การที่ผมรู้ว่าตัวเองชอบหรือไม่ชอบอะไรได้ ก็คงเป็นตอนที่จังหวะชีวิตกำลังต่อล้อต่อเถียงกันในหัวถึงเรื่องให้ต้องประมวลชั่งน้ำหนักบนฐานเดียวกัน ยกตัวอย่างง่าย ๆ ผมรู้ว่าตัวเองสันทัดอาหารชนิดไหนและกลายเป็นคนไม่ชอบอาหารสุขภาพไปโดยปริยายเพราะอาหารจานด่วนมีรสกลมกล่อมกว่า เมื่อโตพอจะมีสิทธิ์เลือกในสิ่งที่ปากตัวเองโหยอยากแต่ผมไม่รู้เลยว่าวิธีบอกรักของเขาคืออะไรกันแน่ ตรงกันข้าม ทุกช่วงเวลาที่ได้นั่งอ่านหนังสือเล่มโปรดของเขาให้เจ้าตัวฟังก่อนจูบลาบนหน้าผากมน ในคราวที่เขาจมไหลสู่ห้วงนิทรา เกิดขึ้นกะทันหันพอ ๆกับวินาทีของสายตาที่ยอมเคลื่อนห่างระหว่างช่องเว้นวรรค ผละจากจุดไข่ปลา ไม้ยมก เครื่องหมายคำพูดและค่อย ๆ เว้นปลายทางออกจากลำดับตัวอักษรที่ทยอยไขว้ไต่บนบรรทัดแบ่งชนชั้นของหน้ากระดาษภายใต้เสี้ยวห้วงแห่งกาล เมื่อไม่ได้ยินเสียงพร่ำถามเหมือนอย่างเคย จากนั้นจึงโน้มตัวห่มผ้าผืนหนาให้คนตรงหน้าอย่างเบามือปล่อยให้ใยสังเคราะห์เคลียไออุ่นมั่นคง กระทั่งรวมเป็นหนึ่งกับสิ่งซึ่งไร้ชีวิต ต่อเนื่องจวบถึงเช้าวันใหม่พร้อมบอกราตรีสวัสดิ์ แม้จะไม่มีทางได้ยินน้ำเสียงงัวเงียของเขาคนนั้นหวนคืนเป็นวลีเดียวกันผมก็ยินดีต่อความเงียบงันของเขา ที่กลับกลายเป็นถ้อยแถลงผ่านสายลมอุ่น เพียงเพราะผมยังอยากได้ยินมันอยู่เรื่อยมา

เฉกเช่นคืนนี้ คืนที่เงาสลัวจากสรรพสิ่งรอบนอกลอดผ่านปลายม่านขาวเยือนกระเบื้องลายไม้หลังถูกแรงลมเชี่ยวโกรก คืนที่เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเขาพยายามสบตอบคำถามในหัวของผมว่าไม่เป็นไรมีเขาอยู่ตรงนี้ทั้งคน

สิ่งเหล่านี้คือวิธีบอกรักสำหรับเขา เท่าที่ผมสามารถรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงณ ขณะนั้น และตัดสินใจทึกทักอยู่คนเดียว ว่านี่คงเป็นวิธีบอกรักที่ผมชอบที่สุด 

 /

“เป็นอะไรไป” ข้อนิ้วเรียวฉวยยกดีดกลางหน้าผากผมอย่างจังในตอนที่กำลังเหม่อลอยอยู่กับการทิ้งตัวของหยดเหลวเข้มผ่านชั้นกรองปลายแหลม

“แล้วรอกาแฟดริปต้องมีสติด้วยรึไง” ผมรีบท้วง แต่ยังไหวตัวช้าเกินกว่าแขนยาว ๆ นั่นจะล้วงกลับเข้าไปอยู่ข้างใต้กระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตตัวเก่ง

“ก็มีไว้หลบอาวุธก่อนจะเจ็บตัวนี่ไง” เขายกเรียวนิ้วข้างเดิมที่เพิ่งซุกซ่อนไว้ในไออุ่นผ้าสำลีขึ้นอ้างแล้วหัวเราะร่วนโชว์ฟันกระต่ายอันเป็นเอกลักษณ์อย่างอารมณ์ดี

กระทั่งบ่ายวันหนึ่งในอาทิตย์ถัดมา ผมก็ไม่เคยได้ยินน้ำเสียงร่าเริงนั้นได้เท่าเดิมอีกต่อไปเมื่อแพทย์ประจำตัวของเขาลงความเห็นว่าจะรักษาด้วยยาละลายลิ่มเลือด และรักษาตามอาการคอยเฝ้าระวัง จ่ายยา เพราะการผ่าตัดอยู่ในสภาวะสุ่มเสี่ยง เมื่อสาเหตุหลักเกิดใกล้เคียงกับบริเวณที่ไม่อาจทุเลาได้และอาจเกิดภาวะสมองบวมในภายหลัง

ผมรู้ว่ามันจะหายดีและดีขึ้น สักวันหนึ่ง แต่วันแล้ววันเล่าเขาก็ไม่อาจก้าวข้ามความเปลี่ยนผันผ่านคำสวดอ้อนวอนของผมไปเลยแม้แต่น้อย

 /

“เรื่องอะไรเหรอ” เขาถามกลับ เบี่ยงศีรษะออกจากหมอนใบใหญ่ เหม่อมองตัวหนังสือบนปกแข็งที่ผมถืออยู่เล็กน้อยพลันยกมือคว้า กำรอบวงแขนผมไว้อย่างหละหลวม ดูราวไม่ได้ต้องการจะรั้งจนเอาแต่ใจ ทำนองเดียวกันก็ไม่ได้หนักแน่นพอให้เอ่ยตอบบทสนทนาห้วนสั้น แต่ผมก็ยินดีที่จะตอบมันเป็นร้อยเป็นพันครั้งอยู่วันยังค่ำ

 ช่างมันเถอะไม่ได้นับสักหน่อย

“โจนาธาน ลิฟวิงสตันนางนวล เล่มโปรดของนายไง”

“จำไม่เห็นได้”

“โจนาธานรู้สึกสบายใจขึ้นที่ตัดสินใจจะเป็นแค่นางนวลธรรมดาตัวหนึ่งในฝูงแล้วก็จะไม่มีพันธะใด ๆ มาคอยเป็นตัวผลักดันให้ต้องร่ำเรียนอีก     จะไม่มีอีกแล้ว”

ผมหยุดอ่าน เว้นพักจังหวะหายใจ ก่อนเอ่ยตอบต่อแววฉงนพร่างพรายตรงหน้าแม้ไม่ได้ยินคำถามเป็นตัวจุดฉนวน “นายขีดเส้นใต้เอาไว้น่ะ สองเส้นเชียว”