความคิดของข้าพเจ้าในตอนนั้นโอ้โห ความหวังเต็มเปี่ยม ช่วงท้ายปีข้าพเจ้าเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย จบจากชีวิตมัธยมได้ไม่ถึงปี เริ่มชีวิตมหาลัยได้จะเทอมนึงแล้ว เหมือนดิ่งลงเหวแล้วกระแทกพื้นกระจุยกระจายเป็นเศษ (เละยิ่งกว่าขี้)

ชีวิตพลิกจากหน้ามือเป็นหลังเท้า (นุ่มนวลขึ้นมั้ย?)

จุดประสงค์ตามประโยคด้านบน จริงอยู่ว่าความคิดมันเปลี่ยนแปลงตลอด แต่ที่ตกใจคือลอกคราบออกมาในเวอร์ชั่นเดือดพล่าน ชังโลก โมโหร้าย สัตว์ป่าเดียวดาย (ไม่ใช่ละ) ส่วนตัวข้าพเจ้ามองว่ามันไม่ดีแต่มันคือส่วนนึงของข้าพเจ้าที่ต้องยอมรับ ในสภาวะที่ประเทศถอยหลังลงนรกด้วยความเร็วแสง อยากจะให้มีความหวังเล็กๆเกิดขึ้นในใจตัวข้าพเจ้าเองอีกสักครั้งหนึ่ง 

ไม่อยากให้ความสิ้นหวังผลิบานไปมากกว่านี้แล้ว

สุดท้ายขอแนบมีม (ความรู้สึกส่วนตัว ฮ่า)

แฮ่