1. 

โจ ซึงยอน เป็นนักร้องประจำตอนสี่ทุ่มของร้านที่ซึงอูกำลังนั่งอยู่ ร้านเหล้าที่เป็นกึ่งร้านนั่งชิลมีเล่นดนตรีสด มีพื้นที่ให้เต้นไม่เยอะ คนในร้านส่วนมากเป็นเด็กมหาลัยปีใกล้จบหรือจบไปแล้วอย่างเขาที่กำลังนั่งดื่มอยู่ 

ตอนนี้เวลาสองทุ่มจะสามทุ่ม ยังไม่ใช่เวลาของอีกคนที่จะต้องขึ้นร้อง ทำให้บนโต๊ะของเขาแทนที่จะมีแค่เขาคนเดียวกลับมีใครอีกคนนั่งอยู่ด้วย วันนี้ซึงยอนใส่เสื้อเชิ้ตสีเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กางเกงยีนส์สีอ่อนเข้ารูป ยิ่งทำให้เห็นถึงความหุ่นดีของอีกคนมากขึ้น และอาจจะดูดีมากขึ้นเพราะผมที่เริ่มยาวและทำสีแบบนั้น

"มองหน้าผมทำไมครับ?" ซึงอูหลุดจาภวังค์ที่กำลังพูดถึงอีกคน ซึงยอนหรี่ตามองอย่างจับผิดก่อนจะหัวเราะเบาๆ ตามฉบับของหมอนี่

"คิดอยู่ใครให้นายทำผมสีนี้" 

"นี่หรอ ผมเห็นผมพี่ ผมเลยอยากทำ เท่ป่ะ" ซึงยอนว่าก่อนจับจับผมที่ถูกย้อมเป็นบอนด์อ่อน ๆ ก่อนจะเสยลวกๆ เขาน่ะชอบเวลาซึงยอนไม่เซ็ทไม่ทำอะไรกับผมที่สุด เพราะมันทำให้อีกคนดูแตกต่างไปจากตอนอื่น ๆ

"วันนี้จะรอผมมั้ย ?" ซึงอูพยักหน้า ก่อนจะวางแก้วในมือลง

"ไม่รอแฟน แล้วจะให้รอใครอ่ะ"

2.

ฮัน ซึงอู เป็นนักวิศวกรที่อายุมากกว่าซึงยอนสามปี เขาเจอซึงอูครั้งแรกก็วันเกิดของเพื่อน ที่วันนั้นเขาต้องขึ้นร้องเพลงแทนรุ่นพี่ในร้าน และซึงอูเป็นรุ่นพี่ของเพื่อนสนิทเขา ร่างสูงพอๆกับเขาแต่ดูบอบบางกว่า ยิ่งยามที่อีกคนเอวเสื้อเข้าข้างในกางเกง ยิ่งทำเห็นสรีระอย่างชัดเจน และคืนนั้นก็ทำให้เขารู้จักกับซึงอูอย่างแท้จริง

"ซึงยอน เห็นเสื้อเชิ้ตขาวพี่มั้ย ที่นายซื้อให้" ซึงยอนที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง เงยหน้ามองคนอายุมากกว่าที่สวมแค่กางเกง เปลือยส่วนบน เดินมาถามหาเสื้อเชิ้ตของตัวเอง

"พี่ส่งซักไม่ใช่หรอ ลองอยู่ในตะกร้าดิ" ไม่ใช่ว่าซึงยอนขี้เกียจลุกไปหาให้นะ แต่เพราะร่างขาวๆนั้นแหละ ทำให้เขาต้องอดกลั้นใจไม่ลุกไปแต่งเติมสีให้

"แล้วสอบกี่โมงอ่ะ นี่จะแปดโมงแล้วนะ" ซึงอูที่แต่งตัวเสร็จแล้วนั่งลงก่อนจะลูบหัวเขา เขาน่ะชอบเวลาซึงอูลูบหัวให้ตลอดเลย เหมือนเขาเป็นหมาแล้วซึงอูเป็นเจ้าของ

"สอบบ่ายครับ แต่จะออกไปติวกับพวกไอ้ฮันกยอลอยู่ " ซึงยอนว่าก่อนจะพับหนังสือแล้วสวมกอดเข้าที่เอวคนอายุมากกว่าอย่างออดอ้อน เอวซึงอูน่ะบาง เขากอดแขนเดียวก็เต็มแล้วเอาจริง 

"นี่ พี่จะไปทำงานแล้ว มาอ้อนอะไร" ถึงจะบ่นแต่ก็ยอมลูบหัวเขาอยู่ดี ซึงอูแสนจะใจดีและยังน่ารักมาก ๆ อีก 

"จูบก่อนไปทำงานได้เปล่า เติมพลังผมสอบ พี่ทำงานไง" คนอายุมากกว่าถอนหายใจ ก่อนจะก้มลงมาจุ๊บที่ปากเขาเบาๆ แล้วผละออก 

"ไว้ตอนเย็นค่อยว่ากัน เอาไปแค่นี้ก่อนไอ้หมา"

3.

ซึงยอน เรียนวิศวะ ปีสี่ ซึ่งเรียกได้ว่าหนัก หนักระดับเก้าได้เพราะทั้งต้องทำธีซิสจบและทำโปรเจคจบในเทอมนี้อีก เรียกเอาได้ว่าช่วงนี้เขาเจอหน้าซึงยอนน้อยกว่าหัวหน้างานอีก 

เกือบตีสาม ซึงอูหลับไปแล้วแต่ต้องตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัว ซึงอูหยิบแว่นมาสวมใส่ก่อนจะเห็นชื่อบนหน้าจอแล้วกดรับ

"ว่าไงซึงยอน"

(พี่ซึงอู ผมฮันกยอลนะ มาหาไอ้ซึงยอนหน่อย มันเข้ารพ.อ่ะพี่)

.

.

ซึงอูรีบวิ่งมายังแผนกฉุกเฉินอย่างร้อนรน ก่อนจะเห็นโยฮันและอึนซังเพื่อนในกลุ่มของซึงยอนยืนอยู่ข้างนอก โบกมือได้เขาอยู่

"ซึงยอนล่ะ "

 

อึนซังชี้เข้าไปยังห้องฉุกเฉินที่มีร่างของแฟนเด็กของเขานอนอยู่บนเตียงพร้อมสายน้ำเกลือที่ห้อยอยู่

"กระเพาะอ่ะพี่ มันเครียดเรื่องงานมากไปหน่อย " โยฮันว่าก่อนจะพาเขาเข้ามาหาอีกคนที่นอนอิดโอยบ่นปวดท้องอยู่บนเตียง

"ซึงยอนเป็นยังไงบ้าง ปวดมากมั้ย" ซึงยอนลืมตามามองเขาแปปนึงก่อนจะหลับตาเหมือนเดิมแต่เอื้อมมือมาจับมือเขาไว้ 

"งั้นพวกกูกลับนะ งานมึงเดี๋ยวเอาใส่รถไว้ให้ มึงค่อยไปเอาที่คอนโดไอ้โยมันเอา" 

"พวกผมไปนะพี่ ฝากมันด้วย"  พวกโยฮันกลับไปแล้ว เหลือแค่เขาและซึงยอนที่นอนอยู่บนเตียง เขารู้ว่าช่วงนี้ซึงยอนเครียดมาก แล้วเวลาเครียดซึงยอนจะไม่ค่อยกินข้าวหรือกินน้อยจนทำให้เครียดลงกระเพาะแบบนี้

"ทำไมเราดื้อแบบนี้ซึงยอน" เขาอดบ่นไม่ได้จริง ๆ ทั้งที่ถามตลอดว่ากินข้าวยัง ซึงยอนก็ตอบและถ่ายรูปมาให้ดูตลอด ซึงยอนยิ้มก่อนจะดึงมือเขาไปแนบกับหน้าของตัวเอง

"ขอโทษครับ ไม่โกรธผมนะ" ซึงอูถอนหายใจ เขาจะเอาอะไรไปโกรธหมอนี่ได้กันนะ ก็เป็นลูกหมาแบบนี้ตลอดเลย

"เป็นห่วงเข้าใจมั้ย ? พี่ไม่ได้อยู่ดูแลเราตลอดนะ ดูแลตัวเองหน่อยสิ"

"ทำงานก้ต้องกินข้าว เครียดยังไงก็ต้องมีพักบ้างนะ เข้าใจมั้ย"

"ผมโชคดีจังที่มีพี่เป็นแฟน รักนะครับ" ซึงยอนว่าก่อนจะจุ๊บลงบนฝ่ามือของเขา บทจะหนีเรื่องที่ถูกบ่นก็เป็นแบบนี้ตลอด ซึงอูได้แค่ส่ายหัวก่อนจะลูบหัวซึงยอนให้หลับไป

4.

ซึงยอน ไม่ชอบตอนซึงอูออกไปเมา เขารู้ว่าอีกคนคอแข็ง แต่เขาก็ไม่ชอบอยู่ดี 

"พี่ปฏิเสธหัวหน้าไม่ได้ไงซึงยอน " ตอนนี้เขาและซึงอูกำลังถกเถียงกัน มันเกิดจากหัวหน้าของซึงอูต้องการจะเลี้ยงเหล้าหรือสรรสรรค์ไรก็ตาม แต่ประเด็นว่า ซึงอูต้องไปอย่างปฏิเสธไม่ได้ เขาพอจะดูออกว่าหัวหน้านั่นชอบซึงอู 

"แต่ผมหวงพี่อ่ะ" 

"หวงไรเล่า ชุดพี่เราก็เลือกให้มั้ย ร้อนจะตาย" ซึงยอนมองซึงอูที่สวมเสื้อยึดสีดำข้างในและสวมเสื้อคลุมทับอีกที จริงๆมันชุดของเขาแหละ แต่ถ้าให้ซึงอูแต่งเองคงไม่ไหว เขาคงหึงบ้าบอกว่าเดิมอีก ยิ่งตอนอีกคนเมาน่ะ มันสุดแสนจะเซ็กซี่และดึงดูดคนให้มาสนใจมากแค่ไหน

"ห้ามไปต่อได้เปล่า ไอ้ฮันกยอลมันก็ชวนผมไปนั่งนะวันนี้ " 

"ใช่เพื่อนจริงหรอ เราชวนเพื่อนไปนั่งเฝ้าพี่ก็บอก" 

"ก็ใช่ ผมหวงอ่ะ เดี๋ยวมีคนมายุ่ง มาขอเบอร์พี่ทำไง ไม่ได้ดิ" ซึงอูหัวเราะก่อนจะเดินมานั่งข้างแล้วกอดเขาไว้ 

"น่ารัก จะไปก็ได้ แต่อย่ากวนเข้าใจมั้ย" 

.

.

"กูล่ะเบื่อมึง ชวนกูมาแดก แต่ตัวเองหนังมองเมีย หวงมากก็ไปนั่งด้วยเลยไป" ฮันกยอลว่าอย่างเอือมกับซึงยอน  ตั้งแต่ซึงยอนคบกับซึงอู เพื่อนเขาก็เปลี่ยนไปคนละคน ร้านเหล้าเข้าน้อยลง บอลเล่นน้อยลง สูบบุหรี่น้อยลง เพราะมัวแต่เอาเวลาไปดูแลแฟนรุ่นพี่

"กูก็แดกมั้ย แค่ตามองซึงอูไปด้วยเฉยๆ " ฮันกยอลอยากจะหัวเราะใส่หน้าแต่ติดที่ว่ามันเป็นคนเลี้ยงเบียร์เขาวันนี้ 

"พี่เขาดูแลตัวเองได้อยู่ป่ะ ไม่ใช่เด็กสามขวบ"

"มึงลองมีเมียน่ารักมั้ยล่ะ แล้วค่อยมาสอนกูไอ้ฟาย" 

.

.

"มึง พาซึงอูกลับหน่อย มันเมาแหละ กูบอกหัวหน้าล่ะว่ามึงมารับมัน"  ซึงยอนมองคนเมาที่ถูกเพื่อนพามายังโต๊ะของพวกเขา เขารับอีกคนมาพยุงไว้ คนอายุมากกว่าพอเห็นว่าเป็นเขาก็ยิ้มให้ก่อนจะเอนมาพิงกับไหล่เขา 

"มึงกลับเลย แต่ทิ้งเงินไว้ด้วย กูไม่มี" เขาหยิบเงินออกจากกระเป๋าก่อนจะวางให้ฮันกยอลแล้วพาคนเมาไปยังรถของตัวเอง ดีหนน่อยที่ซึงอูไม่ได้เมาจนเดินไม่ได้เลย ไม่งั้นคงแย่เพราะอีกคนก็ไม่ได้ตัวต่างจากเขามากเท่าไร

"ซึงยอนนนนนนนนน " ทันทีที่ถึงห้อง ซึงอูก่อนดึงเขาลงไปนั่งข้างๆ ก่อนจะเอนตัวมาซบบนอกของเขา แก้มขาวๆขึ้นสีจนน่าแกล้ง

"เมาเลยเห็นมั้ยครับ" ซึงยอนว่าก่อนจะใช้นิ้วเขี่ยจมูกของอีกคนอย่างอ่อนโยน

"เปล่าเหอะ มึนๆ สบายยย" 

"นี่ รักพี่มั้ย" 

เวลาซึงอูเมา เจ้าตัวจะชอบถามเสมอว่ารักมั้ย รักแค่ไหน เบื่อมั้ย เอาจริงเขาก็ตอบไม่ได้หรอกว่าจะเบื่อมั้ย แต่ตอนนี้มันดีที่เขามีอีกคนอยู่ด้วย ได้ตื่นมาเจอทุกเช้า เจอก่อนนอน กอดเวลาอ้อน กอดเวลาเหนื่อย ได้กินข้าวฝีมือซึงอู และอีกคนยิ้มให้เขา มันก้มีความสุขมากแล้ว

"ผมไม่เคยรักพี่ด้วยหรอ " เขาว่าก่อนจะก้มลงไปจูบหน้าผากมน ซึงอูยู่ปากก่อนกอดเข้าแน่นขึ้น 

"ก็กลัวไม่รักอ่ะ ผิดหรอ" 

"ไม่ครับ ผมรักพี่นะ รักมากด้วยเข้าใจมั้ยครับ" 

"เข้าใจก็ได้ คืนนี้นอนกอดแบบนี้ได้มั้ย ชอบกอดของซึงยอนที่สุดเลย" ซึงยอนยิ้มกับคำพูดน่ารักของซึงอู ก่อนจะจัดท่านอนเพื่อให้อีกคนได้นอนอย่างสบายมากขึ้น เลยกลายเป็นว่าโซฟาเล็กมีร่างของคนสองคนที่กำลังนอนกอดกันอยู่อย่างนั้น

"ผมรักพี่นะ นอนได้แล้วครับ"

"ฝันดีนะซึงยอน รักเหมือนกันนะ"

"ฝันดีครับ"

.

.