Title: ความลับ

Fandom: Haikyuu!!

Relationship: Ushijima Wakatoshi/Oikawa Tooru

Characters: Shiratorizawa Volleyball Team, Aoba Johsai Volleyball Team

Rate: PG

Note: บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรม UshiOi Weekly Challenges

ความลับ

UshiOi

“นี่ อุชิวากะจัง นายปิดบังอะไรฉันอยู่หรือเปล่า”

โออิคาวะ โทโอรุ โพล่งประโยคนี้ขึ้นมาระหว่างการซ้อมแข่งนัดหนึ่งช่วงปิดเทอมฤดูร้อน^[1]ระหว่างชิราโทริซาวะ และอาโอบะโจไซ

ประโยคนั้นทำให้ผู้เล่นของชิราโทริซาวะทั้งทีมสะดุ้ง แต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้โออิคาวะเข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง ขณะที่อาโอบะโจไซมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจนัก แล้วเลื่อนสายตาไปมองกัปตันทีมของตน

โออิคาวะยังคงจดจ้องคนที่ตัวเองตั้งคำถามอยู่ อุชิจิมะ วากะโทชิ สบตาเขาอย่างตรงไปตรงมา เห็นคะแนนด้านหลังที่บอกว่าเขาจวนเจียนจะแพ้เซตแรกให้ชิราโทริซาวะอยู่รอมร่อ แต่ป้ายนั่นไม่น่าสนใจเท่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้หรอก

อุชิจิมะทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ล้มลงไปทั้งยืน

“คุณอุชิจิมะ!” เซตเตอร์ของทีมร้อง ตัวตบปีหนึ่งอีกคนพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว โออิคาวะขมวดคิ้ว ได้ยินเสียงสัญญาณนกหวีดจากกรรมการซึ่งเป็นนักเรียนของชิราโทริซาวะ เขาเดินตรงไปหาคนที่ล้มลงไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

พอทุกคนเห็นว่าเขาเดินมาก็หลีกทางให้ โออิคาวะเลิกคิ้ว พึมพำว่า “ขอบคุณ” ก่อนจะมองสีหน้าของตัวตบเอซของชิราโทริซาวะชัด ๆ

ผิวหน้าแดงจัด หายใจแรง เหงื่อท่วมตัว

“...เป็นไข้?”

พอเขาถามขึ้นมา คนในชิราโทริซาวะก็เงียบ

“วันนี้โค้ชวาชิโจไม่อยู่ก็เลยทำอะไรไม่เกรงใจเขาเลยสินะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ” โกชิกิ สึโตมุ มือตบปีหนึ่งคนนั้นรีบแย้ง โออิคาวะเลื่อนสายตาไปหาคนที่น่าจะให้คำตอบเขาได้ดีที่สุด

เท็นโด ซาโตริ

อีกฝ่ายเลิกคิ้ว เลี่ยงสบตาเขาไปมองคนที่หมดแรงอยู่ที่พื้น ก่อนจะยิ้มมุมปาก

“ฉันบอกแล้วนายไม่เชื่อเองน้า วากะโทชิคุง”

มองรูปการณ์แล้วโออิคาวะก็ถอนหายใจ พอดีกับที่อิวาอิสึมิเดินมาถึงตรงที่เขาอยู่

“เกิดอะไรขึ้น”

กัปตันของอาโอบะโจไซลุกขึ้นยืน ก่อนหันไปบอกเพื่อนร่วมทีม

“พักการแข่งก่อน มีคนป่วยที่ดื้อน่าดูเลยน่ะ”

อิวาอิสึมิพยักหน้ารับแล้วหันไปปรึกษากับรองกัปตันของชิราโทริซาวะ นัดนี้เป็นการซ้อมแข่งอุ่นเครื่องที่พวกอาจารย์และโค้ชไม่ได้แวะมา ให้พวกนักเรียนคุมกันเอง^[2] ผลก็คือมีคนดื้อด้านลงสนามมาหนึ่งคน

โออิคาวะทำท่าจะเดินกลับไปที่ฝั่งของตัวเอง แต่มีคนดึงเสื้อเขาไว้ก่อน

ชิราบุ เคนจิโร่

“มีอะไรหรือเปล่า”

“...คุณอุชิจิมะต่างหากล่ะครับที่มี”

อีกฝ่ายไม่อยากคุยกับเขา ดูก็รู้ โออิคาวะไม่ได้ถือสา เขาเป็นคนประเภทที่ถ้าคนชอบก็ชอบไปเลย ถ้าคนไม่ชอบก็เกลียดไปเลยเหมือนกัน ซึ่งถ้าไม่ได้มีธุระกงการอะไรให้ต้องพูดคุยกันเขาก็ไม่มีปัญหาถ้าจะมีความรู้สึกด้านลบต่อเขา

และลึก ๆ เขาก็พอจะรู้เหตุผลที่เซตเตอร์ปีสองคนนี้เป็นแบบนี้ด้วย

“เป็นบ้าหรือไงอุชิวากะจัง”

พอเขาพูดแบบนั้น ก็ได้ยินเสียงแค่นหัวเราะจากคนที่นอนอยู่ ดูเหมือนเด็กในทีมกำลังไปหาเปลสนามมาหามหมอนี่ออกไป

“เปล่า”

อุชิจิมะมองหน้าเขานิ่ง ๆ ไม่พูดอะไร แต่กลับคว้ามือข้างหนึ่งของเขาไปกุมไว้แน่น ความร้อนจากร่างกายยิ่งพาให้หัวคิ้วของโออิคาวะขมวดมุ่น

“ไข้ขึ้นมากี่วันแล้ว”

“...เมื่อวานค่ำ ๆ”

“นายนี่นะ”

“...เดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“เดี๋ยวก็ตายก่อนหรอก” โออิคาวะเบ้ปาก “เปลสนามมาแล้ว ไปห้องพยาบาลได้แล้ว”

เขาปล่อยมือออกจากฝ่ายนั้น อุชิจิมะมองเขา แต่ไม่ยอมพูดอะไร

จนสุดท้ายโออิคาวะก็เป็นฝ่ายพูดเอง

“เออ ๆ เดี๋ยวแข่งเสร็จฉันจะไปหา”

ก่อนที่เปลสนามจะถูกหามออกไป

พอเขาเดินกลับไปฝั่งสนามของตัวเอง อิวาอิสึมิก็พูดขึ้นมาทันที

“นายพูดแค่นั้น แต่เหมือนหมอนั่นจะตายตาหลับได้เลย”

“เวอร์น่าอิวะจัง”

“ไม่เวอร์สักนิด” มัตสึคาวะเสริม “พวกชิราโทริซาวะเหมือนรู้ว่ากัปตันตัวเองเป็นคนแบบไหนนะ”

“ก็คงเหมือนที่เรารู้” ฮานามากิรับช่วงต่อ

“แล้วฉันเป็นคนแบบไหนกันล่ะ” โออิคาวะโวยวาย

พอจบสกอร์ที่ 1-1 โออิคาวะก็เห็นแล้วว่าชิราโทริซาวะไม่มีใจจะแข่งแล้ว ดังนั้นก็ไม่มีเหตุผลให้พวกเขาต้องทุ่มเทแรงด้วยเช่นกัน

“พอแค่นี้ดีกว่า”

อิวาอิสึมิเห็นด้วย

“พวกนายดูไม่มีสมาธิเลย”

เท็นโดถอนหายใจ “ก็นะ”

“เอาเป็นว่าไว้นัดกันอีกรอบก็ได้ โรงเรียนเราก็ไม่ได้ห่างกันขนาดนั้น”

โซเอคาวะ รองกัปตันของชิราโทริซาวะเข้าไปคุยกับอิวาอิสึมิ

โออิคาวะหันไปหาเพื่อนร่วมทีมที่เหลือ

“งั้นฉันขอไปทำธุระก่อนนะ”

ทุกคนพยักหน้ารับรู้ ปล่อยให้กัปตันทีมตัวเองไปทำหน้าที่ยาใจให้คนที่ออกจากการซ้อมกลางคัน

โออิคาวะเดินทอดน่องมาตามระเบียงทางเดินในอาคารเรียนของโรงเรียนชิราโทริซาวะ แน่นอนว่าเขาคงเดินไปไหนมาไหนคนเดียวไม่ได้ในโรงเรียนที่มีมาตรการรักษาความปลอดภัยรัดกุมขนาดนี้ คนที่เดินนำเขามาคือเท็นโด ซาโตริ ที่ยังคงมีรอยยิ้มพิลึกบนใบหน้า ไม่เหมือนคนที่กัปตันทีมเพิ่งล้มกลางสนามไปเมื่อครู่

“ถึงห้องพยาบาลแล้วจ้า”

เท็นโดเปิดประตูแล้วผายมือให้เขาเข้าไปข้างใน โออิคาวะเอ่ย “ขอบคุณ” ตามมารยาท

เพราะเป็นช่วงที่ปิดภาคเรียนแล้วอาคารเรียนต่าง ๆ จึงไม่ได้เปิดทำการยกเว้นห้องที่จำเป็นอย่างห้องพยาบาล ด้านในเปิดแอร์เย็นฉ่ำสวนทางกับอากาศร้อนจัดด้านนอก แต่คงทำให้คนป่วยสบายตัวขึ้น โออิคาวะไม่เห็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาล แต่มีป้ายตั้งไว้ว่าอาจารย์ไปเข้าห้องน้ำ เขาเดินตรงไปที่เตียงที่เลื่อนม่านปิดไว้อยู่เตียงเดียว คงไม่พ้นเป็นเตียงของอุชิจิมะ

พอเลื่อนม่านเปิดออกก็เห็นเจ้าของร่างสูงใหญ่นอนหลับอย่างสงบอยู่บนเตียง ไม่ได้ดูมีทีท่าดื้อรั้นเหมือนก่อนหน้านี้เลยสักนิด

คงเพราะเสียงรางม่าน อุชิจิมะจึงรู้สึกตัว ลืมตาขึ้นมามองเขา

“โออิคาวะ”

“ไง”

“...แข่งเสร็จแล้วเหรอ”

“เสมอนะ ทีมนายดูไม่มีใจจะแข่ง”

อุชิจิมะขมวดคิ้ว โออิคาวะลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง วางกระเป๋าของตัวเองไว้ข้างเก้าอี้อีกที

"ว่าพวกเขาไม่ได้หรอก พวกเขาก็แค่ห่วงนาย"

“แต่ก็แพ้ให้นายเซตหนึ่ง”

“ถ้าจู่ ๆ ฉันล้มไปกลางสนาม ทีมฉันก็คงเป็นแบบนั้น” โออิคาวะว่า เบนสายตาไปมองตู้ยาสามัญในห้องพยาบาล “กัปตันเป็นเสาหลักของทีมนี่นา ทำไงได้ ถ้าเป็นแมตช์แข่งทางการคงไม่เป็นแบบนี้ อาจจะบ้าเลือดสู้สุดใจไปเลย แต่เป็นแมตช์ซ้อมแข่งก็หยวน ๆ หน่อยเถอะ เห็นแก่จิตใจของลูกทีม”

“...นายใจดี”

“นายก็ไม่ได้ใจร้ายกับทีมตัวเองสักหน่อย” โออิคาวะหันไปมองคนพูด

“ฉันเห็นนะ พยายามสอนโกชิกิจังอยู่ใช่ไหมล่ะ”

“...”

“จริง ๆ ชิราบุจังก็ดูมีแววอยู่น้า~”

“...อืม”

โออิคาวะเท้าแขนลงกับเตียงคนป่วยก่อนเอ่ย

“นี่ อุชิวากะจัง”

“...?”

“คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกนะ”

“...อืม ขอโทษที”

“ถึงจะอยากแข่งกับฉันขนาดไหน ก็อย่าทำแบบนี้ คนที่จะเดือดร้อนไม่ได้มีแค่นายนะ ถ้าโค้ชวาชิโจรู้เข้าจะทำยังไง”

“...”

“ไปขอโทษทีมตัวเองด้วยล่ะ”

ได้ยินเสียงอุชิจิมะถอนหายใจ

“หลังจากนี้เราจะได้แข่งกันอีกไหมนะ”

“พูดอะไร ยังเรียนไม่จบสักหน่อย ไหนจะฮารุโคอีก”

อุชิจิมะหันมาสบตาเขา

“...ฉันก็แค่อยากลงสนามเดียวกับนายตลอดไป”

คนฟังกะพริบตาปริบ ๆ รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

“พูดอะไรของนาย”

“นายรีบกลับเถอะ ฉันจะนอนอีกสักพักแล้วค่อยกลับหอ”

“เปลี่ยนเรื่องเอาดื้อ ๆ แบบนี้เลยเหรอ อุชิวากะจังนี่น่าหงุดหงิดชะมัด”

โออิคาวะคว้ากระเป๋าของตนมาสะพายไหล่ ลุกขึ้นเตรียมจะออกไปจากห้อง แต่ก็ได้ยินเสียงไล่หลังมาก่อน

“โออิคาวะ”

พอหันไปมองก็เห็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่หาได้ยากยิ่งของกัปตันของชิราโทริซาวะ

“ขอบคุณนะ”

โออิคาวะแลบลิ้นใส่อีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้หนึ่งที ก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลไป

เท็นโดเข้ามาในห้องพยาบาลเพื่อจะพบว่าอุชิจิมะอาการดีขึ้นจนมานั่งข้างเตียงแทนที่จะนอนได้แล้ว เขาเลิกคิ้วมองรูมเมตที่กำลังจดจ่อกับมือถืออย่างผิดวิสัย

“วากะโทชิคุง ถ้าโอเคแล้วก็กลับไปหอกันเถอะ”

อุชิจิมะเงยหน้ามามองเขาก่อนจะพยักหน้ารับ

“คราวหน้าไม่เอาแบบนี้แล้วนะ” เท็นโดโพล่งขึ้นระหว่างทางเดินกลับหอพักนักเรียน อุชิจิมะเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้ารับ

“ขอโทษที”

“นายจะดื้อฉันก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่คนอื่นเนี่ยสิ จะเสียกำลังใจเอาน้า”

“อืม”

“แล้วโทโอรุจังเป็นยังไง”

“สนิทกับเขาแล้วหรือไงถึงเรียกแบบนั้น”

“น่ารักจะตาย ไม่คิดงั้นเหรอ”

อุชิจิมะเงียบไปพักหนึ่ง

“...อืม”

“...นายนี่มันเกินเยียวยา”

“คราวหน้าฉันจะลงตลอดทั้งเกมเหมือนเดิม”

“แหงสิ ถ้านายไม่ลงใครจะลงล่ะ”

เท็นโดบ่นอุบ ขณะที่อุชิจิมะกลับไปคิดถึงข้อความในมือถือที่เขาเพิ่งเปิดอ่านเมื่อครู่

ข้อความจากคนที่อุตส่าห์แวะมาเยี่ยมเขาทั้งที่ไม่จำเป็นก็ได้คนนั้น

หายไว ๆ ล่ะ

ฉันไม่อยากแพ้เพราะนายไม่สบายหรอกนะ

จะแข่งกันก็ต้องแข่งแบบ 100% ทั้งคู่สิ

 

โออิคาวะ

“...ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวนะ วากะโทชิคุง มีเรื่องดี ๆ แล้วไม่ยอมบอกฉันหรือไง”

เขาเมินเสียงอยากรู้อยากเห็นของเท็นโดไป รู้สึกว่าตัวเองพลาดครั้งใหญ่ที่ไม่ดูแลตัวเองให้ดีจนอดแข่งวันนี้

แต่เรื่องดี ๆ คงเป็นโออิคาวะคนนั้นที่เผยอีกด้านให้เขาเห็นล่ะนะ

สมเป็นโออิคาวะ โทโอรุ คนที่ทำให้เขาละสายตาไปไม่ได้ตลอดคนนั้นจริง ๆ

END

เชิงอรรถ

[1] ปิดเทอมฤดูร้อนของโรงเรียนมัธยมปลายญี่ปุ่นเริ่มตั้งแต่ปลายเดือนกรกฎาคมถึงเดือนสิงหาคม

[2] คิดว่าโอกาสเกิดขึ้นจริงต่ำมาก จากการดูไฮคิวมาจนถึงซีซั่นล่าสุด ทุกนัดแข่งระหว่างโรงเรียนอย่างไรก็ต้องมีอาจารย์กับโค้ชไปคุม...

200729

การเขียนฟิคจบหนึ่งเรื่องมันจะเยียวยาหัวใจเราได้จริง ๆ ใช่ไหมคะ ดิฉันเหนื่อยเหลือเกินกับชีวิตช่วงนี้

อุชิโออิในรอบหลายปีเลย แง้ กลับมาพีคเพราะดูอนิเมะไฮคิวถึงซีซั่นล่าสุดแล้วค่ะ! สุดยอดไปเลย ฉันไปไหนไม่ได้จากอุชิโออิเหมือนหลายปีก่อนเด๊ะ

">รอคอยไฮคิวอนิเมะอย่างใจจดจ่อ ไปหาซื้อมังงะก็หมด ๆๆๆๆ ตลอด ฮือ อดทนรอตอนจบไปด้วยกันนะคะ ;--;