เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
#wirunfica week before valentine
The word I never told you. (KageHina / Haikyuu)
  • Ficlet Haikyuu!! 

    Kageyama Tobio x Hinata Shouyou




    The word I never told you.




    คาเงยามะ โทบิโอะ คิดว่าตัวเองกำลังเพี้ยนไป

    เขากำลังนั่งพักอยู่ข้างสนาม ในโรงยิมที่สองประจำโรงเรียนคาราสึโนะ นัยน์ตาสีเข้มทอดมองสมาชิกร่วมทีมที่กำลังผลัดกันซ้อมอย่างขะมักเขม้น หนึ่งในนั้นมีคนที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘คู่หู’ ของเขาอยู่ด้วย

    เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีส้มที่กำลังกระโดดบล็อกลูกจากอีกฝั่งของเน็ตด้วยความสูงที่น่าตกใจ ทว่าเมื่อผู้ตบลูกนี้คือเอสของทีม บอลก็ลอยหลุดไปตกอีกฝั่งจนได้

    ฮินาตะ โชโย กลับลงมาเหยียบพื้นอีกครั้ง ดวงหน้าเล็กพราวไปด้วยเหงื่อขณะขออนุญาตพัก เมื่อได้รับสัญญาณก็วิ่งตรงมาทางคนที่นั่งอยู่ก่อนทันที

    คาเงยามะเพิ่งรู้สึกตัวว่า ตั้งแต่มานั่งตรงนี้ เขายังไม่ละสายตาออกจากเจ้าคนตรงหน้าเลย

    “หายเหนื่อยหรือยังฮะ”

    ว่าพลางทรุดตัวลงมานั่งข้างเขาด้วย ไม่ถามสักคำว่าอยากให้นั่งด้วยไหม คนเป็นเซตเตอร์หรี่ตามองเจ้าคนที่กระดกน้ำอึก ๆ สบายใจแล้วยื่นขวดน้ำต่อมาให้เขา

    “…ขอบใจ” เขารับมาอย่างช่วยไม่ได้

    จริง ๆ แล้วมันก็แค่ข้ออ้าง คาเงยามะไม่ได้กระหายน้ำอะไรมากมาย เขาแค่รับน้ำนั้นมาเพื่อจะได้หาข้ออ้างหลบนัยน์ตากลมใสที่จ้องมองมาอย่างใคร่รู้นั้น เพื่อจะได้ลดอาการแปลก ๆ ที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง

    เสียงหัวใจของเขาเต้นระรัวจนตัวเขาเองไม่ไว้ใจ

    “เป็นอะไร? ทำไมนายดูเงียบ ๆ หิวหรือไง”

    เสียงเล็ก ๆ ถามอย่างใส่ใจ

    “หิวบ้าอะไร ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น นายคิดมากไปแล้ว ถ้าเหนื่อยก็พัก ฉันจะไปซ้อมต่อ”

    เขาตอบกลับไป ลุกขึ้นยืนพลางใช้ก้นขวดผลักหน้าผากมน ๆ นั่นให้ถอยห่างออกไปสักหน่อย แต่เจ้าบ้าที่ไม่เคยเข้าใจอะไรกลับทำหน้ามุ่ยใส่

    “อะไรของนาย พอฉันอยู่ในสนามนายก็ออกมาพัก พอฉันออกมาพักนายจะกลับไปซ้อม ก็รู้นี่ว่าฉันต้องพึ่งการเซ็ตลูกของนาย”

    คาเงยามะแอบกลอกตา นึกในใจว่า ก็ฉันกำลังหลบหน้านายอยู่ไงเล่า เจ้าโง่

    “ไม่มีอะไรทั้งนั้น” เขายักไหล่ “แค่บังเอิญว่าเวลาเราคลาดกันนิดหน่อย”

    “งั้นนายก็มานั่งรอฉันหายเหนื่อยสิ จะได้กลับเข้าไปพร้อมกัน”

    ไม่ว่าเปล่า ดึงแขนเขาให้กลับลงมานั่งเป็นเพื่อนอีกด้วย เด็กหนุ่มเสียหลักเซลงไปนั่ง แล้วเจ้าคนที่ปากบอกว่าจะพักก็ขยับเข้ามาใกล้จนไหล่ชนกัน

    ตึกตัก…

    เอาอีกแล้ว

    หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นอีกแล้ว

    คาเงยามะพยายามทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับอาการประหลาดเหล่านั้น เขาอยากขยับออกแต่ร่างกายกลับนิ่งจนคนข้าง ๆ หาตำแหน่งพิงที่สบายที่สุดได้ กระนั้นปากก็ยังหาเรื่อง “มานั่งซะชิดนี่ไม่ร้อนหรือไง”

    “ร้อนสิ” คนตัวเล็กกว่าพึมพำตอบโดยไม่มองหน้าเขา “แต่นั่งแบบนี้จะได้รู้ถ้านายแอบหนีไปอีก”

    “…”

    เหมือนได้ยินเสียงระเบิดบึ้มในสมอง คาเงยามะเผลอยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดหน้า เด็กหนุ่มเม้มปาก และแน่นอนว่าเขาทำอะไรไม่ถูก

    ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าไอ้อาการแปลก ๆ นี่คืออะไร

    แต่พอรู้ว่าคืออะไร แล้วไอ้ตัว ‘สาเหตุ’ มาทำตัวแบบนี้ใส่นี่มัน… ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

    “เป็นอะไรอีกล่ะ คาเงยามะ นี่นายไม่สบายหรือเปล่า”

    เด็กหนุ่มผมสีดำถอนหายใจ ยกมืออีกข้างขยี้เรือนผมนุ่มของคนตัวเล็กกว่าแล้วพูด

    “ถ้าอยากนั่งแบบนี้ก็นั่งไป มั่นใจได้ว่าฉันไม่หนีไปไหนหรอก”

    ว่าแล้วก็พิงศีรษะของตนกับเรือนผมนุ่ม คนโดนพิงสะดุ้งแต่ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อเห็นว่าท่าทางการกระทำแบบนี้จะสร้างความสบายใจกันทั้งสองฝ่าย คาเงยามะก็ปิดเปลือกตาลง

    เขาไม่บอกออกไปหรอกว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร

    เด็กหนุ่มหลับตา ฟังเสียงหัวใจของตนที่ค่อย ๆ เต้นช้าลง และถ้าหูไม่ฝาด คล้ายกับว่าจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวขึ้นของคนข้าง ๆ

    ยังไม่ใช่ตอนนี้…

    แม้จะไม่ได้เร่งรีบนัก แต่เด็กหนุ่มก็กำลังรอเวลา… เวลาที่เหมาะสมที่จะได้เอ่ยคำ ๆ นั้นออกไป และหวังว่าจะเป็นเวลาที่ไม่ช้าเกินไปนัก…

    ความรู้สึกที่เขาไม่เคยพูดออกไปนี้

    คำที่เขายังไม่ได้พูดออกไป

    FIN

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in