ดวงจันทร์

คุณจะไม่ตอบคำถามของผมใช่มั้ย ? 

ดวงจันทร์กลมโตลอยเด่นอยู่ท่ามกลางความมืดมิด 

ในขณะที่ผมในชุดสูทสีดำสนิทยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางสายลมหนาว

เสียงเพลงบรรเลงดังมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ตรงหน้า

 ก่อนรั้วกว้างจะถูกเปิดออก 

'มารับฮันบินสินะ เมามากเลยละ' 

พยักหน้าก่อนจะรีบเอื้อมมือไปประครองร่างเล็กที่เดินเซเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ 

พยุงให้เดินไปที่รถคันใหญ่ที่จอดอยู่ 

จัดท่านั่งของเขาให้สบายก่อนจะเป็นฝ่ายขับรถออกไป

ดวงจันทร์
คุณจะไม่ตอบคำถามของผมใช่มั้ย ? 




'จีวอน ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน' 

'แต่มันดึกมากแล้วนะครับคุณหนู' 

'ไม่เห็นเป็นไรเลย ดึกแค่ไหนนายก็จะรอรับไม่ใช่เหรอ' 

'แต่คุณหนูไม่ควรดื่มหนักขนาดนี้' 

'แล้วจะให้ทำยังไง'น้ำเสียงแตกพร่า

 เว้นวรรคไปก่อนที่เสียงสูดน้ำมูกจะดังตามมา

'น้ำตาที่อยู่ข้างใน ฉันยังร้องมันออกมาไม่หมดเลย' 

ผมมองใบหน้าที่ไม่สมควรมองผ่านกระจกหน้าตอนที่รถลอดผ่านอุโมงค์

 แสงไฟสลัวยามราตรีจากถนนข้างนอกสะท้อนอยู่บนใบหน้าอ่อนละมุน 

หยาดน้ำตาสีเงินร่วงหล่นอาบข้างแก้มอย่างไร้ซุ่มเสียง

ทำไม? 

ตั้งคำถามกับความเงียบ ก่อนจะเบี่ยงรถขับออกไปอีกทาง

ปลายทางที่ไปถึงคือที่ที่ท้องฟ้ากับพื้นน้ำถูกความมืดทักทอจนกลายเป็นผืนผ้าสีดำสนิทไร้ขอบเขต

 ได้ยินเสียงคลื่นที่ซัดสาดเข้าฝั่งเป็นจังหวะ หลักฐานเดียวที่บ่งบอกการมีอยู่ของท้องทะเล

'ทำไมถึงเป็นทะเล' 

คำถามดังขึ้นแผ่วเบา

 ผมไม่ตอบแต่เดินลงจากรถ 

เปิดประตูหลัง โน้มตัวลงปลดเข็มขัดนิรภัย

 และเอื้อมมืออย่างบังอาจไปให้คุณหนูสูงศักดิ์ที่ผมไม่ควรแตะต้อง

'ตอบคำถามก่อนสิ' 

มือค้างอยู่ที่เดิม 

ผมมองใบหน้าอ่อนละมุนของคุณหนูที่เปรอะไปด้วยน้ำตา

 ดวงตาบวมเป่งที่ไม่น่ามองทำให้หัวใจดิ่งวูบ 

ก้มหน้าแล้วตอบคำถามอย่างทาสผู้ซื่อสัตย์

'ทะเลว่างเปล่า ไม่มีคน มืดมิดจนมองไม่เห็น เสียงดังแต่ก็ทำให้รู้สึกสงบ...'

'ที่นี่ คุณหนูจะสามารถร้องไห้ออกมาได้จนไม่เหลือน้ำตา' 

เห็นรอยยิ้มจางๆปรากฎขึ้นพร้อมน้ำตาหนึ่งหยดที่ไหลออกมา

 คุณหนูฮันบินใช้นิ้วปาดข้างแก้มก่อนจะยื่นมือมาให้ผม 

'ยังไงจีวอนก็จะรอรับฉันกลับบ้านใช่มั้ย ?' 

บีบมือเล็กเบาๆ คำตอบถูกส่งผ่านความเงียบและมันมีความหมายยิ่งใหญ่ดั่งคำสัญญา

'ขอบใจนะจีวอน' 

คุณหนูปล่อยมือ ก่อนจะค่อยๆเดินตรงไปที่ริมทะเล 

แสงจันทร์ที่เพียงครึ่งเสี้ยวของมันโผล่พ้นจากความมืดสาดลงมา

 ผมมองคุณหนูที่เดินอย่างเชื่องช้าก่อนจะทิ้งตัวลงกอดเขาบนพื้นทราย 

เสียงของคลื่นและลมทะเลกำลังบิดเพี้ยนเมื่อมีเสียงสะอื้นเบาๆดังคลอมาอย่างไม่เข้าจังหวะ 

ความเศร้าในอากาศมากมายเกินกว่าจะถูกดูดซับด้วยทะเล 

ล้นทะลักเกินกว่าท้องฟ้าจะโอบอุ้ม 

และแหลกสลายเกินกว่าที่ความมืดจะกัดกลืน 

หัวใจผมดำดิ่ง

 ตัดสินใจก้าวขาไปข้างหน้า

 แต่เมฆก้อนใหญ่บนฟ้าลอยมาบังดวงจันทร์และภาพตรงหน้าก็กลายเป็นสีดำ

 ดวงจันทร์ซ่อนตัวอยู่หลังกลีบเมฆ

ขาสองข้างชะงัก ผนยืนอยู่ที่เดิม 

ไม่แปลกใจว่าทำไมเขาถึงได้เปรียบคนบ้าว่าเป็นเหมือนชายหนุ่มที่หลงใหลในแสงจันทร์ 

งดงามทำให้คลั่งไคล้
ห่างไกลจนเกินจะไขว้คว้า







ดวงจันทร์

คุณจะไม่ตอบคำถามของผมใช่มั้ย ?

ว่าทำไมถึงไม่ยอมร่วงหล่นลงมา ให้พื้นดินที่ภักดีได้โอบกอดและซับน้ำตา.

by indiiej