พอมองย้อนกลับไปก็มีเรื่องราวต่างๆมากมายภายในระยะเวลาแค่อาทิตย์เดียว ทั้งทำงาน ทั้งการจัดการชีวิต ทั้ง make friend ทั้งออกไปสำรวจรอบๆเมืองกับเพื่อน เป็นอาทิตย์แรกที่หนักหน่วงดีจริงๆ 

มาถึงที่นี่ใหม่ๆแล้วนึกว่าอยู่โรงเรียนเกาหลี ขนาดอาหารที่โรงเรียนยังเป็นเกาหลีเลย

หลักๆงานของเราคือดูแลนักเรียนไทย การตลาดต่างๆนี่ละ มี task หลักๆในออฟฟิศคือดูเรื่องการเข้า-ออกนอกโรงเรียนของนักเรียนต่างชาติด้วย เพราะกฏระเบียบในการเข้า-ออกโรงเรียนนี้ค่อนข้างเยอะ แต่ใดใดก็ล้วนแล้วแต่เพื่อความปลอดภัยของนักเรียนทั้งสิ้น ถึงแม้กฏบางข้อเราอาจจะรู้สึกไม่เมคเซนส์เท่าไหร่ แต่ก็รวมๆแล้วก็พอได้ สิ่งที่อยากก็คือทำให้นักเรียนเข้าใจกฏตรงนี้นี่ละ 

แต่สิ่งที่หนักใจคือ การตรวจเอกสารเพราะเวลาน้องมีเอกสารที่ใช้ในการเดินทางไม่ครบ เราก็รู้สึกเกรงใจที่จะให้นักเรียนกลับมาหาที่ออฟฟิศอีกรอบ คือกลัวเสียเวลานักเรียนเขานั่นแหละ 

แล้วก็...ในเอกสารเขียนไว้ตัวเบ้อเร่อว่าให้เอาเอกสารมาส่งก่อนวันเดินทาง เวลาบ่ายสาม เพราะเราต้องทำรีพอร์ทต่างๆส่งให้กับการ์ดโรงเรียน น้องถึงจะออกจากโรงเรียนได้ แล้วก็ต้องจัดระเบียบต่างๆนานา แต่เด็กน้อยเจ้ากรรมก็ชอบมาตอนเย็นบ้างละ 5 โมงมั่งละ ก็วุ่นวายกันไป มีดุๆไปบ้างนิดหน่อยว่าจริงๆแล้วมันต้องบ่ายสามนะ แต่เราก็ไม่อยากมีมาดเป็นคนที่ดุเท่าไหร่อะ แต่งานตรงนี้ ของเรามันขึ้นอยู่กับกฏระเบียบน่ะ นักเรียนคนไหนทำผิดกฏมาถึงแม้จะน่าสงสารแต่ก็ต้องให้ทำตามกฏนั้นละนะ 

รวมๆแล้วเรื่องงาน เหมือนมีงานใหม่เข้ามาตลอดเวลาเลย ต้องจำต้องจดกันไป เพราะหัวหน้าก็เหมือนยุ่งๆ เราก็พยายามจำเข้าไป หวังว่าอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้าคงจะดีขึ้น ตอนที่ทำงานที่ไทยยังมีเทรนเป็นอาทิตย์เอาจริงๆเกือบเดือนด้วย นี่เราเทรนแค่ 1 วันถ้วนๆกับ สโคปงานมหาศาล รายละเอียดนี่แทบต้องเอามานั่งจำก่อนนอนกันเลยทีเดียว 

ช่วงวันหลังๆนี่ที่ออฟฟิศออกไปปาร์ตี้กันบ่อยมากเลย มีวันนึงเป็น welcoming party ด้วยความที่เราอยู่ออฟฟิศท่ามกลางเหล่าเกาหลีและเหล่าญี่ปุ่น และเป็นคนไทยคนเดียวในออฟฟิศ อภิสิทธิ์ในอาหารมื้อนี้เลยเป็นอาหารไทยสมใจอยาก ซึ่งเมนูแนะนำตลอดกาลคงหนีไม่พ้น ผัดไท ต้มยำกุ้งต่างๆ ก็มีถูกปากบ้าง ไม่ถูกปากบ้างแต่รวมๆแล้วอร่อยดี 

จริงๆวันที่ออกไปทานข้าวเป็นวันแรกที่ได้เข้าเมืองเซบู (สักที) หลังจากที่อยู่มา 4-5 วัน ได้ออกไปเห็นความศิวิไลซ์ของเมืองยามค่ำคืนบ้างก็เลิศอยู่เหมือนกันนะ เพราะแถวโรงเรียนนี่ค่อนข้างชนบท แต่เข้าเมืองไปแค่ 15 นาทีก็ถึงความเจริญแล้ว 

จะว่าไปก็ดีเหมือนกันที่โรงเรียนอยู่ไกลเมือง ไม่งั้นคงวุ่นวายน่าดู 

See you then..

S. 

ปล. ไว้มีโอกาสจะมาเล่าเรื่องการพานักเรียนไปโรงพยาบาลที่เซบูให้ฟัง 

ปล. เริ่มคิดถึงประเทศไทยแล้วด้วย..