ผ่านไปอีกสามเดือน สามเดือนหลังผ่านไปเร็วกว่าสามเดือนแรกอีกสามเดือนนี้ เรามาอยู่ที่ใหม่อีกที่เรากลัวมาก ที่ที่ใครต่อใครก็บอกว่าพีคมาก พีคสุด

เรากลัวตั้งแต่ยังไม่มาเหยียบที่นี่ จนกระทั่งวันสุดท้ายที่ออกจากที่นี่

วันนี้เป็นวันสุดท้าย ตื่นมารู้สึกว่าเป็นวันที่มีความสุขที่สุดของชีวิตในรอบหกเดือน
เราจะได้ออกจากที่นี่แล้ว ! 

ณ เวลานั้นไม่ได้รู้สึกใจหายอะไรเลย
ความทรงจำของเราต่อที่นี่ไม่ได้สวยงามอะไรหรอกนะ 

ให้เปรียบเป็นสี เราจะบรรยายว่าเป็นสีฟ้าเทาหม่น, ที่บางวันก็เข้ม บางวันก็จาง 

มันหม่น ๆ เกือบจะทุกวันนั่นแหละ 

วันที่สีเข้มที่สุดมันรู้สึกเหนื่อยแบบไม่เอาอีกแล้ว อยากนั่งเฉย ๆ ซัก 72 ชั่วโมง ... อืม แต่มันเป็นไปไม่ได้ 

ได้แต่ก้มหน้าทำงานใช้ชีวิตต่อ (แล้วก็ร้องไห้ในใจ)

ที่บอกว่า'งานหนักไม่เคยฆ่าคน' จะบอกว่าจริง ก็จริงนะ 

เราไม่ได้ตายจากงานหนัก (แม้ว่าเราจะตื่นเพื่อทำงานมาแล้ว 32 ชั่วโมงเต็ม)

 / วันต่อมาเราก็ทำงานต่อได้ !

งานหนักนั้นได้ฆ่า"ความเป็นคน" ไป ... จนกระทั่งเรารู้สึกกลัวตัวเอง :(

แต่ทว่าสิ่งสีฟ้าเทาหม่นมันก็สอนอะไรเราหลายอย่าง

ตอนนี้เรายังไม่รู้สึกขอบคุณมันหรอก 

เรารู้สึกว่ามัน pain พอควร (แต่บางทีก็เกินไป; เราไม่รู้ว่ามันเกินไปจริง ๆ หรือว่าเรามันอ่อนแอเอง)

หวังว่าซักวันไม่ช้าก็เร็ว เราคงจะขอบคุณมัน ไม่รู้เหมือนกันว่าในทางไหน 55555

เราขอขอบคุณตัวเองก่อนแล้วกันที่ในที่สุดก็ผ่านมาได้ (นาน ๆ ทีจะขอบคุณตัวเองน่ะนะ)

ขอบคุณทุกคนที่ใจดีกับเราและดีต่อใจเรา ในความโหดร้ายเหล่านั้น นี่แหละคือสิ่งดี ๆ

หวังว่าจะได้เจอกับทุกคนอีก (แต่ไม่ต้องที่นี่ก็ได้ 5555555)

ลาก่อน,

ได้เวลากลับไปที่ที่คุ้นเคย.

Extern

13/10/2018.