“เอ่อ…” โออิคาวะทำหน้าไม่ถูก มือสองข้างยกขึ้นมาวาดมั่ว ๆ ไปบนอากาศเหมือนเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก

 “นาย… ไม่คิดว่ามันแปลก ๆ เหรอ นายกับฉัน ผู้ชายทั้งคู่ แล้วนายมาขอฉันคบ...เป็นแฟน... นายเป็นเกย์เหรอ?”

อุชิจิมะตอบเสียงนิ่ง “เปล่า”

“อ้าว”

สงสัยเขาจะโดนอิวะจังฟาดหัวบ่อยจนสมองฝ่อหมดแล้ว รู้สึกเหมือนตามความคิดคนตรงหน้าไม่ค่อยทัน 

“อะไรของนายเนี่ย”

“ฉันชอบนาย”

ในความเป็นจริง ชอบผู้ชายก็คือเกย์ค่ะ ในเรื่องนี้ทั้งสองคนเป็นเกย์ค่ะเลยรักกัน ไม่ต้องมาบอกว่าไม่ได้เป็น ชอบแกแค่คนเดียว มันไปลบตัวตนคนอื่นเขา อย่าทำอีก

ตามนั้นค่ะ ผ่านมา 6 ปีคนเขียนก็เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่างมากขึ้นแล้วนะ!

แต่ไม่ได้ลบเพราะมันเชื่อมกับเรื่องอื่นในนี้ด้วย ;-; เอาเป็นว่าใครผ่านมาก็อ่านตรงนี้กันหน่อยนะคะ

ขอบคุณค่ะ

One Shot: Fan Fiction Haikyuu!

Ushijima Wakatoshi x Oikawa Tooru

「付き合ってください」

มันเป็นภาพที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะได้เห็น

หน้าประตูโรงเรียนอาโอบะโจไซ คลาคล่ำไปด้วยเด็กนักเรียนจำนวนมากที่ทยอยกันเดินออกจากโรงเรียน คาบเรียนสุดท้ายเพิ่งจบไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน และวันนี้เป็นวันจันทร์... วันที่โออิคาวะ โทรุ กาดอกจันทน์ไว้ตัวใหญ่ ๆ ว่า เป็นวันพักผ่อน

เพราะฉะนั้น วันนี้เขาเลิกเรียนเร็ว

จะออกไปลัลล้าที่ไหนไม่ใช่ปัญหา อิวะจังก็ว่าไม่ได้ด้วย

เด็กหนุ่มคิดอย่างสบายอารมณ์ เขาเพิ่งลาสมาชิกชมรมวอลเลย์บอลออกมา ยอมโดนอิวะจังบ่นนิด ๆ หน่อย ๆ ทนสายตาริษยาของเหล่ารุ่นน้องผู้น่ารักเล็กน้อย แล้วก็โยนทุกอย่างทิ้งไปขณะเดินตรงไปที่ประตูโรงเรียน

ทว่าเขาก็สังเกตเห็นอะไรแปลก ๆ

เรือนร่างสูงโปร่งของเซตเตอร์หนุ่มชะงักกึก นัยน์ตาสีน้ำตาลเพ่งมองตรงประตูโรงเรียนอย่างสงสัย นักเรียนยืนออกันหน้าประตูด้วยจำนวนที่มากกว่าปกติ …หรือจะมีดารานักร้องมาแถว ๆ นี้?

เมื่อโออิคาวะเดินเข้าไปใกล้ฝูงชน หลายคนเริ่มหันมาสนใจเขา ซึ่งมันเป็นเรื่องธรรมดา... เด็กหนุ่มเดินเรื่อย ๆ ไม่ใส่ใจชาวบ้าน คิดแต่เพียงว่า วันนี้กลับไปนอนเล่นที่ห้องหรือจะทำอะไรก่อนดี...

ทว่าขายาว ๆ ใต้กางเกงนักเรียนก็มีอันต้องชะงัก เมื่อเงาร่างหนึ่งมายืนขวางเขาไว้

โออิคาวะไล่สายตามองตามร่างที่สูงกว่าเขา แล้วก็ต้องนิ่งค้างเมื่อเห็นใบหน้าของคน ๆ นั้น

อุชิจิมะ วากะโทชิ

ใบหน้าคมเข้มยังคงเรียบเฉยไร้อารมณ์ ทว่านัยน์ตาสีนิลกลับฉายประกายประหลาดที่โออิคาวะอ่านไม่ออก เจ้าตัวยังอยู่ในเครื่องแบบนักเรียนของชิราโทริซาวะที่ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย เพราะปกติโออิคาวะเห็นอีกฝ่ายแต่เวลาอยู่ในชุดลงแข่งหรือชุดวอร์มเท่านั้น

คนตัวเล็กกว่าปั้นยิ้มรับแขก “อุชิวากะจัง มาทำอะไรที่นี่งั้นเหรอ?”

อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเอ่ย “มาหานาย”

“…ฉัน?”

โออิคาวะย่นคอเหมือนสยองเสียเต็มประดา... แน่นอนว่าเขาก็โอเวอร์ไปอย่างนั้น แค่…ค่อนข้างแปลกใจ

พวกเขาเจอกันครั้งล่าสุดเมื่อไหร่นะ? หลังอินเตอร์ไฮที่เขาพ่ายแพ้ไปอย่างน่าเจ็บใจหรือเปล่า? เหมือนพวกเขาจะเจอกันอีกสองสามครั้ง แต่ก็แค่บังเอิญเท่านั้น ไม่ใช่การเจอกันเป็นทางการหรืออะไร

แล้วอีกฝ่ายมาหาเขาถึงหน้าโรงเรียน?

“มีอะไรสำคัญขนาดที่นายต้องมาหาฉันถึงหน้าโรงเรียนเลยหรือไง? อุชิวากะจัง?”

เขาถามทีเล่นทีจริง แต่อีกฝ่ายกลับตอบมาหนักแน่น

“สำคัญมาก”

นัยน์ตาสีนิลไหววูบก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแน่วแน่ เหมือนคนตัดสินใจในบางอย่างได้

แล้วอุชิจิมะ วากะโทชิ ก็เอ่ยประโยคสะเทือนโลกออกมา

“โออิคาวะ... คบกับฉันเถอะ”

โออิคาวะไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า

น้ำเสียงนั้นแน่วแน่ ทั้งกริยาท่าทาง และแววตาที่มองจ้องมาทางเขาเพียงอย่างเดียว... พออีกฝ่ายเอ่ยประโยคที่กระชากทุกสรรพเสียงออกไปจากหัวเขาได้ สีหน้าก็เครียดขึ้งขึ้นมาทันที

นานทีเดียวกว่าโออิคาวะจะหาเสียงตัวเองเจอ “…คบ…คบกัน? นายหมายความว่ายังไงน่ะ อุชิวากะจัง”

แต่กลายเป็นว่าคนที่ทำหน้าไม่เข้าใจดันเป็นอุชิวากะเสียเอง

“คบกัน? ก็… ฉันไม่คิดว่านายจะไม่เข้าใจ...”

“ไม่ ๆ คือ ฉันคิดว่าฉันเข้าใจ แต่ไม่รู้ว่าเข้าใจไปในทางเดียวกับนายหรือเปล่า คบกันนี่มันหมายถึง...เอ่อ...” โออิคาวะกลอกตาก่อนพูดต่อ “…แฟน?”

อุชิจิมะนิ่งไปก่อนพยักหน้า

เสียงฮือฮาดังขึ้นจากรอบด้าน วินาทีนั้นเองที่กัปตันของอาโอบะโจไซระลึกได้ว่า ตัวเองยังยืนอยู่หน้าโรงเรียนที่คลาคล่ำไปด้วยนักเรียนจำนวนมาก และส่วนใหญ่ยังไม่ยอมออกจาบริเวณนี้เพราะอีเวนท์พิเศษของพวกเขาเนี่ยแหละ

โออิคาวะเหวอจนไม่รู้จะเหวอยังไง ทั้งคำตอบของคนตรงหน้าและบรรยากาศโดยรอบ “แฟน? อุชิวากะจัง คนจะเป็นแฟนกันน่ะ ไม่ใช่ว่าเดินมาขอคบแล้วมันจะเป็นได้นะ มันต้องมีความรู้สึกดี ๆ กันก่อนสิ!”

“แล้วใครบอกว่าฉันไม่มีความรู้สึกดี ๆ กับนาย”

“อะไรนะ? นายกับฉันเป็นคู่แข่งกันนะ”

“เป็นคู่แข่งกันแล้วจะรู้สึกดี ๆ ต่อกันไม่ได้เหรอ?”

คำถามเหมือนย้อนคำตอบเขามาถามกลับ ฟังแล้วปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันที โออิคาวะเผลอยกมือกุมขมับก่อนตั้งสติถามคนตรงหน้าใหม่

“ตกลงนายมาทำอะไรที่นี่กันแน่”

“ฉันมาหานาย” คำตอบเดิม

“นายมาหาฉันทำไม”

“…มาขอนายคบ”

“…”

รู้สึกอยากลงไปโขกหัวกับพื้นเหลือเกิน

โออิคาวะอยากถามอะไรอีกฝ่ายอีกหลาย ๆ อย่าง แต่ดูท่าแล้วตรงนี้น่าจะไม่เหมาะ นัยน์ตาสีน้ำตาลตวัดมองคนตรงหน้าก่อนเดินห่างออกมา

“ตามฉันมา”

ไม่ไกลจากโรงเรียนนักมีสวนสาธารณะเล็ก ๆ ที่พอจะพื้นที่ให้พวกเขา ‘ปรับความเข้าใจ’ กันสักเล็กน้อย โออิคาวะที่ก้าวนำมาก่อนทิ้งกระเป๋าลงบนม้านั่งก่อนทิ้งตัวลงตาม นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบมองคนตัวสูงที่ยืนทำหน้าไม่เข้าใจโลกอยู่ข้าง ๆ

“ยืนทำไม นั่งสิ”

ประโยคกึ่งคำสั่งทำให้ต้องนั่งลงอย่างเสียมิได้

“เอาล่ะ” พอเห็นคนข้าง ๆ ได้ที่ โออิคาวะก็หันมา “ฉันถามจริง ๆ เถอะ ไอ้เมื่อกี้... หน้าโรงเรียนน่ะ นายล้อเล่นใช่ไหม?”

อุชิจิมะส่ายหน้า “ฉันจริงจัง”

“…อุชิวากะจัง” คนที่ฉลาดมาตลอดรู้สึกตัวเองโง่ขึ้นมาทันที “นายเป็นผู้ชายใช่ไหม?”

“ใช่”

“ฉันก็เป็นผู้ชายนะ”

“ใช่”

“เอ่อ…” โออิคาวะทำหน้าไม่ถูก มือสองข้างยกขึ้นมาวาดมั่ว ๆ ไปบนอากาศเหมือนเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก “นาย… ไม่คิดว่ามันแปลก ๆ เหรอ นายกับฉัน ผู้ชายทั้งคู่ แล้วนายมาขอฉันคบ...เป็นแฟน... นายเป็นเกย์เหรอ?”

อุชิจิมะตอบเสียงนิ่ง “เปล่า”

“อ้าว”

สงสัยเขาจะโดนอิวะจังฟาดหัวบ่อยจนสมองฝ่อหมดแล้ว รู้สึกเหมือนตามความคิดคนตรงหน้าไม่ค่อยทัน “อะไรของนายเนี่ย”

“ฉันชอบนาย”

จู่ ๆ เจ้าคนที่พูดจาอะไรแทบไม่เข้าหูชาวบ้านก็โพล่งประโยคช็อกโลกออกมาอีกครั้ง คราวนี้โออิคาวะที่กำลังทำหน้าไม่ถูกถึงกับนิ่งค้างไป ความรู้สึกแปลก ๆ แล่นวาบไปทั่ว ปลายประสาทชาวาบ นัยน์ตาสีน้ำตาลใสเบิกกว้าง ปากอ้าค้าง ก่อนที่จะรู้สึกร้อนหน้าขึ้นมากระทันหัน

“…เฮ่ย พูดอะไรเนี่ย อุชิวากะจัง!”

โออิคาวะผงะถอยไปนั่งชิดอีกฝั่งของม้านั่ง อุชิจิมะขยับตัวเล็กน้อยแต่ไม่ได้เข้ามาใกล้จนชิด อีกฝ่ายจ้องมาทางเขาอย่างจริงจังจนพาให้รู้สึกว่า... นี่ชักไม่เข้าท่า

เขาไม่ได้เป็นเกย์นะ

ไม่เคยคิดด้วยว่าจะมีวันที่ผู้ชายมาสารภาพรักตรง ๆ

แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็น... อุชิจิมะ วากะโทชิ คนที่ทั้งชาตินี้เขาก็อยากโค่นลงให้ได้

ทั้งอย่างนั้น อกข้างซ้ายกลับเต้นรัวขึ้นมาจนน่ากลัว

“ฉันพูดจริง”

อีกฝ่ายรุกหนัก

“เพราะฉันชอบนาย ถึงมาขอนายคบเป็นแฟน”

“…อุชิวากะจัง”

คนที่นิ่งมาตลอดถอนหายใจเฮือกใหญ่ เผลอยกมือขึ้นกุมหน้า ท่าทางที่แสดงออกว่าลึก ๆ แล้วอีกฝ่ายก็กังวลไม่น้อยทำให้โออิคาวะชักรู้สึกผิดที่ทำท่าเหมือนเห็นอีกฝ่ายล้อเล่นมาตลอด

หมอนี่จริงจัง

จริงจังสุด ๆ

“ฉันมาขอนายคบ แต่ว่า...” อุชิจิมะพึมพำ แต่เสียงไม่ได้เบาจนไม่ได้ยิน “นายไม่จำเป็นต้องตกลงก็ได้ ฉันแค่อยากบอกให้นายรู้”

“…”

“โอกาสเป็นไปได้มันน้อยมาก ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากลองเสี่ยงดูเลยมา ถึงนายจะมองว่ามันเป็นเรื่องเล่น ๆ ฉันก็คงพูดอะไรไม่ได้”

นัยน์ตาสีนิลที่มองลึกเข้ามาหนักแน่นและเต็มไปด้วยความจริงใจ แม้จะมีระยะห่างระหว่างพวกเขา แต่ท่าทางที่เหมือนอ่านทะลุทุกอย่างทำให้โออิคาวะเผลอขยับตัวอย่างอึดอัด

โชคดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน

ทันใดนั้น จู่ ๆ อุชิจิมะก็ลุกพรวดขึ้น เดินมาหยุดตรงหน้าเขา แบ้วประกาศเสียงก้อง

“ขอโอกาสให้ฉัน”

“…โอกาสอะไร?”

เขาเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่สูงกว่า จากตรงนี้ยิ่งเห็นความมุ่งมั่นฉายชัดบนสีหน้าของสไปเกอร์แห่งชิราโทริซาวะ

“ไม่ว่านายจะเป็นยังไง ฉันก็ชอบนาย”

“…เอ่อ…”

“ให้โอกาสฉันคบกับนายดูสักครั้งเถอะ โออิคาวะ”

โธ่ว้อยยยยยยยย

ในใจของโออิคาวะโอดครวญเสียงดังลั่นเพราะหลากอารมณ์เข้ามาพร้อม ๆ กัน คนตรงหน้าสีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด ทั้งที่เพิ่งบอกว่าคงไม่มีหวัง แต่ก็ยังมาขอโอกาสกับคนอย่างเขา

ไม่สิ ทำไมหมอนี่ถึงชอบเขา

เรื่องพวกนี้คงอธิบายด้วยหลักเหตุผลไม่ได้ แต่คนที่ทุ่มเทให้กับคนอื่นขนาดนี้...โออิคาวะไม่เคยเจอกับตัวเองมาก่อน

บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ก็...ไม่ได้รู้สึกแย่นัก

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ใช่ว่าเดินมาขอคบแล้วจะโอเคทันทีเสียเมื่อไหร่ อย่างไรเขาก็คือโออิคาวะ โทรุ หนุ่มสุดฮอตของเซย์โจ ย่อมต้องวางท่ากันเสียเล็กน้อย

พอคิดได้ เด็กหนุ่มก็สูดหายใจลึก ยืดตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนตอบ

“สามวัน”

“?”

“…ขอเวลาฉันคิดสามวัน ถ้าตอนนั้นนายยังไม่คิดว่าที่มาขอฉันคบมันเสียเปล่า ฉันจะตกลง”

นั่นคือคำพูดที่เขาบอกออกไป

และเรื่องราวหลังจากนี้ ตัวเขาเองก็จินตนาการไม่ออกเหมือนกัน