*เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับกับบุคคลหรือองค์กรใด

          หลังจบคลาสการเขียนเชิงโน้มนาว นักศึกษาปี 4 คนหนึ่งรีบออกจากห้องเรียน เธอเดินเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และวิ่งข้ามถนนแบบไม่กลัวรถราที่พร้อมจะพุ่งชนเธอทุกเมื่อแม้ในเขตสถานศึกษา เธอรีบจ้ำไปที่ท่ารถวินมอเตอร์ไซต์

          เหล่าพี่วินส่งสัญญาณให้เธอว่าเธอต้องไปขึ้นรถคันไหน

          “ร้าน BBQ Forever ค่ะพี่” เธอยังคงหอบขณะก้าวขาขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซต์คันที่ทุกคนชี้มา

          เธอปล่อยให้ลมปะทะหน้า และพักหายใจ

          “น้องชอบกินเค้กปะ” เสียงวินมอเตอร์ไซต์ลอยมาผสมกับเสียงลมซ่า ๆ

(พี่เขาถามทำไม) เธอคิดในใจ

“ก็ชอบนะคะ”

          “ปกติเขากินร้านไหนกัน รู้ไหมร้านไหนอร่อยสุด”

          “ก็มีร้าน Cup & Co / บ้านหวาน / Cake Me / Sugar Time อร่อยสุดน่าจะ B Butter”

          “อยู่ตรงไหนอ่ะ แถวนี้ไหม”

          “ตรงท้ายซอย 10 อ่ะพี่ เลยไปสองแยกก็ถึง”

          “พอดีพี่จะซื้อเค้กวันเกิดให้แฟนพี่ มันแพงไหม”

          “อ้อ งั้น B Butter เนี่ยแหละค่ะ มีตั้งแต่ 40-400 เลย”

          “โอเค ขอบใจมาก”

          วินมอเตอร์ไซต์จอดที่หน้าร้าน BBQ Forever เธอลงจากรถ แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ ควานหาเหรียญ

          “เท่าไหร่คะพี่”

          “เอาเถอะ วันนี้วันเกิดแฟนพี่ พี่ไม่คิด” วินมอเตอร์ไซต์ยิ้มตอบ

“เอ้า ขอบคุณค่ะ งั้นฝากเบิร์ดเดย์แฟนพี่ด้วยนะ” นักศึกษารีบตะโกนตอบขณะที่วินมอเตอร์ไซต์รีบบิดรถกลับไป วินมอเตอร์ไซต์ยกมือหนึ่งข้างโบกลา เพื่อส่งสัญญาณว่าได้ยิน

วินมอเตอร์ไซต์ไม่เคยซื้อเค้กให้แฟนสาวของเขา ส่วนใหญ่เขาและแฟนจะได้กินเค้กหมดอายุจากร้านกาแฟร้านหนึ่งที่เพื่อนเขาเป็นลูกจ้างอยู่ เขาบอกว่ามันกินได้หลังจากวันหมดอายุ มันยังไม่เสีย แค่ไม่อร่อยเหมือนเดิม เขาไม่เคยสัมผัสรสขนมเค้กอบใหม่ ไม่รู้กลิ่นหอมของเนยและแป้งเค้กที่หอมกรุ่นตอนออกจากเตา เขาเคยกินแต่เค้กแครอทและโรลใบเตยที่กำลังเสื่อมสภาพ 

เพื่อนเขาบอกว่า ผู้หญิงชอบเค้กกับลิปสติก และเขาคิดว่าเค้กน่าจะเป็นทางเลือกที่ง่ายกว่า เขาจึงอยากหาเค้กแสนอร่อยให้แฟนสุดที่รักของเขา เขาเก็บเงินมานานกว่าจะซื้อเค้กปอนด์แพง ๆ คุณภาพดีได้ และกะว่าจะแบ่งเค้กไว้กินหลายวัน เพื่อจะดูรสชาติที่เปลี่ยนไปในแต่ละวัน 

เขาไปร้านเค้กตามที่นักศึกษาบอก แต่โชคไม่ดีที่เค้กปอนด์ราคาถูกไม่เหลือแล้ว และเค้กชิ้นเล็กก็หมดเกลี้ยง เขาไปถึงช้าเกิน ร้านนี้ขายดิบดีจนเค้กหมดตั้งแต่ช่วงบ่าย 

วินมอเตอร์ไซต์ขี่รถคู่ใจไปตามร้านที่นักศึกษาบอกอีก 2-3 ร้าน เขาจำได้แค่ชื่อลาง ๆ แล้วเดาเอา ไม่มีเค้กในราคาที่เขาจับต้องได้ มีเพียงเค้กชิ้นเล็กจิ๋วที่ราคาเท่ากับกับข้าวหลายมื้อของเขา เขาซื้อไม่ลง เขาต้องประหยัด เพราะไม่รู้ว่าแต่ละวันเขาจะวิ่งส่งผู้โดยสารได้สักกี่รอบ เขาต้องเหลือค่าข้าวไว้เผื่อวันที่วิ่งรถได้น้อยด้วย เขาเคยทำงานทั้งอาทิตย์ แต่ได้เงินมากินข้าวแค่ 3 วัน โชคดีที่เขายังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง  

เขากลับบ้านด้วยความผิดหวัง ซื้อเพียงกับข้าวธรรมดาที่เป็นของโปรดแฟนเขาไปแฮปปี้เบิร์ดเดย์

“พี่ขอโทษนะ พี่ตั้งใจจะซื้อเค้กให้ ไปตั้งหลายร้านแหนะ แต่ตังไม่พอซื้อเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกพี่ มีกับข้าวที่ชอบก็พอแล้ว” เธอปลอบใจแฟนหนุ่ม

“แต่ถึงไม่มีเค้กก็มีขนมหวานนะ” เธอหยิบกล่องกลม ๆ ออกมาจากกระเป๋าเธอ 3 กล่อง มีเงาะในน้ำเชื่อมอยู่ในนั้น

“นี่ เงาะกระป๋อง วันนี้เขามีประชุมกัน แล้วของว่างเหลือ คนจัดเขาเลยให้ฉันมา เขาบอกให้เลือกไปเลย พี่รู้ไหมมีแต่คนอยากกินนะ ฉันมีโอกาสเลยหยิบมาก่อน 3 ถ้วย ที่จริงก็รู้สึกผิดกับคนอื่นเหมือนกันที่ตัวเองหยิบมาเยอะเกินไปรึเปล่า แต่เราก็ไม่ได้กินบ่อย ๆ นี่เนอะ แพงจะตาย แล้วตอนหลังเขามาขอคืนด้วยนะ บอกว่าจะเอาไปให้อีกฝ่าย ฉันก็แอบโกหกไปว่าฉันเอามาแค่กระป๋องเดียว ฉันอยากเอามาฉลองวันเกิดกับพี่น่ะ ฉันว่าพี่กินถ้วยเดียวไม่อิ่มแน่ ๆ”

เธอและเขานั่งกินอาหารมื้อโปรดและฉลองวันเกิดด้วยเงาะกระป๋องแสนอร่อย 3 ถ้วย