.

. 

~เสียงบรรยายในร้านเหล้าในคือวันศุกร์ดูคึกคักมากกว่าที่ผ่านมา อาจเป็นเพราะเป็นวันสุดท้ายของการทำงาน อาจจะเพราะนัดพบปะเพื่อนฝูงหรืออะไรก็ตาม หรืออาจเพราะมันเป็นวันที่ 31 ธันวาคม วันสุดท้ายของปีที่อีกไม่กี่ชั่วโมงจะก้าวสู่ปีใหม่

"มึงไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะวะซึงยอน กูนัดวันนี้เข้าใจมั้ยไม่ใช่วันพรุ่งนี้" โจ ซึงยอนหรือที่เพื่อนเรียกซึงยอน นั่นคือตัวเขาเอง

"แล้วชุด กูอ้าคมึงมีตรีมลุงตลอดกาลหรอวะ " เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสไตล์ลุงสีน้ำตาลอ่อนที่อยู่บนตัวเขา ซึงยอนไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดเพื่อนหรอก เขานั่งลงข้างอึนซัง มันหันมายิ้มก่อนจะหันไปคุยเรื่องที่ค้างอยู่กับคนอื่นต่อ

บรรยายกาศในวันสิ้นปีเต็มไปด้วยความสนุกและความสุข ทุกคนดูตื่นเต้นกับการจะเข้าสู่ปีใหม่ คงไม่ใช่กับเขา มันก็แค่วันธรรมดาวันนึงที่คนอยากเขาต้องออกจากห้องมาหาเพื่อนๆแค่นั้นเอง

"เออ กูเจอพี่ซึงอูด้วย อยู่ชั้นสอง มึงอยากเจอป่ะ" ฮันกยอลหันมาพูดกับซึงยอน เพียงแค่ได้ยินชื่อหัวใจที่มันเฉยชาก็กลับเต้นเพียงเพราะชื่อใครบางคน

"กลุ่มพี่เขาอยู่ข้างบน กูว่าจะชนไป มึงไปป่ะ" โยฮันที่นั่งตรงข้ามเขาเอ่ยขึ้น ถ้าถามว่าอยากไปมั้ย คงตอบว่าอยากมาก อยากเจอ อยากถาม อยากกอด แต่มันคงทำไม่ได้นั่นคือปัญหาของเขา

"ไม่ล่ะ มึงไปเหอะ" เขาตอบก่อนจะยกแก้วในมือหมดรวดเดียว โยฮันยักไหล่ก่อนจะชวนฮันกยอลเดินขึ้นไปยังชั้นสอง ซึงยอนมองตาม เขาไม่กล้าแม้แต่จะกดเข้าแชทหาอีกคนด้วยซ้ำ 

"มึงคิดถึง มึงก็ไปดิว่ะ มานั่งทรมาณทำไม" อึนซังเอ่ย เพราะทั้งโต๊ะเหลือแค่พวกเขาสองคน ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปหา ไม่อยากเจอ แต่เพราะพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน

ไม่นานสองคนนั้นก็กลับลงมาพร้อมโยนบุหรี่ใส่ตักเขา ซึงยอนมองอย่างงงๆ ว่าเอามาให้ทำไม เขาเลิกสูบไปนานแล้ว

"มีคนอยากสูบกับมึง"

ซึงยอนยืนมองลานกว้างข้างหน้าของร้าน แผ่นหลังของใครบางคนที่เขาจดจำได้เป็นอย่างดี มือกำกล่องบุหรี่แน่นก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ซึงยอนเว้นระยะห่างจากซึงอูเล็กน้อย ซึงอูหันมาหาก่อนจะยิ้มแล้วยื่นปลายบุหรี่ให้เชิงว่าให้สูบด้วยกัน

"รู้ว่าเลิก แต่ดูดเป็นเพื่อนหน่อย เหงา" 

จะกี่ครั้ง ซึงยอนก็ยังคงพ่ายแพ้ให้กับซึงอูไม่สิ้นสุด

 ควันสีขาวลอยคุ้งทั่วบริเวณ พวกเขาต่างยืนเงียบไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา ซึงยอนอยากถามแต่ก็ไม่กล้าถาม ระหว่างพวกเขามันไม่ได้มีอะไรมากไปนอกจาก one night stand แค่คืนเดียว แต่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายที่เกินกว่าเขาจะลืม

"เป็นยังไงบ้าง นายปีสี่แล้วใช่มั้ย" เป็นซึงอูที่ทำลายความเงียบระหว่างพวกเขา ซึงอูอายุมากกว่าพวกเขาสองปี เป็นสายรหัสของโยฮันและยังเป็นแฟนเก่าของบยองชานเพื่อนอีกคนที่มาไม่ได้

"ครับ พี่ใกล้จบยัง"

"ยังคงจบพร้อมซึงยอนแหละ เหนื่อยทำวิจัย" ซึงยอนดับบุหรี่ก่อนจะนั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ กลายเป็นว่าพวกเขามานั่งคุยกัน ทั้งๆที่สัญญากันแล้วว่าถ้าไม่จำเป็นเราจะไม่คุยกัน

"เราไม่ได้คุยกันนานแค่ไหนแล้วนะ สามเดือน? หรือครึ่งปี?" เขาจ้องมองไปยังอีกคน ซึงอูเป็นคนที่มีเสน่ห์มากล้น รู้ว่าต้องทำยังไงให้คนมาสนใจหรือติดกับ และแน่นอน ซึงยอนติดกับของซึงอูมาตลอด

"ก่อนพี่เลิกกัน ผมลืมไปแล้ว" จริงๆ เขาโกหก เขาไม่รู้ว่าทำไมเวลาแค่คืนเดียวกลับเป็นระยะเวลานานที่เขาใช้เพื่อลืมทุกอย่างในคืนนั้น

ซึงอูหัวเราะก่อนจะหันมามองหน้าอยู่อย่างนั้น นิ้วเรียวเลื่อนมาสัมผัสปลายนิ้วของเขาที่วางอยู่บนโต๊ะ

"เด็ก ลืมไม่ได้เลยดิ" ซึงอูน่ะเก่งไปหมด เดาความรู้สึกคนเก่ง เดาความคิดคนออก และเขาก็ยังพ่ายแพ้ตลอด

"พี่ก็ไม่ลืมนะ คิดถึงคืนนั้นเหมือนกัน " 

เราเจอกันครั้งแรกตอนวันงานเลี้ยง เขาจำไม่ได้ว่าเริ่มต้นเมาตอนไหน แต่ในตอนสุดท้ายเขาและซึงอูต่างอยู่บนเตียงด้วยกัน ซองถูกยางเป็นสิ่งยืนยันได้ว่ามันเกิดขึ้นจริง ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดกับเพื่อนสนิทตัวเอง เขารู้ว่าซึงอูเป็นพวกรักสนุก แต่ไม่คิดจะผูกพันหรอก 

พวกเขาต่างตกลงกันว่ามันแค่คืนเดียว จะไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ใช่ไม่มีใครรู้ แต่ความรู้สึกที่ยังติดอยู่ในใจเขา มันมีเพิ่มมากขึ้น

"พี่เลิกกับแฟนแล้วนะ โสดด้วย ไม่มีคนคุย"  ซึงยอนมองหน้าอีกคนอย่างไม่เข้าใจหรือเข้าใจดีล่ะ ? บอกเขาทำไม หรือเพราะต้องการแค่เรื่องบนเตียงแค่ไหน แต่ต่อให้เรื่องแค่นี้เขาก็ยอม เพราะเขาชอบอีกคนมากยังไงล่ะ

"พี่บอกผมทำไม"

"ก็เพื่อนายจะสนใจหลังจากคืนนี้ยังไงล่ะ แต่ไม่ได้บังคับนายนะ " ซึงอูว่าก่อนขยับตัวจนเสื้อที่กว้างอยู่แล้วยิ่งเผยให้เห็นรอยสักบนหน้าออกชัดเจน 

"พี่ไม่ได้ลืมคืนนั้นของเราหรอก เรียกว่าลืมไม่ได้เลยล่ะ "

"แต่มันคงไม่ถูกเท่าไหร่ ถูกป่ะ " ซึงอูไม่ใช่คนไม่รู้ผิดชอบชั่วดี เขารู้แค่เขาเลือกจะทำถ้าหากอีกคนเป็นซึงยอน

"ถ้างั้นคืนนี้อยู่กับผมได้มั้ย อย่าเพิ่งรีบไปไหนได้หรือเปล่า" ซึงยอนเอ่ยก่อนจะเลื่อนมือไปจับมืออีกคนไว้ 

"ให้อยู่ไปทุกวันยังได้เลย"

 ซึงอูหันไปยิ้มให้กับซึงยอนก่อนจะยื่นบุหรี่ราคาแพงที่เขาฝากน้องรหัสเอามาให้อีกคน คาบไว้ที่ปากก่อนจะจุดไฟ แล้วยื่นให้ซึงยอน ซึงยอนรับมาคาบไว้ก่อนจะก้มลงมาต่อไฟจากบุหรี่ที่เขาคาบไว้อยู่ แล้วกลับไปนั่งแบบเดิม แต่มือยังคงจับไว้อยู่แบบนั้น

เสียงพลุที่ดังขึ้นพร้อมกับคนสองคนที่วนกลับมาเจอกัน ในเวลาที่ใช่ สถานที่ที่ใช่ และคนที่ใช่ 

คงไม่มีอะไรมีความสุขเท่านี้อีกแล้วแหละ

จริงมั้ย ...