ฉันสะดุ้งลุก ตื่นกลางดึกคืนหนึ่ง ฝัน เสียงแรกขยับพร่ำ พร้อมจังหวะหอบหายใจสั่นระรัว เคียงแนบแผ่นอกกระตุกทำนองระส่ำ ภาพของผู้หญิงคนนั้นยังแจ่มชัดในความทรงจำ ใบหน้าเกลียดชังราวไม่เคยปลดเปลื้องตัวตนออกจากห้วงโทสะ ยังจำได้ดีเลยล่ะ

เราห่างกัน ไกลแสนไกล ฉันยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนที่เพิ่งจะปิดกลอนประตูลง เธอก้มหน้างุดเส้นผมยาวตรงปรกเสมอกัน ไร้การเคลื่อนไหว เยื้องฝั่งตรงข้ามเพียงลำพัง ปราดตามองรวดเดียว ฉันก็รู้ว่าเธอไม่ใช่คนร่วมอาศัยบ้านหลังนี้ ไม่ใช่ใครอื่นที่ฉันเคยร่วมสนทนา จะเรียกว่าเป็นคนแปลกหน้าก็คงได้ แต่ต้องไม่ใช่คนแปลกหน้าภายในบ้านที่ครอบครัวของฉันปักหลักยามราตรีเช่นนี้

เธอโดดเด่น ท่ามกลางความมืดมิด โดยเฉพาะชุดเดรสสีขาวตัวบางที่ถูกสวม สัญชาตญาณของฉันบอกกับตัวเองทันทีว่าเธอคือผี คิดดังนั้น ปลายเท้าที่ไม่นึกว่าจะเขยื้อนเดิน กลับเริ่มขยับใกล้ร่างปริศนา ฉันฝืนหยุด แต่มันไม่ได้ช่วยอะไร เหนือแรงเสียดต้านควบคุมทิศทาง ในท้ายที่สุด เธอก็ยอมเงยหน้า เมื่อฉันหยุดยืน ตรงกับตำแหน่งที่เธออยู่ เราชิดกัน ใกล้แสนใกล้ ฉันพยายามจะมองให้ออกว่าเธอเป็นใคร แม้อาจดูไร้ประโยชน์ต่อแววคุแค้น

เธอโดดเด่น ไม่ใช่เพราะความงาม แต่เป็นเพราะโลหิตสีเข้ม ไหลอาบศีรษะจรดริมฝีปาก บดบังจนฉันมองไม่เห็นว่าหน้าตาของเธอเป็นปรกติเช่นไร ไม่ใช่แล้ว ไม่ใช่แบบนี้สิ ท่ามกลางเสียงขัดขืนสบถซ้ำ เธอชี้หน้าฉัน เสียงร้องแหลมหูกรีดตวาดอย่างไม่ทันตั้งตัว ฉันเคลื่อนตัวหลุดโหวง ไร้แรงฉวยยึดสิ่งรั้งเหนี่ยวรอบข้าง ร่วงกราว หล่นโหวง ไปตามแรงโน้มถ่วงของชั้นบันได โดยมีเธอเป็นฝ่ายยืนจ้องมอง เหนือราวเหล็กอยู่แบบนั้น

ฝันเห็นผีหรือ ฉันทวนซ้ำ ไม่มีใครตอบคำถาม เมื่อทุกคนในบ้านตกอยู่ใต้อาณัติห้วงนิทรา ฉันเอียงตัวกลับ หวังจัดท่านอนให้เหมาะสมลงรอย หลังซุ่มเสียงข้างใต้เนินอกค่อย ๆ คลอนจังหวะระรัวกลับเข้าที่ทีละน้อย แต่แล้วฉันก็ต้องหยุด หยุด ...ชะงัก...กลางคัน

หากมันเป็นความฝันแล้วทำไมฉันถึงเห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียงนี้อยู่ล่ะ