“ครั้งสุดท้ายที่ไปออกเดทคือเมื่อไหร่กันนะ”      

“ตอนที่มีความสุขกับเราจะยิ้มกว้างแค่ไหนกันนะ”

“เวลาที่ได้เป็นตัวของตัวเองกับคนอื่นมันรู้สึกดีขนาดไหนนะ”

คำถามเหล่านี้อยู่ในหัวผมตลอด

หลังจากผมเลิกกับแฟนมาได้4 ปี

ผมแทบไม่เคยสัมผัสกับความรู้สึกเหล่านั้นอีกเลย

ไม่ใช่ว่าไม่อยากมี

แต่มันไม่มีเองนี่หว่า

แล้วในสถาณการณ์ยุคโควิดแบบนี้

การจะเจอกับความรักดีๆ ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

จนวันนี้วันพฤหัสที่ 9 มิถุนายน

ผมก็ได้พบเจอกับเรื่องราวที่ผมแทบไม่อยากจะเชื่อ

เรื่องราวที่ผมกำลังจะเล่าต่อไปนี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวผมจริง ๆ

วันนี้เป็นวันพฤหัสธรรมดาวันหนึ่งที่ผมตัดสินใจจะใช้ให้หมดวันไปกับการไปร้านหนังสือแห่งหนึ่ง

ในย่านโรงหนัง RCA นับว่าเป็นการเดินทางที่บ้าพอสมควร ตัวผมที่อยู่ย่านฝั่งธนกำลังจะไปย่าน

พระรามเก้าเพียงเพราะแค่ไปร้านหนังสือเท่านั้นเอง ถ้าวัดจากระยะทางแล้ว ไม่ใช่น้อย ๆ เลย 

แต่ก็ต้องขอบคุณตัวเองที่เกิดมาในยุคที่มีMRT

ในระหว่างที่กำลังเตรียมตัวไหน ๆก็เบื่อ ๆ ไม่มีอะไรทำ หาอะไรทำฆ่าเวลาดีกว่า ผมเลยตัดสินใจ

เปิด Dating app ขึ้นมาและทำการปัดไปรัว ๆ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าปัดไปกี่คน ที่ทำไปก็เพราะเบื่อ ๆ

แค่นั้นเอง แต่แล้วจู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนนึงที่ผมพึ่งปัดไป เกิดการ Match ขึ้น

(Match =เกิดการจับคู่เนื่องจากเราปัดให้เขา เขาก็ปัดให้เรา ซึ่งเมื่อทั้งคู่Match กันแล้ว ก็สามารถที่จะทำการ chat กันได้)  

ผมเลยเลือกที่จะทำแบบผู้ชาย Dating app ทำกัน คือกะว่าจะทักไปแล้วซักพักจึงค่อยเข้ามาตอบ

(เป็นเรื่องปกติมากๆ ในแอพ พวกนี้)

ผมที่กำลังเพลิดเพลินกับการเลือกเสื้อผ้าแต่งตัว ออกจากบ้าน และกำลังก้าวเท้าออกจากบ้าน จู่ ๆ 

ก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างกำลังสั่นไหวในกระเป๋าพอเอาขึ้นมาดูก็เป็นไปตามคาด มีการแจ้ง

เตือนจาก Dating  app หรือพูด ง่ายๆว่าสาวตอบกลับมาหลังจากที่ผมได้พิมพ์ทักทายค้างไว้นั่น

แหละครับ เขาตอบกลับมาเท่านั้นยังไม่พอเขาพิมพ์มาว่า “เธอ” แล้วก็ไม่ได้พิมพ์อะไรต่อมาอีก

เป็นสัญญาณบอกว่ากำลังเรียกเรารอให้เราตอบกลับไปอยู่ ผมก็ใช้หลักชาว Dating app เลยครับ 

ปล่อยซึมไป

และระหว่างที่กำลังอยู่บนMRT นั้นเอง 

ก็เกิดความรู้สึกเบื่อ ขึ้นมาแปลก ๆ  ไม่รู้จะฟังเพลงอะไรแล้ว

ผมเลยเลือกที่จะเข้าไปตอบแชทเพราะอย่างน้อยก็น่าจะมีเพื่อนคุยไปพลาง ๆ

แต่แล้วผมก็ต้องเจอกับเหตุการณ์ที่ทำให้ผมแทบอยากอุทานออกมา

เราคุยกันได้ไม่กี่ประโยคจู่ ๆ เธอคนนี้ก็ถามผมขึ้นมาว่า

“กำลังไปที่ไหน?”

“มาเจอกันได้ไหม”

“เราแค่อยากมีเพื่อนกินข้าวกับซื้อของ”

ผมใช้เวลาคิดซักครู่ว่าแบบนี้ผมกำลังตกอยู่ในสถาณการณ์ที่เสี่ยงอันตรายหรือเปล่า

พร้อมแชทไปเล่าให้เพื่อนสนิทฟังสิ่งที่เพื่อนผมตอบกลับมาคือ

“มึงเป็นผู้ชายนะเว้ยไปดิ กลัวอะไร”

“กำลังไปร้านหนังสือที่ร้านแถวพระราม9”  

ผมพิมพ์แชทตอบกลับไป

“งั้นเดี่ยวไปเจอกันที่เซนทรัลพระราม9”

“กินข้าวยัง?”

“รอกินด้วยกันเลย”

“โอเคไหมอย่างน้อยก็มีเพื่อนเที่ยวซักวัน ไม่ต้องคิดมาก”

ผมแทบไม่ได้ตัดสินใจอะไรเลยผมรู้สึกว่ากำลังโดนมัดมือชก

ผมคิดในใจมันจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมวะ เกิดมายังไม่เคยเจอประสบการณ์อะไรแบบนี้เลย

ถ้าให้พูดตามตรงผมก็เป็นเด็กเนิร์ดคนนึงที่แค่พยายามทำตัวไม่ให้ดูเนิร์ดเท่านั้นแหละ

หลังจากคิดตัดสินใจอยู่ซักครู่ผมก็คิดว่ามันก็คงไม่เป็นไรหรอก ไปลองดูก็ได้วะ

ผมพูดกับตัวเองก่อนที่จะพิมพ์แชทตอบกลับไป ว่าตกลง ตามนั้น

“สถานีต่อไปพระราม9 Next station praram nine”

เสียงผู้ประกาศดังออกมา จากลำโพง ของรถไฟฟ้า MRT

ผมตั้งใจดึงสติตัวเองกลับมาพร้อมที่จะเผชิญในย่านที่ไม่ได้รู้จักเลยแม้แต่น้อย

หลังจากลงจากรถไฟฟ้าผมใช้เวลางมหาเส้นทางอยู่เล็กน้อย 

ก่อนที่จะตัดสินใจ จบลงที่พี่วินมอไซค์ที่ดักรออยู่หน้าทางออกของสถานี

“เท่สาสสส”

ผมพูดในใจ

ภาพที่อยู่ตรงหน้าของผมตอนนี้คือร้านหนังสือมือสองที่ไม่ได้มีความเป็นร้านหนังสือเลยเล็กน้อย

ไหน ๆก็ไหนๆ แล้วขอใช้พื้นที่ตรงนี้พูดถึงร้านหนังสือแห่งนี้หน่อยก็แล้วกัน

(ใครที่อยากอ่านตรงส่วนของการไปเดตอดทนนิดนึงนะขออนุญาติรีวิวร้านนิดนึง)

“Zombie book”

คือชื่อของร้านหนังสือแห่งนี้ร้านตั้งอยู่ในซอยศูนย์วิจัย พระราม 9 เปิดดูเอาในกูเกิ้ลแมพได้เลย

บรรยากาศในร้านให้ความรู้สึกว่ากำลังเดินอยู่ในห้องสมุดที่มีหนังสือที่คุณแทบจะไม่มีโอกาสได้

เจอตามร้าน หนังสือในห้างทั่วไปมีหนังสือเก่าที่น่าเก็บเยอะมาก หนังสือต่างประเทศ ภาษา

อังกฤษก็มี แถมบอกเลยใครชอบ ฟังเพลงแนวๆ แบบบาร์แจ๊ส ยุค 70’s ร้านนี้แม่งโคตรตอบโจทย์

คุณเลยเว้ย ตอนที่เราไปร้านเปิดเพลงญี่ปุ่นยุค 70 ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในบาร์แจ๊สจริงๆ ร้านมี 

3 ชั้น เราสามารถที่จะขึ้นไปได้หมดเลย ข้างบนจะมีเครื่องเล่นแผ่นเสียงซึ่งที่ร้านบอกว่า ตอน 5 

โมงเย็น จะมีการเปิดบาร์แจ๊สแล้วก็มีการเปิดเพลงจากแผ่นเสียง 

(โคตรจ๊าบเลย)เราได้แต่คิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป

เราใช้เวลาอยู่ที่ร้านพอสมควรพอรู้ตัวอีกทีเวลาก็ผ่านไป เกือบ 2 ชั่วโมง

แล้วเขาคนนั้นก็แชทมาพอดี

“เราน่าจะไม่ได้เซน 9 แล้วนะ พอดีต้องมาซื้อของที่เดอะมอล”

“เดอะมอลไหน?“

ผมพิมพ์ตอบกลับไปทันที

“บางกะปิ”

“โหหห”

           ผมพิมพ์ตอบกลับไป ด้วยความตกใจ และไม่รู้เลยว่าจะพาตัวเองไปยังจุดนั้นได้อย่างไร

“แกมานี่”

           “กราบ”

           เขาพิมพ์ตอบกลับมาทันที ราวกับว่าตอนนี้เขาต้องการที่พึงทางใจเป็นอย่างมาก หลังพึ่งพบเจอ

          เหตุการณ์ร้ายอะไร บางอย่างและไม่ต้องการผ่านช่วงเวลานี้ด้วยตัวคนเดียว

          “เรากำลังดูเส้นทางและการเดินทาง เราไม่รู้เลยว่าจะต้องไปยังไงอาจจะต้องแท็กซี่”

           ผมพิมพ์ตอบเธอไปด้วยความลนลาน ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาตกอยู่ในสถาณการณ์ที่ไม่คุ้น

           เคยเช่นนี้ และไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องพยายามขนาดนี้เพื่อคนที่เราไม่เคยรู้จักกัน ในฐานะคน 

           Introvert แบบเราก็เริ่มเกิดคำถามขึ้นกับตัวเอง

(Introvert = คนที่มีบุคลิกแบบเก็บตัว คนประเภทนี้มักจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองและ

สบายใจเมื่อได้อยู่กับ ตัวเองตามลำพังซึ่งโดยปกตคนประเภทนี้จะรู้สึกลำบากใจเมื่อต้องตกอยู่ใน

สถาณการณ์ที่ไม่คุ้นเคยกับคนแปลกหน้าโดยเฉพาะคนที่ไม่รู้จัก)

หลังจากทำการคิดอยู่นานจู่ ๆ ความเป็นคน Introvert ของผมก็แปลกไป

“ให้ไปหาเลยป่ะ”

ผมพิมพ์แชทตอบกลับเธอไป

“มาเลยเดี่ยวส่งโลให้”

“โอเคงั้นเราขอเวลา ครึ่งชั่วโมง เดะไปหา”

ผมปิดโทรศัพท์ลงพร้อมกับทำความเข้าใจกับตัวเองว่าจะเดินดูหนังสืออีกซักรอบ ก่อนที่จะออกไป

“อ่าโทษนะครับ ผมโอนเข้าบัญชีที่ป้ายติดไว้ได้เลยไหมครับ”

หลีงจากเดินไปเดินมา ผมก็ได้หนังสือติดมา 3 เล่ม 1 ในนั้นคือหนังสือนิยาย 

Sputnik Sweetheart ของฮารูกิมูรากามิ

“อ่อออเดี่ยวผมคิดเงินให้นะครับ”

พี่เจ้าของร้านลุกขึ้นมา ด้วยความดีใจ ด้วยท่าทีกระฉับกระเฉง หลังจากนั่งในร้าน 

อยู่เป็นเวลานาน ก่อนหน้านี้ผมแอบได้ยินพี่ๆเจ้าของร้านคุยกันว่าในสถาณการณ์อย่าวนี้เราจะ

เอายังไงกันต่อดี น้ำเสียงสีหน้าของแต่ละคนที่ดูเหมือนผู้ดูแลที่นี้เต็มไปด้วยความตึงเครียด และดู

จากจำนวนชองลูกค้าแล้ว ก็ยิ่งเข้าใจ เพราะในเวลานั้นมีแค่ผมคนเดียวที่เป็นลูกค้าจริงๆ

หลังจากใช้เวลาในร้านหนังสืออยู่นานผมก็เหลือบมองดูเข็มของนาฬิกาข้อมือตัวเองอีกครั้งก่อนที่

จะตัดสินใจ เรียกแท็กซี่เพื่อไปยังจุดหมายที่เรานัดกันไว้ ในระหว่างนั้นเองเธอก็พิมพ์แชทมา

เรื่อยๆ

“ถึงแล้วบอกนะ”

“ค่ารถเท่าไหร่แล้วเดี๋ยวถึงแล้วเราโอนคืนให้”

เมื่อรู้ว่าจะได้ค่าเดินทางกลับมาผมกลับมีความรู้สึกดีใจเหมือนเด็กเล็กที่กำลังจะได้ค่าขนม เล็ก ๆ 

น้อย ๆ คืน

และแล้วผมก็มาถึงที่หมาย

ใจของผมเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

แล้วมันต้องทำยังไงต่อเราต้องทำตัวยังไง เราต้องคุยกับเขาแบบไหน ถ้าตัวจริงเขาไม่ตรงกับ

โปรไฟล์จะทำยังไงแล้วถ้าในกรณีที่แย่ที่สุดเราโดนหลอกเราต้องทำยังไงใครจะช่วยเราได้

ความกังวลหลายล้านอย่างเริ่มเกิดขึ้นในอวัยวะที่เรียกว่าสมอง

“นี่เราทำถูกแล้วใช่ไหมวะ”

ผมถามตัวเองอีกครั้งก่อนที่จะตัดสินใจ พิมพ์แชท ตอบกลับเธอไป

“ถึงแล้วอยู่หน้าแมค”