ถึง ฉันตอนเด็ก

แกมีความสุขเนอะ แกพอใจในชีวิตของแก

แกมีความคิดของแก แล้วแกก็ฝันอะไรไม่รู้ของแกที่คิดว่าซักวันนึงคงจะได้เป็นแบบนั้น 

แกตั้งใจมาก ๆ กับทุกอย่างที่แกจะทำซึ่งผลลัพธ์มักจะออกมาเป็นที่น่าพอใจ 

แกมีเป้าหมาย แล้วส่วนมากแกก็ทำได้เตามนั้น แกมั่นใจว่าโตมาแกก็เหมือน ๆ เดิมนั่นแหละ

แกไม่ได้คิดมาก่อนหรอกว่าโตมาจะเป็นแบบนี้

ตอนแรกฉันก็ตั้งใจอยู่นะ แต่ผลลัพธ์ไม่ได้เท่าที่ฉันรู้สึกว่าฉันตั้งใจเลย

ฉันเหนื่อย

ความตั้งใจของฉันมันค่อย ๆ หายไป หายไป หายไปจนแทบไม่เหลืออยู่เลย

จนกระทั่งถึงจุดที่ฉันที่ไม่รู้ว่าจริง ๆ ต้องการอะไร ใช้ชีวิตอยู่ไปวัน ๆ อย่างไร้จุดหมาย

มันน่ากลัวมากเลยนะ ไม่รู้ว่าฉันปล่อยให้เป็นขนาดนี้ได้ยังไง 

ฉันว่าแกต้องรู้สึกผิดหวังในตัวฉัน เสียใจ โกรธ

มากพอที่จะทำให้แกคิดว่า ฉันคือแกตอนโตขึ้นจริง ๆ หรอ

ขอโทษนะ ที่โตมาไม่ใช่แบบที่แกคิด

ฉันทั้งโกรธตัวเองแล้วก็เสียใจมากเหมือนกัน

ขอโทษแล้วยังไงหรอ ?, ฉันถามตัวเอง.