ล่าสุดครูประจำชั้นสมัยมัธยมก็ได้ทักมาในกลุ่มว่า "ครูไปตรวจร่างกายมา แล้วหมอแจ้งว่าครูเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ระยะที่ 4" ด้วยความที่ผมก็เรียนกับคุณครูคนนี้ไม่ว่าจะเป็นครูประจำชั้น รวมถึงครูประจำวิชาสังคม ผมก็มีทั้งไม่ชอบและชอบในตัวคุณครูทุกคน แต่บางทีกาลเวลาได้ล่วงเลยไปแล้วกลับมีความรู้สึกว่า "ตอนนั้นครูยังแข็งแรงอยู่เลยนะ ทำไมตอนนี้เขากลับกลายเป็นมะเร็งระยะที่ 4 ไปแล้วล่ะ" ความรู้สึกที่เราคิดว่า ครูจะต้องอยู่กับเราตลอดไปมันทำให้เราเข้าใจมากขึ้นไปอีกว่า การที่ใช้ชีวิตมันไม่ได้สำคัญเลยว่าจะยืนยาวแค่ไหน หรือจะใช้ชีวิตสั้นเพียงใด ขอให้ในระหว่างดำเนินชีวิตอยู่ก็ให้ประกอบด้วย ความดีให้สมบูรณ์พร้อม ไม่ว่าจะเป็นทั้งทางกาย วาจา และใจก็ตามแต่ ในวันนี้เราก็เพียงได้มานั่งคิดว่า อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ขอให้มันผ่านไป ตอนนี้คุณครูคงต้องการกำลังใจมหาศาล อยากให้ลูกศิษย์ที่ถึงแม้ว่า จะไม่น่ารักบ้าง จะไม่ได้เชื่อฟังบ้าง เขาก็ย่อมรักในศิษย์ทุกคนอย่างละเท่าๆกันอยู่ดี ไม่ว่าจะยังไงผมเชื่อว่า ลูกศิษย์ก็จะยังคงรักคุณครูเสมอ เพราะการจะกลับไปมีครูประจำชั้นมันคงไม่ใช่ฐานะที่เป็นไปได้ ทุกคนก็มีคนที่สำคัญเพียงคนเดียวทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น ครูประจำชั้น พ่อ แม่ พี่ น้อง คนเหล่านี้ล้วนมาย้ำเตือนเราว่า "อย่าปล่อยเวลาให้สูญเปล่า จงรักษาเขาเอาไว้ให้ดีที่สุดโดยการปฏิบัติดีกับเขาให้มากๆ".

 ตอนนี้ทั้งสองเรื่องทุกคนยังดูปกติอยู่ แต่เวลาก็ยังคงต้องเดินต่อไปอย่างไม่ลดละเลิก ถ้ามีโอกาสในการใช้ชีวิตต่อไปก็ขอให้ระลึกเสมอว่า ไม่ว่าอายุเท่าไหร่ หน้าตาดีแค่ไหน ฐานะที่เป็นอยู่จะสุขสบายเพียงใด แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตหาใช่สิ่งเหล่านี้ไม่ แต่กลับกลายเป็นว่าในห้วงเวลาที่เรายังคงมีชีวิตอยู่ เราได้สร้างสิ่งใด กระทำอะไร และช่วยเหลือใครไว้บ้างเสียมากกว่า การใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่าแล้ว เรานั่นเองจะเป็นผู้ที่ไม่เสียใจในการใช้ชีวิต เราจะไม่อาลัยอาวรณ์กับอดีตที่มันผ่านพ้นมาแล้วก็เพราะเราได้กระทำสิ่งนั้นไปอย่างสุดความสามารถ โดยที่เราจะอยู่หรือไปก็มีค่าเท่ากัน ไม่ว่าจะเรียนรู้กับชีวิตมามากมายเพียงใด สิ่งที่เราจะลืมไม่ได้เลยคือ "จงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อม" ดั่งที่พระพุทธเจ้าได้ปัจฉิมโอวาทเอาไว้.