Song Fic Haikyuu!!
Ushijima Wakatoshi x Oikawa Tooru
มากกว่า ยิ่งกว่า เท่ากับ | STAMP
NOTE:
เธอรู้บ้างรึเปล่า ว่าโลกมันกว้างเพียงใด
เธอรู้บ้างรึเปล่า มีคนมากมายแค่ไหน
ถ้าไม่เคยลองเปิดออกมาดู เธอจะเห็นมันได้ยังไง
แค่เธอลองเดินมาเปิดประตู เธอจะเห็นว่ามันมีอยู่
รู้ว่ามันยังมีแค่ไหน
คนเรามี ‘โลกส่วนตัว’
ทว่า โลกส่วนตัวนั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีใครเข้ามาได้เลย โออิคาวะเองก็ไม่ใช่คนที่มีโลกส่วนตัวสูงเสียจนน่ากลัว เพราะด้วยบุคลิกเขาก็เป็นเฮฮาร่าเริงดี เปิดใจให้กับทุกคนอยู่เสมอ
ยกเว้นอยู่คนหนึ่ง
ประตูที่เชื่อมต่อระหว่างโลกของเขากับคน ๆ นั้นคาดว่าจะถูกปิดตายไปแล้ว หรืออาจไม่มีอยู่ตั้งแต่แรก ไม่อย่างนั้นก็อาจเป็นตัวเขาเองที่ทำทุกวิถีทางให้ไม่มีใครเปิดมันออก ไม่ว่าหมอนั่นจะหาสารพัดวิธีมาเปิดมัน โออิคาวะก็จะทำเพียงมองนิ่ง ๆ จากอีกฟากของประตูเท่านั้น
มองดูความพยายามที่ไร้ค่าของอีกฝ่าย
“ฉันชอบนายนะ”
“ทำไมนายถึงไม่เปิดใจให้ฉันบ้าง?”
นั่นสิ ทำไมกันนะ?
อาจเพราะบาดแผลที่เกิดขึ้นในทุกครั้งที่พ่ายแพ้คน ๆ นั้น เมื่อตระหนักรู้ถึงความอ่อนแอของตนเอง เลยใช้ความรู้สึกด้านลบเป็นตัวผลักดัน คิดแต่จะเอาชนะให้ได้เพื่อเยียวยาบาดแผลนี้ รู้สึกตัวอีกที ความคิดที่จะทำตัวญาติดีเป็นมิตรกับฝ่ายนั้นก็หายไป
ถ้าคิดจะเปิดใจให้ เขาก็จะสูญเสียความตั้งใจที่จะเอาชนะหมอนั่น
แล้วก็จะต้อง…แพ้อีกครั้ง
โออิคาวะไม่อาจบอกความคิดของตนเองไปตรง ๆ ได้ เพราะถ้าพูดจากันตรง ๆ ก็เท่ากับว่าเขาเปิดใจให้ฝ่ายนั้นจริง ๆ จึงเลือกที่จะเบี่ยงประเด็นหรือโต้ตอบกลับไปด้วยถ้อยคำที่โหดร้าย โดยหวังว่าสักวันเจ้าคนงี่เง่านั่นจะยอมล้มเลิกความพยายามไปสักที
สักวัน…
สักวันที่เขามาตระหนักภายหลังว่า คงไม่มีวันมาถึงในชาตินี้แน่ ๆ
ทุกครั้ง อุชิจิมะ วากะโทชิ คนนั้น จะมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย
ทว่าไม่เคยละออกไปแม้แต่ครั้งเดียว หากไม่ใช่ในระหว่างการแข่งขัน ถ้าเพียงเขาเดินผ่านและไม่ได้สังเกตถึงตัวตนของอีกฝ่าย นัยน์ตาสีนิลคู่นั้นก็ยังคงจับจ้องมาทางเขาตลอด ราวกับถูกดึงดูดด้วยอะไรบางอย่าง
น่าแปลกที่แทนที่เขาจะขยะแขยง ดันรู้สึกตลก
คนที่ไม่เคยสนใจอย่างอื่นนอกจากชัยชนะในเกมแบบนั้น กลับละสายตาจากตัวเขาไม่ได้ ยิ่งคิดยิ่งชวนให้หัวเราะ
แต่นับวัน โออิคาวะก็สังเกตเห็นแววประหลาดในสายตาที่อีกฝ่ายมองทอดมา และมันอดไม่ได้ที่เขาจะเผลอถอยห่างออกไปอีกก้าวหนึ่ง
แต่บางครั้ง การถอยห่างออกไป ก็ทำให้เขาเห็นอะไร ๆ ชัดขึ้น
ประตูบานนั้นอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง
มันไม่ได้ล็อก …มันไม่เคยลงกลอนไว้
เพียงแค่เขาเปิดมันออก…
แล้วเธออาจได้เจอคนนั้น คนที่จะรักเธอจนหมดใจ
คนที่จะพร้อมให้เธอได้มากกว่า ยิ่งกว่าคนไหน
วินาทีแรกคือความหวาดหวั่น… กลัวว่าความตั้งใจทั้งหมดจะพังทลายลงไปหากเขาเปิดประตูบานนี้ออกไป
แต่เมื่อได้เห็นอีกฟากของประตู ทุกความกลัวนั้นก็ราวกับถูกพัดหายไป
“นายยอมเปิดประตูออกมาแล้ว”
“…แล้วอุชิวากะจังก็ยังทู่ซี้รออยู่ตรงนี้”
คนที่ยืนอยู่อีกฟากมาตลอดขยับยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้แล้วคว้ามือทั้งสองของเขาไปกอบกุมไว้
นัยน์ตาสีนิลจ้องตรงมายังเขา มันไม่ได้เรียบนิ่งอีกต่อไป ทว่ากลับสั่นไหวเปี่ยมด้วยอารมณ์ความรู้สึกชวนให้ผู้ที่เห็นต้องหลบสายตา
คนที่เขาพร้อมทุ่มเทได้ทุกสิ่ง ทุกอย่าง
แค่เปิดประตูบานนั้นในหัวใจ โอ้ว ใครคนนั้นอาจอยู่ข้างเธอ
“ฉันยินดีรออยู่ตรงนี้ตลอด จนกว่านายจะเปิดประตูออกมานั่นแหละ”
“น้ำเน่ามาก รู้ไหม ฟังแล้วจะอ้วก”
“…มียิ่งกว่านี้อีกนะ”
เขานึกอยากเดินหนีท่าทางแปลก ๆ ที่แสดงออกเต็มที่ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไรกับเขา ทว่าอุชิจิมะยึดมือเขาไว้แน่น มืออีกฝ่ายใหญ่กว่ามือของเขานิดหน่อย แม้จะค่อนข้างหยาบทว่าอุ่นและให้ความรู้สึกน่าพักพิง
“ฉันจะพูดกับนายอีกครั้ง”
“…ไม่ ไม่ต้องเลย นายเคยบอกไปแล้ว ฉันไม่ได้ล้มเลิกความตั้งใจทั้งหมดมาฟังประโยคซ้ำซากจากนายหรอกนะ”
เขาปากดีตอบกลับไปอย่างนั้น ทั้งที่ความเป็นจริงรู้ดีว่า ตนเองกลัวที่จะได้ยินคำพูดนั้นอีกครั้ง เพราะเพียงประโยคเดียวอาจจะทำให้เขายอมแพ้อีกฝ่ายทุกอย่าง
อุชิจิมะขมวดคิ้ว แต่วินาทีถัดมาสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งเหมือนเดิม รวมถึงนัยน์ตาที่คราแรกสั่นไหวด้วย สีเข้มดุจน้ำหมึกราวกับจะดูดกลืนตัวตนของเขาลงไป
ก่อนที่น้ำเสียงทุ้มจะเอ่ยออกมาอย่างช้า ๆ และหนักแน่นราวกับสัตย์สาบาน
“ถ้าอย่างนั้น… นับจากนี้ไป”
“…”
“เวลาทั้งหมดของนาย”
“…”
“ให้ฉันเป็นคนดูแลมันเถอะนะ”
…หรือมันอาจจะเป็นคำสาบานจริง ๆ ก็เป็นได้
เธอเห็นเขารึเปล่า เธอเห็นเขาหรือไม่ อยู่ตรงนี้เอง
เธอเห็นเขารึเปล่า เธอเห็นเขาหรือไม่
เขาอาจจะอยู่ใกล้เธอ
FIN
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in