ตอนมัธยมต้น เราเรียนที่สตรีวิทย์
โรงเรียนหญิงล้วน เลือดแดงขาวเราทะนง..
สมัยวัยรุ่น เราก็จะชื่นชอบรุ่นพี่เท่ๆกัน
และพวกเราส่ายเรียนเล่น พูดคุยเก่ง

เพื่อนคนหนึ่งในห้องเรา
ทอมๆเล็กน้อย กวนๆนิดนึง
รู้จักกัน ไม่สนิทมากนัก
เรามาเจอเค้าอีกครั้งตอนเรียนมหาลัย
อยู่กลุ่มเดียวกัน ก็สนิทขึ้นบ้าง

หลังจากแยกย้ายไปทำงาน
เราแต่งงานสร้างครอบครัว
มีลูกเข้ามหาลัยจนใกล้เรียนจบ
เรากลับมาโทรคุยกับเพื่อน สนิทกันอีกครั้ง

เพื่อนเป็นผู้บริหาร งานยุ่งมาก
แต่ยังเป็น fc งานเขียนเรา
คอย feedback ผลงานเขียนของเรา
ชมบ่อยมากว่าเขียนดี ..เราชอบจัง ?

เรารู้สึกว่า เพื่อนแท้..คงเป็นอย่างนี้นะ
ในวันทึ่เราทำสิ่งใหม่ๆ ไม่แน่ใจนัก
ใครสักคน ทึ่อยู่ข้างๆ เอาใจใส่
คอยให้กำลังใจเสมอมา..

คำชมแม้เพียงเล็กน้อย
ก็เปรียบดังน้ำทิพย์ชโลมใจ
ชุ่มฉ่ำ หรรษา เบิกบานใจ
มีกำลังกาย กำลังใจ เขียนต่อไป

วันนี้เราเขียนครบ 160 บทแล้ว