ณ วินาทีนี้นั้นเอง

ใจผมเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง

ตามผิวหนังเริ่มมีเหงื่อหยดออกมาเล็กน้อยราวกับห้างแห่งนี้ไร้ซึ่งเครื่องปรับอากาศ

สายตาของผมมองเห็นผู้คนมากมายผมไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเธอคนนั้น คือคนไหน

ผมพยายามยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อตรวจสอบดูอีกครั้ง ว่าเธอคนนั้น อยู่ในระแวกนี้หรือไม่

ทันใดนั้นเองเมื่อผมหันหลังกลับไป ก็พบเจอกับหญิงสาวคนหนึ่ง

เธออยู่ห่างจากตำแหน่งที่ผมยืนอยู่ระยะหนึ่งเป็นระยะที่สายตาของผมพอจะมองเห็นได้อยู่

               แต่แล้วสิ่งที่ผมคาดเดาไว้ก็เริ่มมีเค้าโครงที่จะเกินขึ้นจริง

               ฝีเท้าของเธอขยับเข้ามาใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

               จนท้ายที่สุดภาพของเธอก็เด่นชัดขึ้นตรงหน้าผม

               เธอเดินเข้ามาและทำหน้ามึนงงสับสนตามภาษาคนตามประสาคนแปลกหน้า

               พร้อมกับชี้นิ้วส่งสัญญาณไปที่โทรศัพท์เพื่อถามเป็นนัยๆ

               ผมพยักหน้าตอบรับกลับไป

               และแล้วบทสนทนาของคนแปลกหน้าก็เริ่มขึ้น

“เออนี่เราเจอกัน ยังไม่ได้รู้จักชื่อกันเลยนี่หว่า”

เธอเริ่มเปิดบนสนทนาขึ้นโดยที่มีผมเป็นผู้ตาม

หลังจากได้ทำความรู้จักกันพอเป็นพิธี

“กินข้าวยัง”

“กินข้าวกันไหม...?” เธอโพล่งขึ้นมา ในระหว่างที่ความเงียบเริ่มเข้ามาเมื่อทำความรู้จักกัน 
เรียบร้อย

“กินแล้วแต่กินอีกได้” ผมนึกขึ้นได้ว่านี่คงจะเป็นมื้อแรกของเธอ

“แล้วเราจะกินอะไรกันดี...?”

เราเดินดูร้านอาหารรอบๆ บริเวณนั้นกัน 2 ถึง 3 รอบ ก่อนที่จะตกลงกันว่าจะกินบอนชอน

(บอนชอน= ร้านอาหารเกาหลีรูปแบบแฟรนไชส์ที่เน้นการขายไก่ทอด)

กลิ่นของอาหารและเครื่องเทศ ฟุ้งทั่วร้าน สวนทางกลับปริมาณของผู้คนในร้าน

คงเป็นเพราะนี่เป็นเวลาที่ไม่สามารถระบุได้ชัดเจนว่าเป็นเวลามื้อไหนของวัน

เรานั่งลงในโต๊ะที่อยู่ค่อนไปทางบริเวณกลางร้าน

“กินเผ็ดไหม” ผมถามขึ้น พร้อมเริ่มเปิดเมนูอาหารไปพลางๆ

“กินได้”เธอตอบขึ้นมาเบา ๆ

“ปกติมาบอนชอนต้องกินอะไร...?”

“ไก่”เราทั้งคู่พูดขึ้นใรจังหวะใกล้เคียงกันพร้อมเสียงหัวเราะเหมือนพึ่งถามคำถามที่ตัวเองรู้คำตอบ

ออกไป

ตอนนี้ผมเริ่มเกิดความรู้สึกเคว้งคว้างอีกครั้งเหมือนไร้ซึ่งสหายร่วมรบในสมรภูมิ

อาจจะเป็นการเปรียบเปรยที่ดูมากความไปหน่อยแต่ถ้าผมบอกคุณว่า เสียงหัวใจของผมกำลังเต้นโครมคราม

ราวกับเสียงของกลองที่ตีดังขึ้นเพื่อเร้งเร้าให้เกิดสงคราม ก็คงพอที่จะเข้าใจได้

“ทำไมถึงเล่นแอพหาคู่ล่ะ...?” เธอยิงคำถามขึ้นอีกครั้ง

ท่ามกลางสติที่กำลังหลุดลอยอยู่นั้นเอง

ผมใช้เวลาเรียกสติราวครึ่งวินาที ก่อนจะตอบคำถามเธอ

“เล่นแก้เบื่อ”

เป็นคำตอบที่ดูน่าผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเทียบกับระยะเวลาที่ผมนั่งคิด

“แล้วแกล่ะ ทำไมถึงเล่น…?”

ผมยิงคำถามเดิมกลับไปที่เธอราวกับว่าตัวเองเป็นกระจกที่กำลังสะท้อนแสงกลับไปยังทิศทางเดิมอย่างนั้น

“พอดีเราพึ่งอกหักมา เมื่อวันศุกร์....”

ผมทำสัญลักษณ์ชี้นิ้วไปทางซ้ายเพื่อสอบถามเธอเป็นนัย ๆ ว่า “ศุกร์ที่ผ่านมานี่เหรอ”

เธอพยักหน้าตอบรับเบาๆ พร้อม อ้าปากพูดต่ออีกครั้ง

“เรากับคนคุยเก่าเราที่คุยกันได้ 5 เดือน พึ่งเลิกกัน”

เดี๋ยวนะผมไม่ได้กำลังฟังอะไรผิดไปใช่ไหม คนคุย ที่เลิกกัน ? คือไม่ใช่แฟนเหรอ ผมได้แต่ทวนคำที่เธอพึ่งพูด

ออกมาซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ในขณะเดียวกัน ก็ทำหน้าที่เป็นผู้รับฟังที่ดีไปพร้อม ๆกัน

“ตอนที่จบกันเราร้องไห้เป็นหมาเลยแหละ”

เธอพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูปกติสุขดีแต่ไม่รู้เพราะสาเหตุใด ผมจึงรับรู้ได้ถึงความเศร้าที่อยู่ภายในใจของเธอ

“แล้วหลังจากนั้นเพื่อนก็เลยบอกให้เราโหลดแอพนี้มาเล่น”

“เราก็เลยลองโหลดมาแล้วก็เติมเงินเรียบร้อยเลย”

“ที่จริงเราพึ่งโหลดมาเมื่อวานนี่เองแล้วพอเห็นแกแมทซ์ แล้วทักมาพอดี มันก็เลยมาถึงจุดนี้       

แหละ”

หลังจากได้ฟังเธอเล่าถึงที่มาที่ไปในการมาเล่นDating app นี้ ผมก็รู้สึกโล่งใจแปลก ๆ เหมือนกับว่าได้ฟังเพื่อนที่

สนิทสนมมานานเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังตอนนี้ผมรู้สึกว่ากำแพงของความเป็นคน Introvert ของผม กำลังค่อย ๆ

ถูกทำลายลงอย่างช้าๆ  ความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนรุ่นพี่ในคณะละลายพฤติกรรมอย่างไรอย่างนั้น

ตอนนี้พนักงานเริ่มยกอาหารมาวางที่โต๊ะ ในบรรดาอาหารที่สั่งไป  ปีกไก่ทอดรสชาติ soy garlic ถูกเสิร์ฟลงบน

ที่โต๊ะเป็นอย่างแรกตามมาด้วย รามยอนซุปกิมจิชีสไข่ลาวา และน้ำดื่มตามลำดับ

(soy garlic = รสชาติหนึ่งของไก่ทอด)

(รามยอน=  บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของเกาหลี)

ทุกอย่างดำเนินไปภายใต้ความเงียบที่ไร้ซึ่งเสียงของบทสนทนา

ท่ามกลางความเงียบนั่นเองจู่ ๆ เธอก็ทลายกำแพง ความเป็น Introvert ของผมอีกครั้ง

“ไม่ถนัดแหะ”

เธอพูดเบาๆ พร้อมวางช้อนซ้อมลงจากนิ้วมือ พร้อมกับค่อย ๆ ยกไก่ขึ้นมากัดด้วยความ

เอร็ดอร่อย

“เออกินไก่ใครเข้าใช้ช้อนซ้อมกัน”

ผมที่กำลังใช้ช้อนซ้อมตัดไก่กินด้วยความยกลำบากอยู่ดี ๆ ก็เกิดเปลี่ยนใจกะทันหัน และทำตาม

อย่างกับถูกบังคับ

หลังจากมื้ออาหารที่แสนงุนงงจบลงเธอบอกกับผมว่าเดี๋ยวจะต้องไปเดินจับจ่ายซื้อของต่อ

ผมที่ไม่ได้มีธุระเร่งรีบที่จะต้องกลับบ้านเลยตบปากรับคำตกลงกับเธอไป

ค่าอาหารมื้อนี้จบลงด้วยความยุติธรรมอย่างที่ผมแทบจะไม่เคยได้พบเจอ โดยเราตกลงกันว่าจะจ่ายกัน

คนละครึ่งตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกได้ถึงความสบายใจที่เกิดขึ้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ในใจ

เราใช้ระยะเวลาเดินหาสิ่งของต่าง ๆ ร่วมกันเป็นเวลาหลายชั่วโมง หลังจากพึ่งรับประทานอาหารร่วมกันราวกับ

ต้องการเผาผลาญไขมันส่วนเกินที่พึ่งถูกส่งเข้าไปในร่างกาย

“นี่แกพาเรามาทรมานเหรอ...?”

          ผมพูดออกไปในขณะที่เรากำลังยืนอยู่ที่บันไดเลื่อนด้วยกัน

          "แกดูรองเท้าเราดิ" 

           ผมก้มหน้าลงไปมองที่เท้าของตัวเอง ซึ่งถูกห่อหุ้มด้วย รองเท้าคัทชูหนังสีดำ

           "เออหว่ะ เราพึ่งเห็น"

 เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่รู้ดีว่าสาเหตุที่ผมเปิดประเด็นขึ้นมา ไม่ได้มีความจริงจังแม้แต่น้อย 

 แต่พูดไป

 เพียงเพราะว่าต้องการกระชับความสัมพันธ์ให้สนิทสนมกันมากขึ้นเท่านั้นเอง

 เมื่อเดินมาเป็นระยะเวลานานพวกเราเริ่มรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่เกิดขึ้น

 ถึงแม้ว่าความจริงตอนนี้เราเริ่มได้ของที่เราต้องการกันแล้ว แต่มันก็ยังไม่ครบตามจำนวนที่เธอ 

 ต้องการ

 แถมพลังงานของเธอก็เริ่มหดหายลงไปจนแทบไม่เหลือแล้ว

 “ไปกินไอติมกันไหม…?” เธอโพล่งขึ้น ขณะที่เรากำลังเดินอยู่

 “Swensen เหรอ" ผมพูดเสนอ

 “After you ไหม กินบิงซูกัน" เธอพูดเสนอขึ้นราวกับว่าไม่ยิน สิ่งที่ผมพึ่งเสนอขึ้นก่อนหน้านี้ 

 “อือไปดิ” ผมไม่คิดจะยกชื่อร้านมาเสนออีก เพราะเพียงแค่ต้องเดินก็รู้สึกเหนื่อยล้าแล้ว

 สุดท้ายเราจึงได้ไปนั่งในร้านอาหารอีกครั้งแตกต่างเพียงแค่ครั้งนี้เป็นร้านของหวานไม่ใช่ 

 ของคาวก็เท่านั้นแอง

 เป็นอีกครั้งที่ผมต้องนั่งประชันหน้ากับคนแปลกหน้าอีกครั้ง

 หากแต่ครั้งนี้ผมแทบจะไม่ได้รู้สึกว่าเธอ เป็นคนแปลกหน้าของผมอีกแล้ว

 เราพูดคุยกันถึงความเหนื่อยล้าที่เกิดขึ้นตลอดระยะเวลาที่ต้องเดินตามหาสิ่งของราวกับอยู่ใน

 เกมส์ตามหาของ

เราทั้งคู่ผลัดกันบ่น ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

คำบ่นเหล่านั้นแทบจะไม่ได้มีสาระสำคัญอะไรเลย

แต่ทำไมตอนนี้ตัวผมกลับกำลังรู้สึกถูกปลดปล่อย

และเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ

ตอนนี้กำแพงของผมแทบจะแตกสลายไปแล้ว ไม่มีอะไรที่ผมจะต้องปิดอีกต่อไป

แต่พอมองย้อนกลับไป

ผมก็อดคิดไม่ได้ว่านี่คือเรื่องแปลกที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา

ผมพึ่งรู้จักเธอได้ไม่ถึงหนึ่งวันด้วยซ้ำ

หากความจริงแล้วเธอเป็นมิจฉาชีพที่ต้องการเข้ามาเพื่อหลอกล่อ

ผมขอสารภาพตามตรง

ผมก็คงยอมให้เธอหลอกล่อ

หากมันจะช่วยให้ผมรู้สึกสบายใจได้เช่นที่ผมรู้สึกอยู่ ณ เวลานี้.