หน้าที่เพียงบดบังทัศนียภาพอันชัดแจ้งให้พร่าเลือนทว่าไม่หายไปไหน นอกเหนือจากความว่างเปล่านั้นจะเป็นสิ่งสมมุติ เมื่อคิดว่าทำไมเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นกับเราผมคิดว่ามันคงเกิดขึ้นเป็นอย่างแรกหลังเหตุแห่งแสงสว่างจากปลายอุโมงค์หรือไอแดดอ้อยอิ่งเหนือขอบบ่อน้ำบาดาลจะส่องถึง ที่ซึ่งสิ่งลึกสุดเหลือประมาณอย่างความมืดมิดและแคบร้างจะเพรียกกลืนตัวตนของเรา ในคราวรู้ตัวว่าถูกทิ้งขว้างสู่ความทึบทมิฬ ตัวผมสั่นเทา เมื่อรู้ว่าบ้านสองชั้นหลังนั้นจะไม่ปล่อยเธอออกมาอีก มันเขมือบกลืนร่างบอบบางของเธอหายลับสายตา ทันทีที่เงื้อมือสากใหญ่คู่หนึ่งโอบรัดตัวเธอไป สู่ที่ที่ผมไม่สามารถคว้าถึง ผมนึกโทษต่อฤดูหนาวในเมืองท่า เพราะมันไม่เอื้ออำนวยพอจะพยายามทำให้ทุกอย่างง่ายดั่งหวัง หลังหมอกหนาปกคลุมเรือนใหญ่หลังตรงข้ามบ้านของผมไว้จนมิด เมื่อลอบมองจากมู่ลี่บนชั้นสองของห้องตัวเอง คืนหนึ่ง, เสียงลั่นไกดังขึ้น ขัดความเงียบงันท่ามกลางเงาสลัวครึ้มเมฆมัวหมอกใต้อุณหภูมิติดลบ

ทำไมเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นกับเรา ผมนึก เมื่อจำร่างใต้เกล็ดหิมะเกลื่อนกลิ่นคาวหนืดของสิ่งเหลวเข้มไหลทั่วบริเวณสวนหลังบ้านของเธอได้ดี ‘บ้านผีสิง’  พวกเด็ก ๆ ในซอยละแวกเดียวกันกระซิบเล่า แต่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ ขณะประคองจักรยานคันเก่งของตนขับสวนแรงลมที่เพิ่งจะพัดผ่านหมอกหนาของลมฤดูฝนธรรมดา ๆ ทิ้งห่างออกไป เหลือทิ้งเพียงอดีตแสนเลือนรางที่ผมจะจดจำไปชั่วชีวิต ว่าการมีอยู่ของเราไม่สั่นไหวเลยสักนิด, เหนือแรงลม