“มองเห็นหรอกเหรอ” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มไหวมือย้ายทิศไปมา ขณะดวงกลมโตสีนิลตรงหน้าจ้องเขม็งกลับมาทางเขา

         ในตอนลองยกนิ้วจิ้มปลายจมูกโค้งมนนั่นเขาก็ดูเป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่ก็แค่กำลังคิดระหว่างทางว่าจะซื้ออะไรกลับไปกินที่อพาร์ตเมนต์เป็นมื้อเย็นดี

“อ้าว ไม่เห็นนี่” ปลายนิ้วครึ่งค่อนข้อจมหวืด ผ่านพวงแก้ม สันกรามใบหู ทะลุไปถึงกะโหลกศีรษะ ก่อนผลุบโผล่นิ้วทั้งห้าออกมาจากท้ายทอย เหยียดแรงต้านหนืดเหนือจุดโน้มถ่วงลอยเคว้ง ค้างนิ่ง เวิ้งว้าง เหมือนอย่างที่เคยพยายามจะประคองชายท่าทางเมาปลิ้นบนรถไฟฟ้าใต้ดินหลังเพิ่งรู้ตัวว่าร่างโปร่งแสงประหลาดตานี้กลายเป็นวิญญาณของโลกหลังความตายไปแล้วแต่ผู้ชายหน้าตาเหมือนหลุดออกมาจากลายเส้นตัวประกอบมังงะก็ตอบคำถามของเขาเพียงแค่เว้นระยะองศากระพริบตาเป็นปรกติจนชายหนุ่มอดขวยเขินกับท่าทีคิดเข้าข้างตัวเองเพราะเข้าใจผิดต่อหน้าคู่สนทนาไม่ได้

         “เขาหาอะไรอยู่”

         “ไม่รู้สิ เห็นบอกว่าผีตอนชี้มาทางผม” ชายหนุ่มถอนหายใจ กล่าวต่อหญิงชราข้างกายที่แค่ผ่านมาดื่มโกโก้ร้อนของโรงเตี๊ยมก่อนเธอจะข้ามไปสะพานโลกหน้า หลังยังพอหลงเหลือช่องว่างอายุขัยระหว่างโลกวิญญาณกับโลกมนุษย์เนื่องเพราะเธอยังติดค้างบ่วงบางอย่างให้กลับไปแก้ไขราว ๆ สัปดาห์ การติดต่อนั้นก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรในโลกหลังความตายของอมนุษย์จะมีตู้โทรศัพท์กลางโรงเตี๊ยมให้ เฉพาะสำหรับคนที่เสียชีวิตช่วงแรกส่วนใหญ่จะยังไม่รู้ตัว แต่เมื่อได้ตระหนักว่าของติดตัวที่แม้แต่จะหยอดเหรียญติดต่อปลายสายถึงครอบครัวยังไร้หนทางพวกเขาก็จะพากันยอมแพ้ไปเอง แล้วเอาความดีหนึ่งสิ่งมาแลกแทนอย่างไม่อาจเลี่ยง

“สงสัยผมคงหูฝาด” ชายผมยาวเอ่ยพลางส่ายศีรษะ จนหางม้าสั้นๆ ด้านหลังชี้กระโด่กระเด่ไปตามแรงไหว

         ใครจะไปรู้ว่าคนเราสามารถตายง่ายๆ แค่เสี้ยววินาที ก่อนข้ามถนนไปตัดผมที่พยายามปล่อยยาวมาเป็นปี

            “แล้วเธอมารอคิวข้ามสะพานเหมือนฉันเหรอ”

         เขาส่ายหน้าชี้ข้อนิ้วตึงขึงไปยังผู้ชายที่เพิ่งจะเดินสวนทางมา ปลายเท้าแคบสั้นของเขาคนนั้นเริ่มทิ้งระยะห่างบนทางเท้าของโลกความเป็นจริงในร้านราเมนกับโรงเตี๊ยมในโลกวิญญาณออกจากกันทีละคืบ“ผมยังไม่ได้บอกลาน้องชาย”

         หญิงชรากุมรอบขอบมนเนื้อแก้วเคลือบอีนาเมลจนไอร้อนไม่สามารถหลุดสู่ห้วงสุญญากาศเหมือนอย่างเคย ข้างใต้กายโปร่งที่มีสิทธิพิเศษเหนือกว่าอาหารทิพย์“ใกล้จะเช้าแล้ว ทำไมไม่รีบโทรล่ะ” เธอหันมาสบจิวห่วงสีเงินเรียงรายข้างใบหูของชายหนุ่มวงรอบวัตถุทรงกลมยังหม่นสี แสงเช้าแรกของวันใหม่ค่อย ๆ คล้อยตัวลงมาแต่ยังส่องไม่ถึงเพียงเท่านั้น

ริมฝีปากสีซีดเม้มปิดจนเป็นระนาบเดียวกัน ขณะชั่งใจราวเรื่องนี้เป็นคำถามชิงรางวัลสำคัญ“ผมกลัว” ท้ายที่สุด สิ่งโกลาหลก็ถูกกร่อนเซาะออกมา ธารน้ำเชี่ยวพลั่งพรูเป็นสายเมื่อเจอภาชนะใบใหม่ให้ทิ้งน้ำหนักพอประมาณเพื่อกรองสิ่งสังเคราะห์ขุ่นมัวใต้ผิวคลื่นกระเพื่อมราวจังหวะปีกแมลงปอสะเทือนไหว เล็กน้อย หากแต่สั่นสะท้านหลายชั้นวง

“ผมกลัวว่าจะไม่กล้าหันหลังกลับ หรือบางที... ผมอาจจะกลัวจนไม่กล้าเผชิญหน้าเลยก็ได้”

“แล้วเธอรู้หรือว่าเขาจะตอบกลับยังไง” 

เขารู้ตัวว่าลมหายใจออกของตัวเองไม่ได้ย้อนคืนถึงแม้มันจะไม่จำเป็นกับร่างโปร่งเบา

ริมระเบียงชั้นดาดฟ้าทอประกายแสงรุ่งอรุณทีละน้อย ราวชักดึงม่านหลังฉากเลิกขึ้นเหนือการแสดงละครจากละครเวทีประจำปีของโรงเรียนที่เขาพยายามจะทำความเข้าใจ เมื่อรู้ว่าเด็กชายตัวเล็กและผอมบางกว่ากำลังจะขึ้นแสดงภาพสลักสำคัญปรากฏใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเหมือนอย่างเคย ตอนไหวมือโบกเรียกชื่อของเขาเพียงลมปาก ‘ผมทำได้ดีไหม’

‘ดี’ ชายหนุ่มเหยียดยิ้มตอบ กดทับบางสิ่งบางอย่างข้างใต้เอาไว้ไม่ให้หลุดออกมาระหว่างคำพูด‘ดีมาก’

เป็นคำพูดที่ไม่มีเสียง แต่เขาก็รับรู้จากการอ่านเดาหากแต่เสียงของพี่ยังคงดังก้องอยู่ในความฝัน

เขาเบิกตากว้าง ปลายหางปิดสนิทเมื่อครู่ยังคงรอยเปียกหมิ่นเหม่ก่อนจะเหลือบเห็นแสงระยิบระยับทอประกายแสงเจิดจรัสอยู่ไม่ห่างกรอบสายตา ยามแผ่ตัวแหงนมองผืนฟ้าบนพื้นไม้รองเบาะนั่งจากชั้นดาดฟ้าที่เผลอตัวหลับไหลดาวฤกษ์ดวงใหญ่เรืองไสวกระพริบเรียก ส่งต่อตัวตนให้เขาสังเกตเห็น ‘คนเรา พอตายไปก็จะไปเกิดใหม่เป็นดาว’ ตอนเด็กยายของเขาเคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง ยายไม่ได้เล่าให้หนึ่งในเราฟัง แต่พยายามจะพูดเสียงดังเพื่อให้เด็กทั้งสองได้ยินถนัด ‘คิดถึง ก็แค่มองขึ้นไป’