Ficlet Haikyuu!! 

Kageyama Tobio x Hinata Shouyou

The word I never told you.

คาเงยามะ โทบิโอะ คิดว่าตัวเองกำลังเพี้ยนไป

เขากำลังนั่งพักอยู่ข้างสนาม ในโรงยิมที่สองประจำโรงเรียนคาราสึโนะ นัยน์ตาสีเข้มทอดมองสมาชิกร่วมทีมที่กำลังผลัดกันซ้อมอย่างขะมักเขม้น หนึ่งในนั้นมีคนที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘คู่หู’ ของเขาอยู่ด้วย

เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีส้มที่กำลังกระโดดบล็อกลูกจากอีกฝั่งของเน็ตด้วยความสูงที่น่าตกใจ ทว่าเมื่อผู้ตบลูกนี้คือเอสของทีม บอลก็ลอยหลุดไปตกอีกฝั่งจนได้

ฮินาตะ โชโย กลับลงมาเหยียบพื้นอีกครั้ง ดวงหน้าเล็กพราวไปด้วยเหงื่อขณะขออนุญาตพัก เมื่อได้รับสัญญาณก็วิ่งตรงมาทางคนที่นั่งอยู่ก่อนทันที

คาเงยามะเพิ่งรู้สึกตัวว่า ตั้งแต่มานั่งตรงนี้ เขายังไม่ละสายตาออกจากเจ้าคนตรงหน้าเลย

“หายเหนื่อยหรือยังฮะ”

ว่าพลางทรุดตัวลงมานั่งข้างเขาด้วย ไม่ถามสักคำว่าอยากให้นั่งด้วยไหม คนเป็นเซตเตอร์หรี่ตามองเจ้าคนที่กระดกน้ำอึก ๆ สบายใจแล้วยื่นขวดน้ำต่อมาให้เขา

“…ขอบใจ” เขารับมาอย่างช่วยไม่ได้

จริง ๆ แล้วมันก็แค่ข้ออ้าง คาเงยามะไม่ได้กระหายน้ำอะไรมากมาย เขาแค่รับน้ำนั้นมาเพื่อจะได้หาข้ออ้างหลบนัยน์ตากลมใสที่จ้องมองมาอย่างใคร่รู้นั้น เพื่อจะได้ลดอาการแปลก ๆ ที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง

เสียงหัวใจของเขาเต้นระรัวจนตัวเขาเองไม่ไว้ใจ

“เป็นอะไร? ทำไมนายดูเงียบ ๆ หิวหรือไง”

เสียงเล็ก ๆ ถามอย่างใส่ใจ

“หิวบ้าอะไร ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น นายคิดมากไปแล้ว ถ้าเหนื่อยก็พัก ฉันจะไปซ้อมต่อ”

เขาตอบกลับไป ลุกขึ้นยืนพลางใช้ก้นขวดผลักหน้าผากมน ๆ นั่นให้ถอยห่างออกไปสักหน่อย แต่เจ้าบ้าที่ไม่เคยเข้าใจอะไรกลับทำหน้ามุ่ยใส่

“อะไรของนาย พอฉันอยู่ในสนามนายก็ออกมาพัก พอฉันออกมาพักนายจะกลับไปซ้อม ก็รู้นี่ว่าฉันต้องพึ่งการเซ็ตลูกของนาย”

คาเงยามะแอบกลอกตา นึกในใจว่า ก็ฉันกำลังหลบหน้านายอยู่ไงเล่า เจ้าโง่

“ไม่มีอะไรทั้งนั้น” เขายักไหล่ “แค่บังเอิญว่าเวลาเราคลาดกันนิดหน่อย”

“งั้นนายก็มานั่งรอฉันหายเหนื่อยสิ จะได้กลับเข้าไปพร้อมกัน”

ไม่ว่าเปล่า ดึงแขนเขาให้กลับลงมานั่งเป็นเพื่อนอีกด้วย เด็กหนุ่มเสียหลักเซลงไปนั่ง แล้วเจ้าคนที่ปากบอกว่าจะพักก็ขยับเข้ามาใกล้จนไหล่ชนกัน

ตึกตัก…

เอาอีกแล้ว

หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นอีกแล้ว

คาเงยามะพยายามทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับอาการประหลาดเหล่านั้น เขาอยากขยับออกแต่ร่างกายกลับนิ่งจนคนข้าง ๆ หาตำแหน่งพิงที่สบายที่สุดได้ กระนั้นปากก็ยังหาเรื่อง “มานั่งซะชิดนี่ไม่ร้อนหรือไง”

“ร้อนสิ” คนตัวเล็กกว่าพึมพำตอบโดยไม่มองหน้าเขา “แต่นั่งแบบนี้จะได้รู้ถ้านายแอบหนีไปอีก”

“…”

เหมือนได้ยินเสียงระเบิดบึ้มในสมอง คาเงยามะเผลอยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดหน้า เด็กหนุ่มเม้มปาก และแน่นอนว่าเขาทำอะไรไม่ถูก

ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าไอ้อาการแปลก ๆ นี่คืออะไร

แต่พอรู้ว่าคืออะไร แล้วไอ้ตัว ‘สาเหตุ’ มาทำตัวแบบนี้ใส่นี่มัน… ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

“เป็นอะไรอีกล่ะ คาเงยามะ นี่นายไม่สบายหรือเปล่า”

เด็กหนุ่มผมสีดำถอนหายใจ ยกมืออีกข้างขยี้เรือนผมนุ่มของคนตัวเล็กกว่าแล้วพูด

“ถ้าอยากนั่งแบบนี้ก็นั่งไป มั่นใจได้ว่าฉันไม่หนีไปไหนหรอก”

ว่าแล้วก็พิงศีรษะของตนกับเรือนผมนุ่ม คนโดนพิงสะดุ้งแต่ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อเห็นว่าท่าทางการกระทำแบบนี้จะสร้างความสบายใจกันทั้งสองฝ่าย คาเงยามะก็ปิดเปลือกตาลง

เขาไม่บอกออกไปหรอกว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร

เด็กหนุ่มหลับตา ฟังเสียงหัวใจของตนที่ค่อย ๆ เต้นช้าลง และถ้าหูไม่ฝาด คล้ายกับว่าจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวขึ้นของคนข้าง ๆ

ยังไม่ใช่ตอนนี้…

แม้จะไม่ได้เร่งรีบนัก แต่เด็กหนุ่มก็กำลังรอเวลา… เวลาที่เหมาะสมที่จะได้เอ่ยคำ ๆ นั้นออกไป และหวังว่าจะเป็นเวลาที่ไม่ช้าเกินไปนัก…

ความรู้สึกที่เขาไม่เคยพูดออกไปนี้

คำที่เขายังไม่ได้พูดออกไป

FIN