มันเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่การมองเห็นรอยยิ้มของคุณไม่ได้ทำให้ผมพยายามกระพือปีก
บางทีความพยายามทั้งหมดมันอาจจะจบลงแล้ว
คุณอยู่ในชุดทักซิโด้สีดำดูหล่อเหลา
ในที่สุดก็เป็นดอกลิลลี่ขาวแสนสวยที่คุณเลือกจะอยู่ด้วยไปตลอดกาล
ตอนที่คู่บ่าวสาวเดินเข้ามาใกล้ โดดเด่นท่ามกลางหมู่ไม้ทั้งมวลในสวนอีเดน
ผมพยายามใช้ปีกสีซีดปกปิดตัวตน แต่เป็นตอนนั้นเองที่ดวงตาของคุณมองมาที่ผม
“ยินดีด้วยนะ”
ผมได้ยินตัวเองพูดคำนั้นออกไปตอนที่คุณเดินเข้ามาหาพร้อมกับดอกลิลลี่
ยิ่งมองใกล้ๆ ก็รู้สึกว่าเธอช่างคู่ควร เหมาะสมที่ได้อยู่เคียงคู่กับผีเสื้อที่แสนมีค่าของผมอย่างคุณ
คุณยิ้ม
“ขอบใจนะ”
พวกเรายืนมองตากันอยู่ชั่ววินาที
มันเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้แลกเปลี่ยนคำพูดอะไรสักอย่างต่อกันแต่เราสองคนเลือกที่จะเงียบ
ผมไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรทำให้คุณไม่ปริปาก
แต่สำหรับผม ผมแค่หมดสิ้นคำพูด ไร้คำอำลา
ไม่ว่าผมจะพูดอะไรออกไปสุดท้ายคุณก็คงไม่มีทางจะได้ยินความหมายจริงๆของมัน
และคุณก็เป็นฝ่ายยื่นมือออกมา
ดึงตัวผมเข้าไปกอด
ความรู้สึกอบอุ่นจากสัมผัสของคุณไหลวนไปทั่วร่างกายราวกับว่าคุณกำลังฝากฝังความห่วงใยไว้ให้เป็นครั้งสุด
หัวใจของผมดำดิ่งลงไปสู่ความมืดมิดในขณะที่ริมฝีปากฉีกยิ้มที่สว่างยิ่งกว่าดวงอาทิตย์
ส่งยิ้มที่สวยงามที่สุด กระพือปีกไร้สีสันของตัวเองเพื่อแสดงความยินดีให้คุณเป็นครั้งสุดท้าย
และคุณก็ผละออก
บินจากไปพร้อมกับดอกลิลลี่.
by indiiej
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in