สิบหก มกรา มาเคารพ  

  วันครู 16 มกราคม ของทุกปี เป็นวันที่ทำให้เรารำลึกถึงะระคุณของครู ทำให้เราได้ลองไปกลับไปคิดทบทวนว่า ประโยคที่ครูเคยสอน คำพูดที่ครูเคยสอนเราสมัยเรายังเป็นเด็กนั้น ทำให้เราเป็นเราในปัจจุบันได้มากน้อยเเค่ไหน

 

 ย้อนไปสมัยประถม

• เรานั้นได้ดื้อกับครูไว้สารพัดทั้ง 
  
• ครูบอกให้ทำการบ้านก็ไม่ทำ 
  
• ครูบอกให้ตั้งใจไม่เบ่นกันในเเถวก็ไม่ทำ 
  
• โดนหัวหน้าห้องจดชื่อคนคุยไปเท่าไหร่เเล้วก็ไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ 
  

เเต่ทำให้เราคิดถึงครูสมัยประถมเรื่องนึงคือ

การถอดรองเท้าให้เป็นระเบียบ 

กับการจัดระเบียบของชีวิต เพราะ 

ถ้าเราไม่ได้การฝึกให้มีระเบียบในวันนั้นเราคงเป็นคนที่ไม่มีระเบียบเเละไม่มีความรับผิดชอบ  

ครูสอนเรื่องนี้ในวันนั้นทำให้เรากลายเป็นคนให้ความสำคัญกับความรับผิดชอบอย่ามากเลยเเหละ 

ย้อนไปสมัยมัธยมต้น

•   อย่าใส่กระโปรงสั้น
  
•   อย่าเอาขนมขึ้นอาคารเรียน 
  
•   อย่านอนในห้องเรียน 
  
•   อย่ามาสายเกินเข้าเเถวเคารพธงชาติ
  

เสียงเหล่านี้ทำให้เป็นเเรงผลักดันเรามาโดยตลอดในเรื่องการตรงต่อเวลาเเละรูปลักษณ์

 พอโตขึ้นทำให้รู้ว่าการใส่กระโปรงสั้นๆ กับการใส่รองเท้าเเตะกับกางเกงพละนั้นมันไม่ได้น่าดูเเต่อย่างใดเลย 

ย้อนไปสมัยม.ปลาย 

• โอโห้ อย่าซอยผม 
  
• อย่ามาโรงเรียนสาย 
  
• อย่ามาหลับในห้องเรียนนะ 
  

ตอนม.ปลายอาจจะไม่ได้ลึกซึ้งไรมาก เเต่เข้าใจความเป็นครูมากขึ้นเพราะเราโตมากขึ้น เลยทำให้รู้ว่า ที่เขาสอนเราทั้งหมด นั้นคือ ความรักเเละความเมตตา ที่หาไม่ได้จากที่ไหน

 น้องๆ ระลึกดูก่อนจะเกลียดครูหรือพลั้งปากว่าครูไป เพราะทั้งหมดนั้นพอเราโตขึ้นน้องจะเข้าใจเหมือนที่พี่ๆเข้าใจกันทั้งนั้นเเละ