Fan Fiction Haikyuu!! 

Ushijima Wakatoshi x Oikawa Tooru

Kiss

Note:

• ชื่อเรื่องสิ้นคิดกว่านี้มีอีกไหม

• ไม่มีพล็อต เขียนด้วยความอยากล้วน ๆ …อยากเขียนฉากจูบของสองคนนี้ค่ะ โอเคนะ? 555555

• ไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้มาก่อนเลย… ฮือ โคตรจะไม่ถนัด (แต่ก็เขียนค่ะ เพื่อเรือของเรา เพื่อสนองความอยาก 55555)

• R-15 นะคะ (ไม่รู้ว่าสูงไปหรือเปล่า แต่สูง ๆ ไว้ดีกว่าเนอะ ; v ;)

ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นตอนไหน และกลายมาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

จุดเริ่มต้นของมันนั้น… โออิคาวะลืมไปแล้ว ครั้งแรกที่ได้ ‘ลอง’ ทำอะไรแบบนี้ เหมือนจะเป็นความบังเอิญมากกว่า

ความบังเอิญ… ที่นำมาสู่ความสัมพันธ์แปลกประหลาดระหว่างเขากับคน ๆ นั้น

กับอุชิจิมะ วากะโทชิ

สัมผัสนุ่มที่ริมฝีปาก มันรุ่มร้อนและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน

อีกฝ่ายเน้นย้ำสัมผัสซ้ำไปซ้ำมาราวกับไม่รู้จักเบื่อ ราวกับห้วงเวลาไร้ที่สิ้นสุด นิ้วเรียวนั้นไล้ไปตามโครงหน้าของเขา ก่อนจะยึดปลายคางแน่นพร้อมกับริมฝีปากที่ถูกบังคับให้เผยอออก

ถึงจะไม่นุ่มนวลเท่าไหร่ แต่โออิคาวะกลับไม่ได้รังเกียจมัน

เผลอเอื้อมมือไปรั้งต้นคออีกฝ่ายเข้าใกล้ด้วยความเคยชิน ความแนบชิดที่เพิ่มขึ้นทำให้ปลายลิ้นอุ่นรุกรานมากขึ้น เขาพยายามจูบตอบซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมผ่อนจังหวะแต่โดยดี ก่อนที่ไม่นานจะละจากริมฝีปากเขา แล้วสัมผัสที่ปลายคาง ไล้ไปตามพวงแก้ม เปลือกตา หน้าผาก ปลายจมูก แล้วจบลงที่ย้ำสัมผัสบนริมฝีปากของเขาอีกครั้ง

นัยน์ตาสีน้ำตาลปรือขึ้น ก่อนจะขยับยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่ทำเอาอุชิจิมะนึกอยากหยิกแก้มอีกฝ่ายสักทีด้วยความหมันไส้

“จบแล้วเหรอ?”

น้ำเสียงนุ่มเอ่ยยียวน แม้จะเอ่ยเบา ๆ จนราวกับกระซิบ ทั้งเสียงยังแหบพร่าจนชวนให้ใจเต้นแปลก ๆ แต่ระยะห่างที่ไม่อาจเรียกได้ว่าห่างนี้ เพียงแค่นี้ก็พอที่จะได้ยินทั้งสองฝ่าย

อุชิจิมะเลิกคิ้ว นัยน์ตาสีนิลที่มักจะนิ่งสงบอยู่เสมอทอประกายประหลาด “นายจะเอาอะไรอีก?”

“…ก็ไม่เอาอะไรมากกว่านี้หรอก” น้ำเสียงราวกับจะหัวเราะเยาะ ก่อนจะรั้งอีกฝ่ายให้ขยับใบหน้ามาใกล้มากขึ้น พร้อมกับสัมผัสมุมปากของฝ่ายนั้นแผ่วเบา

“…นายกำลังแกล้งฉัน”

“ใช่สิ ฉันกำลังแกล้งนาย สนุกมากด้วย”

อุชิจิมะถอนหายใจเบา ๆ อย่างระอา ลมร้อนที่กระทบผิวแก้มชวนจั๊กจี้ แต่โออิคาวะก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเขา ทั้งยังรั้งเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีกต่างหาก

อึดอัด…

ไม่ได้อึดอัดเพราะความใกล้ชิด แต่อึดอัดที่ใกล้ขนาดนี้ก็ยังทำอะไรไม่ได้นอกจากจูบ…

เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายระยับแล้วยิ่งอยากลงโทษเจ้าคนขี้แกล้งนี้สักที… อุชิจิมะแกล้งขยับใบหน้า กัดเบา ๆ ที่ต้นคออีกฝ่าย

“โอ๊ย!” อีกคนสะดุ้งเฮือก พยายามขืนใบหน้าออก แต่มือก็ยังรั้งคอเขาไว้ไม่เปลี่ยน “นายซาดิสม์เหรอ อุชิวากะจัง!”

“ก็นายแกล้งฉันก่อน”

เขาพึมพำอยู่ข้างลำคอขาวที่ขึ้นรอยแดงด้วยฝีมือเขาเอง ก่อนจะจูบเบา ๆ ที่รอยนั้น ไล้เรื่อยขึ้นมาจนถึงใบหูนิ่ม สัมผัสหนัก ๆ ที่ขบเม้มไปทั่วทำให้คนที่กลายเป็นฝ่ายโดนแกล้งพยายามเอียงคอหนี แต่กลายเป็นว่ายิ่งเปิดช่องให้คนแกล้งกระทำได้สะดวกยิ่งขึ้น

อุชิจิมะไล่จูบไปทั่วใบหน้าขาวจนแน่ใจว่าไม่มีพื้นที่ใดที่เขาไม่ได้สัมผัส มือของเซตเตอร์หนุ่มโอบรอบคอเขาด้วยความเผลอไผล ก่อนอุชิจิมะจะกระซิบเบา ๆ ข้างใบหูอีกฝ่าย

“จะไม่บอกให้หยุดหน่อยเหรอ?”

อีกฝ่ายส่ายศีรษะจนผมสีน้ำตาลนุ่มกระทบกับต้นคอของเขา จากมุมนี้ไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย ได้ยินเพียงเสียงพร่าที่ตอบกลับมา

“ไม่หรอก ก็เพลินดี…”

คำตอบที่ทำให้คนฟังอดไม่ได้ที่จะประทับริมฝีปากลงไปบนผิวแก้มที่ซับสีเรื่อนั่นอีกครั้ง… เขาไม่อยากละไปจากสัมผัสนุ่มนี้เลยสักครั้ง และอีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าจะปล่อยมือออกจากเขาสักที

“…ทำไมนายไม่เป็นแฟนฉันไปเลย”

“ไม่เอา”

โออิคาวะสวนกลับมาทันทีแบบไม่ต้องคิด “คราวก่อนก็เคยพูดให้ฉันย้ายไปทีมนาย มาคราวนี้มาบอกให้ฉันไปเป็นแฟนอีก ฉันไม่ได้ชอบนายสักหน่อย”

…แต่นายชอบจูบของฉัน

อุชิจิมะเถียงในใจ เขารู้ดีว่าถึงพูดออกไปคนตรงหน้าก็จะหาเรื่องแถไปทางอื่นได้อยู่ดี

“สักวันนายต้องชอบฉันแน่”

“มั่นใจจังเลยนะ อุชิวากะจัง” คนฟังหัวเราะ ชะโงกหน้าไปจูบปลายจมูกอีกฝ่ายเบา ๆ อย่างหยอกล้อก่อนจะผละออกมา ปล่อยมือออกจากไหล่หนาที่ตนเองยึดไว้นาน

“…จะไปแล้วเหรอ?”

“อีกสิบนาทีก็แข่งแล้ว” โออิคาวะยกมือถือให้ดูเวลา “ไว้เจอกันในสนามก็ได้”

“พูดจาให้ความหวังกันจังเลยนะ”

“คำพูดจิกกัดไม่เหมาะกับนายหรอกน่า อุชิวากะจัง”

กัปตันของอาโอบะโจไซล้อเลียน ก่อนจะโบกมือเป็นเชิงลาแล้วเดินออกไปจากห้องเก็บของ… สถานที่ลึกลับที่อยู่บริเวณโรงยิม ห้องที่ปกติไม่มีใครเข้ามาใช้

และกลายมาเป็นสถานที่นัดพบระหว่างพวกเขาทั้งสองคนก่อนการแข่ง

ตัวอุชิจิมะเองก็ไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากลายมาเป็นแบบนี้ได้อย่างไร มันเริ่มมาจากอะไรกันนะ… ครั้งแรกที่พวกเขาจูบกันเพราะอะไร ทุกอย่างดูคลุมเครือไปหมด แต่สิ่งที่ทำให้เขาติดใจและเริ่มถลำลึกก็คงเป็นตัวอีกฝ่าย…

ทั้งนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่มองมาอย่างยั่วเย้า และหลาย ๆ ครั้งที่มันมักจะแสดงอารมณ์ที่เจ้าตัวไม่ปรารถนาจะเปิดเผยออกมา แต่เขาก็กลายเป็นผู้โชคดีที่ได้เห็นภาพเหล่านั้นเสมอ… ไหนจะริมฝีปากนุ่มหยุ่นที่… อืม เขาคิดว่าช่วงนี้คงมีแค่เขาคนเดียวที่ได้ครอบครองมัน พวงแก้มขาวที่มักซับสีเรื่อโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว และ…

อา… รู้สึกตัวอีกที อุชิจิมะก็ปรารถนาทั้งหมดของโออิคาวะเสียแล้ว

ไม่ใช่เพียงแค่ความสามารถของอีกฝ่าย ที่ไม่ว่าใครก็ตระหนักดี แต่รวมไปถึง…ทุกอย่าง…

แต่ทั้งหมดนั่นเขาก็ได้แค่คิด ในเมื่ออีกฝ่ายเคยบอกเขาไว้ว่า นอกจากจูบก็ไม่อนุญาตให้ทำอะไรอีก

ทั้งที่อยาก… ทำมากกว่านั้น และอีกฝ่ายก็เหมือนจะรู้ เลยมักทำเหมือนยั่วอารมณ์เขาตลอดเวลา

หมอนั่นจะรู้ไหมว่า ถึงเป็นคนอย่างเขา แต่ความอดทนก็มีขีดจำกัด

จากความปรารถนาทั้งหมดของหมอนั่น ก่อนหน้านี้เขาคงต้องทำความปรารถนาแรกให้เป็นจริงก่อน

…ความปรารถนาที่จะให้คน ๆ นั้นชอบตัวเขาเอง มากกว่าจูบของเขา

END (?)