ปลอบใจ

"เมามากแล้วเอิง พอสักทีน่า"

"ม่าย ปล่อยเราเมาาาาา แม่งเหี้ย ห่วยชิบหาย"  

มือหนาเอื้อมไปแย่งแก้วคนเมามาถือไว้ เอิงที่กำลังเมาเบะปากก่อนจะแย่งแก้วตัวเองกลับคืนมา แต่ร่างสูงก็ไม่ยอมเช่นนั้น

"เอิง พอได้แล้ว "

"ไหนบอกจะมานั่งเป็นเพื่อนเราเมาไง เก็ทก็ปล่อยเราเมาดิ " 

 เก็ทถอนหายใจกับความดื้อของคนเมา พออีกคนทำหน้างอจะร้องไห้ใส่ เขาก็ต้องยอมคืนแก้วไป เอิงรับก่อนจะยกหมดรวดเดียว พร้อมรินใหม่แล้วยกใหม่อยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"มึง พาเอิงกลับป่ะ กูเวทว่ะ" 

เซนที่นั่งโต๊ะถัดไปเดินบอก ก่อนจะเอื้อมมือไปเขย่าเอิงที่นอนฟุบกับโต๊ะอยู่ 

"กลับกันเอิง เมามากแล้ว" 

"ม่ายย จะเมาให้ลืมมม" 

 เก็ทไม่รอช้าเขาพยุงเอิงก่อนจะพาเดินไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล กว่าจะถึงรถก็เล่นเอาเหงื่อออกเหมือนกัน เขาคาดเข็มขัดให้เอิงก่อนจะเดินไปยังฝั่งคนขับ

"เอิง จะกลับเลยมั้ย เก็ทจะไปส่ง"

 เขาหันไปสะกิดคนเมา เอิงลืมตามาก่อนจะหันมาฟุบที่แขนของเขา

"ยัง พาไปนั่งรถเล่นหน่อยได้มั้ย"

.

.

ทันทีที่รถจอดสนิท เอิงก็ลงจากรถทันที เก็ทจัดการล็อครถก่อนจะเดินตามคนเมาที่เดินเซไปเซมาอยู่ข้างหน้า 

ความสัมพันธ์ของเขาและเอิงเป็นแบบนี้มาตลอด ตั้งแต่เอิงเลิกกับแฟน มาเพ้อ มาเมา เขาก็ต้องออกมานั่งเป็นเพื่อน พอเช้าวันต่อมา เอิงก็คืนดีกับแฟน มันวนลูปแบบนี้เสมอมา

 พวกเขานั่งใกล้กับริมน้ำ แรงลืมที่พัดพาในช่วงใกล้สิ้นปี ทำให้อากาศในตอนนี้ไม่ร้อนมาก ตัวเลขบนหน้าจอโทรศัพท์บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสองแล้ว เขาหันมองเอิงที่นั่งฟุบกับขาตัวเองมองออกไปอย่างเหม่อลอย 

"โอเคขึ้นยัง เมาเหมือนหมาแล้วนะเอิง" 

เอิงหันมาหาเขา มองอยู่อย่างนั้นไม่พูดอะไร เขาเลยแกล้งเอานิ้วไปเขี่ยจมูกเล่น เอิงจึงลุกขึ้นยืน

"ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยย

แม่งห่วยชิบหายเลยความรัก โคตรห่วยชิบหายเลยย"

จู่ๆเอิงก็ตะโกนออกมา พร้อมกับด่าความรักที่เจ้าตัวบอกมันห่วยกับตนเองเหลือเกิน

"พูดมาได้ไงวะ ว่ามีแต่เราทำมันเสียใจ มันก็เยอะ เยอะจนนับไม่ไหวอ่ะแม่ง"

 เอิงว่าก่อนจะร้องไห้ออกมา เขาทำได้เพียงนั่งฟังอีกคนพร่ำเพ้อถึงคนรักที่วันนี้ทะเลาะกันจนทำให้เอิงต้องออกมาเมา

"เก็ทคิดดูดิ เราไปหามันก็บอกว่าอย่ามายุ่ง 

พอเราทำงานเราบ้าง มันก็บอกไม่มีเวลาให้มัน คือเหี้ยไรอ่ะ โคตรห่วยแตกอ่ะ "

"ไม่เอาแล้วความรัก โคตรของห่วยเลยว่ะ" 

เอิงว่าก่อนจะนั่งลงเหมือนเดิม แต่น้ำตายังคงไหลอยู่อย่างนั้น

.

"เอิง รักเขามากหรอ" 

เขาถามออกไปทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วด้วยซ้ำ ว่ายังไงเอิงก็รักคนนั้นหมดหัวใจ

"ไม่รู้ แต่ก็มากพอจะเสียใจซ้ำซากอยู่แบบนี้มั้งเก็ท"

"บางทีเอิงก็อยากปล่อยเขาไป พอปล่อยเอิงเองก็ต้องการเขาเหมือนกัน ไม่รู้ทำไม"

เอิงว่าก่อนจะถอนหายใจแล้วเขยิบเข้ามานั่งข้างเขาก่อนเอนหัวลงมาพิงบนไหล่ของเขา 

ไม่ว่าจะกี่ครั้ง กี่ปี เขาก็ยังอยู่คงเป็นที่พักให้เอิงเสมอ ไม่ว่าจะกี่ครั้ง เวลาเอิงหันกลับมา เขาก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่เคยไปไหนได้เลย

"ทำไมเราเลิกกับแกวะเก็ท "

"ทั้ง ๆที่แกก็ดีกับเราเสมอ ทำเราเสียใจก็น้อย ทำไมเราบอกเลิกแกวะตอนนั้น "

"อาจเพราะเราดีเกินไปแบบที่เอิงบอกมั้ง เอิงอาจไม่ชอบ เลยบอกเลิกเรา"  

เอิงเอาหัวออกจากไหล่ของเขา ก่อนจะมองหน้า ใบหน้าที่เขาคิดถึงและรักตลอดเวลา 

อยู่ใกล้แต่เหมือนไกล อยู่ใกล้แต่คว้าไม่ได้เลย

"ไม่หรอก จริง ๆ มันมีเหตุผลนะ"

เอิงไม่พูดอะไรต่ออีก เพราะไม่รู้จะพูดอะไร เขาจึงชวนอีกคนกลับ เพราะอีกไม่นานจะเช้าแล้ว และเวลาของเขากำลังจะหมดลงอีกครั้ง เราจะกลับไปเป็นแค่เพื่อนที่อยู่คณะเดียวกัน ห้องเดียวกัน แต่ไม่พูดอะไรกันเลยเหมือนเดิม

.

"ขอบคุณนะที่ไปกับเราและยังนั่งฟังเราพูดเรื่องเดิมๆ อีก เก็ทคงเบื่อแย่"

"ไม่หรอก ก็บอกแล้วเราจะอยู่ตรงนี้ เท่าที่เอิงต้องการ" 

เขาเอื้อมมือไปลูบหัวอีกคนอย่างเบามือ เขายังคงอยู่ที่เดิม ทั้ง ๆ ที่เอิงไม่เคยรอให้รอหรืออยู่อีกเลย แต่เขาไม่เคยไปไหนได้เลยสักครั้ง

"เก็ท  ไม่ต้องรอเราก็ได้นะ ถ้ามันเหนื่อย "

"ไม่เป็นไร จริง ๆ ก็ไม่ได้รอแล้ว "

"กลับขึ้นไป ก็ไปคุยกับเขาดี ๆ นะ อย่างอแงมากรู้เปล่า " 

เอิงพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้เขา รอยยิ้มเอิงสวยเสมอสำหรับเขา มันเหมือนพระอาทิตย์ที่เปล่งประกายสดใสยามพบเจอ

"ขึ้นไปได้แล้วครับ "

"ขอบคุณนะเก็ท " 

เอิงเดินหายเข้าไปในตึกแล้ว ตรงนี้ก็ยังคงเหลือแค่เขาคนเดียว แค่เขาคนนี้คนเดียวมาตลอดที่มันยังคงรักและรออีกคนหันกลับมาเสมอ เขาไม่เคยกล้าไปไหน เพราะกลัวว่าวันนึงเอิงจะหันกลับมาแล้วไม่เจอเขาอีก

.

อีกด้าน

เอิงปิดประตูห้องก่อนจะทรุดลงกับประตู เขาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมากับความเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของเขาเองที่กำลังเรียกร้องหาใครอีกคน

ที่จริงแล้วเขาเลิกกันแฟนได้สักพัก ไม่ใช่เพิ่งทะเลาะอย่างที่บอกกับเก็ท เขาแค่หาข้ออ้างที่จะใช้เวลาและเจอกับเก็ทเพียงแค่นั้น เขาไม่เคยหยุดรักอีกคนได้เลย ยังคงรักเสมอมา แต่เพราะการกระทำมันบอกเขามาเสมอว่าอย่ากลับเขาไปในชีวิต อย่าไปทำร้ายคนผู้ชายแสนดีคนนั้นอีก 

ไม่มีคนรอแล้ว เก็ทไม่รออีกแล้วนะเอิง

หันกลับไปคราวนี้จะไม่เจอเธออีกแล้วใช่มั้ย...

ขอโทษนะที่วันนั้นเราแย่เองที่เดินออกมาจากชีวิตเธอ 

และขอโทษนะที่พยายามจะกลับเข้าไปในชีวิตของเธออีก...