Fan Fiction Haikyuu!! 

Ushijima Wakatoshi x Oikawa Tooru

by Wirunyupha

Be Mine

Note

• ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง Be Mine ของ Infinite หลังจากติดใจทำนอง ลามไปถึงเอ็มวี Dance Performance และอื่น ๆ ก็เลยไปขุดหาเนื้อเพลง...เพราะรู้ความหมายเท่านั้นแหละค่ะ แม่ขา มันใช่มาก มันอุชิโออิมาก ๆ ...ทนไม่ได้ค่ะ
• ความดราม่าช่างหอมหวาน
• เครดิตคำแปลเพลง จากที่นี่เลยค่ะ

지켜봐 왔잖아

니 사랑을 긴 이별을

늘 상처받을 바엔 난 게 나아

똑바로 봐 우는게 싫어서 그래

아픈게 힘들어 그래

그런 널 볼 때마다

ฉันได้แต่เฝ้าดู

ความรักและการเลิกราอันแสนจะยืดเยื้อของเธอ

ถ้าได้แต่เป็นฝ่ายเจ็บตลอดล่ะก็มาอยู่กับฉันจะดีกว่า

ดูฉันให้ดี ๆ สิ ฉันแค่ไม่ชอบเวลาที่เธอร้องไห้

ความเจ็บปวดน่ะมันหายยาก

ฉันเองก็เห็นเธอเจ็บแบบนั้นมาตลอด

ภาพของเด็กหนุ่มที่นั่งไร้ชีวิตอยู่ที่ม้านั่งตัวหนึ่งในสวนสาธารณะ เป็นภาพที่อุชิจิมะเห็นจนชินตา

ทว่า การที่เห็นเป็นประจำนั้น ไม่ได้หมายความว่าเขาปรารถนาจะเห็นมัน

บรรยากาศรอบตัวเด็กหนุ่มคนนั้นเต็มไปด้วยความเซื่องซึม นัยน์ตาสีน้ำตาลที่มักจะเป็นประกายเสมอกลับหมองลง สายตานั้นล่องลอยไปไกล ...ไปยังที่ที่อุชิจิมะไม่มีวันเอื้อมถึง

“…โออิคาวะ”

ทดลองเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา ไม่คาดหวังถึงปฏิกิริยาตอบกลับ ทว่าคน ๆ นั้นก็ยังชะงัก สายตาเลื่อนลอยกลับมาโฟกัสอีกครั้ง พอหันมาพบว่าคนเรียกคือเขาก็เงียบไป

“…อุชิวากะจัง”

โออิคาวะเพียงพึมพำชื่อเขาเสียงแผ่ว ก่อนจะเบือนสายตากลับไป มองทอดไปอย่างไร้จุดหมาย

เห็นดังนั้น อุชิจิมะจึงทรุดตัวลงนั่งบ้าง คนข้าง ๆ ไม่ได้เอ่ยต่อว่าอะไร เพียงเหลือบสายตามาอีกครั้งแล้วหันกลับไปเหมือนเดิม ราวกับว่าการที่เขามานั่งข้าง ๆ ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไร

ซึ่งก็เป็นตามนั้น...

“เหมือนเห็นภาพเดิม ๆ ซ้ำเลยเนอะ” คนที่ปกติจะพูดมากแต่กลับเงียบอย่างครุ่นคิด จู่ ๆ ก็โพล่งขึ้นมาอีกรอบ อุชิจิมะเห็นรอยยิ้มบางประดับบนใบหน้านั้น แต่ความสดใสจอมปลอมนั้นไม่ส่งไปถึงแววตา

“ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ แล้วนายก็เดินมาเจอ แล้วก็นั่งข้าง ๆ มองฉันนั่งเหม่อ”

“…อืม”

เขาได้แต่ส่งเสียงในลำคอ ด้วยไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรตอบกลับไปดี

“อุชิวากะจังเคยไล่ตามอะไรสักอย่างไหม?”

คำถามนั้นเรียกสีหน้าประหลาดใจจากคนฟัง “เช่น?”

“คนที่เก่งกว่า สิ่งที่อยากได้ ความฝัน ความสำเร็จ ความสุข ...ความรัก”

“…”

“ไล่ตามเหมือนคนบ้า อยากจะได้สิ่งนั้นมาไว้ในมือ พอถึงจุดที่จะเอื้อมคว้าได้ นายก็เกิดกลัวว่า ควรจะก้าวข้ามเส้นกั้นข้างหน้าไปดีไหม” 

นัยน์ตาสีน้ำตาลสะท้อนความเจ็บปวด แสงอาทิตย์ยามเย็นกระทบใบหน้านวลราวกับภาพฝัน ...หยุดจังหวะหัวใจคนมองและสะเทือนใจคนมองในเวลาเดียวกัน

“…โลกนี้ไม่มีอะไรง่ายอยู่แล้ว”

โออิคาวะยิ้มให้กับคำพูดนั้น “นั่นสิ ฉันก็รู้ข้อนั้นดีอยู่แล้ว”

“ฉันก็มีสิ่งที่ไล่ตาม”

“หืม?”

คราวนี้นัยน์ตาทอประกายเศร้าคู่นั้นหันสบกับเขาอย่างสนใจ ภาพตัวเองที่สะท้อนอยู่ในแก้วกระจกใสทำให้อุชิจิมะอดยิ้มไม่ได้

อย่างน้อยนายก็หันมามองฉัน

“…แต่ไล่ตามไปเรื่อย ๆ ก็ไม่ได้แปลว่าคน ๆ นั้นจะหันกลับมา

“…”

“ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ”

โออิคาวะเลิกคิ้ว “ไหงกลายเป็นนายที่มาดราม่าใส่ฉันล่ะ”

อุชิจิมะยักไหล่ “บางครั้งนายก็ความรู้สึกช้า”

“หา? คนอย่างฉันเนี่ยนะ?”

เซตเตอร์คนเก่งหงุดหงิดขึ้นมาทันที “กล้าดียังไงมาว่าฉันความรู้สึกช้า นายความรู้สึกเร็วตายแหละ”

“อย่างน้อยก็เร็วพอที่จะรู้ว่านายเป็นแบบนี้เพราะอิวาอิสึมิ”

ความเงียบทอดตัวลง แผ่กระจายเป็นวงกว้างรอบกาย ทันทีที่สิ้นสุดคำพูดของเขา

นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นเบิกกว้าง สิ่งที่สะท้อนในนัยน์ตาคือความตื่นตระหนก คล้ายจะแตกร้าว ก่อนที่จะกลับมาสงบนิ่ง พร้อมกับรอยยิ้มฝืดเฝื่อนบนใบหน้าหล่อเหลา

“…ความรู้สึกเร็วจริง ๆ แหละ”

“พวกนายเป็นเพื่อนกัน”

“ใช่” คำพูดนั้นตอบรับทันทีราวกับไม่ต้องคิด ก่อนที่คนพูดจะสูดหายใจลึกแล้วเอ่ยต่อ “ใช่... พวกเราเป็นเพื่อนกัน”

“…นายกำลังถลำลึก”

“ถอนตัวตอนนี้ก็ยากแล้วด้วย” โออิคาวะหัวเราะ ...หัวเราะในเรื่องที่ไม่ควรหัวเราะ หัวเราะกลบเกลื่อนความเจ็บปวดในใจ

ยิ่งอีกฝ่ายปกปิดความเจ็บปวดนั้นเมื่อไหร่ อุชิจิมะยิ่งรู้สึกจุกในอกมากขึ้นเท่านั้น

“เขาอยู่ข้าง ๆ ฉันมาตลอดแท้ ๆ ตอนที่เห็นว่าสำคัญก็เป็นตอนที่ฉันเสียเขาไปแล้ว”

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เสียงนุ่มนั้นแหบพร่า พร้อมกับหยดน้ำใสที่ค่อย ๆ ไหลอาบผิวแก้ม

“เพื่อนเหรอ... ใช่ พวกเราเป็นเพื่อนกัน เพราะคำนั้นฉันเลยถอยห่างออกมาไม่ได้ แต่ยิ่งอยู่ใกล้ ก็ยิ่งถลำลึก ...ทั้งที่รู้ว่าไม่ควร แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ” 

อุชิจิมะขยับเข้าไปใกล้ เสียงสะอื้นที่หลุดออกมาจากริมฝีปากอิ่มบีบรัดหัวใจเขาจนไม่อาจทนมองได้อีกต่อไป

“สำหรับเขาฉันก็แค่เพื่อนคนหนึ่ง อาจเป็นเพื่อนสนิทที่สุด แต่ฉันพลาดเองที่คิดไปไกลกว่านั้น ทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ฉัน... ฉันได้แต่มองอิวะจังหัวเราะกับผู้หญิงคนนั้น”

“โออิคาวะ...”

“หัวเราะอย่างมีความสุข หัวเราะแล้วหันมามองฉัน สายตาแบบนั้นที่ฉันไม่เคยเห็น... ฉันทำอะไรไม่ได้ ฉันพูดออกไปไม่ได้”

เด็กหนุ่มตัวสูงเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะคว้าอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่น

โออิคาวะไม่ขัดขืน ไม่พูดว่าอะไรทั้งนั้น เพียงแค่ร้องไห้... ร้องอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน หยดน้ำตามากมายพร่างพรูออกมาจากคนที่มักยิ้มอย่างสดใส และทำเหมือนไม่มีอะไรทำให้เจ็บปวดได้

คำพูดของคนที่กำลังสะอื้นดังสะท้อนอยู่ในหัวของเขา

‘ฉันทำอะไรไม่ได้ ฉันพูดออกไปไม่ได้’

내꺼 하자

내가 널 사랑해

내가 널 걱정해

내가 널 끝까지 책임질게

มาเป็นของฉันสิ

ฉันรักเธอ

ฉันเป็นห่วงเธอ

ฉันจะดูแลเธอไปจนวันตาย

Do you hear me…

..ได้ยินหรือเปล่า? 

ตัวเขาเองก็พูดคำเหล่านี้ออกไปไม่ได้เช่นกัน

ทุกครั้งที่เขาเดินผ่านสวนสาธารณะแห่งนี้ เขามักจะเห็นภาพเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนนั่งเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย พอเขาเดินมานั่งข้าง ๆ อีกฝ่ายก็ไม่ว่าอะไร นั่งกันสักพักก็จะแยกย้ายกันไปเอง

แต่วันนี้ต่างออกไป ...ความเงียบในยามปกติถูกทำลายด้วยเสียงสะอื้นราวกับจะขาดใจ

ทุกครั้งที่เสียงกลั้นสะอื้นนั้นดังขึ้น อุชิจิมะรู้สึกราวกับโดนกรีดแทงหัวใจซ้ำ ๆ ...ความเจ็บปวดนั้นเขารับรู้ได้โดยไม่ต้องมีใครมาอธิบาย

โออิคาวะเจ็บปวดที่คนที่ตัวเองรักมีความสุขกับคนอื่น

ตัวเขาเองเจ็บปวด...ที่คนที่ตัวเองรักร้องไห้เพราะความรักที่มีให้คนอื่น

젖은 기억 박힌 눈길 끝 내

품에서 죽길 바래

잘린 마음이 흘린 눈물 삼키는 건 나지막이 들린 너라도

감추는 나

ความทรงจำทั้งหมดที่ชุ่มไปด้วยน้ำตานั้น

ได้แต่หวังว่ามันคงสลายไปพออยู่ในอ้อมแขนฉัน

ถึงจะได้ยินเสียงกล้ำกลืนน้ำตาอย่างแผ่วเบาด้วยหัวใจอันแตกสลายของเธอ

ฉันก็จะซ่อนมันไว้เอง

“…บ้าจริง เสื้อนายเลอะหมดแล้ว”

เสียงอู้อี้ดังมาจากคนที่อาการดีขึ้นแล้ว อุชิจิมะแอบยิ้มกับคำพูดนั้น แล้วส่ายศีรษะเบา ๆ

“ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ ...นายไหวไหม?”

“ไหว ๆ แค่ร้องไห้เอง ฉันไม่ได้บาดเจ็บหนักหนาสาหัสอะไรนะ”

โออิคาวะขืนตัวออก แต่อุชิจิมะกลับกอดเขาไว้แน่น เสียงทุ้มกระซิบข้างหู

“เพราะเจ็บปวดถึงร้องไห้ ถึงนายจะไม่มีแผลอะไร แต่ในใจนาย... นายก็รู้ดี”

เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น ...ก่อนจะถอนหายใจ

“บางครั้งนายก็ฉลาดจนน่ากลัวเลยนะ อุชิวากะจัง”

“…หึ”

“หัวเราะอะไร”

เสียงเริ่มจะแว้ด ทำให้อุชิจิมะยอมปล่อยอีกฝ่ายออกจากอ้อมแขน โชคดีที่สวนสาธารณะในเวลานี้ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปผ่านมา ไม่อย่างนั้นภาพนักเรียนม.ปลายหนุ่มสองคนกอดกันกลมคงได้เป็นข่าวลือในเร็ว ๆ นี้

เมื่อผละออกมาให้เห็นหน้ากันชัด ๆ อุชิจิมะจึงเห็น... ดวงหน้าของอีกฝ่ายซีดเซียว ตาบวมช้ำ จมูกรั้นขึ้นสีเรื่อแดง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เห็นแล้วอดถอนหายใจไม่ได้ ก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

“…ขอบใจ”

“ไม่เป็นไร”

“…ไม่ใช่แค่เรื่องผ้าสักหน่อย”

โออิคาวะทำปากขมุบขมิบ ขณะเช็ดหน้าเช็ดตาตน ก่อนจะยื่นคืนให้เขา ทว่าอุชิจิมะไม่รับคืน

“อะไรล่ะ”

“นายเอาไปเถอะ”

“ไม่ได้ นายเป็นเพื่อนฉันหรือไงฮะ ให้ของกันง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ”

“…ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนนายเหรอ?”

โออิคาวะเบ้หน้า “คู่แข่ง”

“แปลว่าฉันก็ก้าวข้ามเส้นกั้นนั่นได้สินะ”

“หา?”

คนที่ปกติฉลาดกว่าชาวบ้านเกิดงงขึ้นมากะทันหัน อาจเพราะร้องไห้จนสติยังไม่ค่อยเข้าที่เข้าทาง ถึงอย่างนั้นก็ยังน่าเอ็นดูในสายตาอุชิจิมะอยู่ดี

“ถ้านายยังเป็นแบบนี้อีก...” อุชิจิมะเกริ่น ขณะที่นัยน์ตาสีนิลจับจ้องไปยังสายตาสงสัยของอีกฝ่าย “...ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะฟังนายบ่นหรอกนะ”

โออิคาวะนึกอยากขำ แต่ตอนนี้เขาทำได้แค่หลุดยิ้ม “ระวังเถอะ เสื้อนายจะต้องเปื้อนจนซักไม่ได้”

“ให้มันเปื้อนไปเถอะ ถ้าจะทำให้นายรู้สึกดีขึ้น”

คำพูดนั้นทำเอาคนฟังชะงัก อุชิจิมะคว้ามือข้างหนึ่งของอีกฝ่ายมาไว้ สัมผัสนุ่มนั้นพาให้รู้สึกไม่อยากปล่อยทิ้ง เขาอยากจะกุมมือข้างนี้ไว้ตลอดไป... หรืออย่างน้อยก็นาน เท่าที่จะนานได้

“อะไรของนาย ท่าทางแปลก ๆ นะ”

สายตาหวาดระแวงที่ส่งมาทำให้เขาเผลอขยับยิ้ม ทว่าก็ยังไม่ปล่อยมือข้างนั้นอยู่ดี

“ฉันไปส่งนะ”

“เดินกลับเองได้น่า”

“ให้ฉันไปเถอะ”

“…ตามใจ”

ท่าทางรั้น ๆ นั่น... อุชิจิมะห้ามใจตัวเองไม่ให้ก้มลงไปสัมผัสแก้มขาวนั่น เด็กหนุ่มบีบมืออีกฝ่ายแน่นขึ้นอีกนิดจนคนโดนจับมือหันมามอง แต่ก็ไม่ได้บอกให้เขาปล่อยมือแต่อย่างใด

บางที... โออิคาวะเองก็อาจจะอยากให้ใครสักคนมากุมมือตนเองไว้

อาจจะเป็นอิวาอิสึมิ... ใช่ ก็ต้องเป็นหมอนั่นแหละ แต่ตอนนี้... สิ่งที่เขาทำได้ก็มีเพียงเท่านี้

ถ้าจะทำให้นัยน์ตาคู่นี้กลับมาเป็นประกายสดใสอีกครั้ง ไม่ว่าอะไรเขาก็ยอม

다투진 않을까 상처 또 안을까

끊임 없는 아픈 고리에

항상 소리 없는 전쟁 넌 무리해

걱정의 방패로 난 니 앞에

나는 달 처럼 니 주윌 돌고 돌아

불이 커져 버린 니 사랑은 놓고 날 봐

깊이 패여 버린 상처 덮어줄게

웃게할게 내걸로 만들게

เธอยังจะสู้อีกหรือเปล่า เธอยังจะเจ็บอีกมั้ยนะ

ในวงจรแห่งความเจ็บปวดอันยาวนานนี้

มีแต่สงครามเงียบตลอดมา มากเกินกว่าเธอจะรับไหวแล้ว

ด้วยโล่แห่งความห่วงใยนี้ ฉันจะยืนอยู่เบื้องหน้า

คอยคุ้มครองอยู่รอบกายเธอราวกับพระจันทร์

แสงสว่างในความรักของเธอน่ะดับไปแล้ว ฉะนั้นทิ้งมันไปแล้วมองมาที่ฉันซะ

ฉันจะปกป้องรอยแผลบาดลึกของเธอเอง

จะทำให้เธอยิ้ม แลัวทำให้เธอเป็นของฉัน

FIN