สัปดาห์ของความยุ่งเหยิงผ่านพ้นไป กลับมาพบกับวันจันทร์แสนสดใส เพราะวันหยุดที่ผ่านมาฉันพักผ่อนอย่างเต็มที่นอกจากนี้ยังต้องเตรียมตัวเนื่องจากสัปดาห์สุดท้ายของการฝึกงานฉันต้องย้ายหอพักใหม่เพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย 

วันแรกของสัปดาห์เริ่มต้นขึ้นด้วยภาระงานที่เยอะเช่นเคย ฉันเริ่มแจกแจงงานให้กับพี่เลี้ยงและพี่ไพลินรู้ว่าตารางงานต่อจากนี้จะทำอะไรบ้าง ซึ่งฉันเห็นว่าเพจของสำนักพิมพ์ในตอนนี้เริ่มห่างหายเรื่องการเขียนบทความมาสักระยะ จึงเริ่มลงมือเขียนบทความที่สองนั่นคือ 'ดอกฮิกันบานะ' หรือในชื่อบทความ 'ดอกไม้แห่งความตาย' 

ฉันลงมือเขียนบทความอ่านทนซ้ำหลายรอบ เช็คคำผิด รวมถึงการเขียนอ้างอิงก่อนจะส่งต่อให้พี่ไพลินช่วยตรวจสอบความถูกต้องอีกครั้ง ระหว่างนั้นฉันก็เริ่มลงมือวาดภาพเพื่อนำมาเป็นปกบทความต่อ 

นอกจากนี้ก็จะมีงานอื่นแทรกเข้ามาเหมือนเช่นทุกครั้ง เช่น การทำสีดดิ้ง หรือการคิดคำโพสต์ 

แน่นอนว่าคนเราต้องมีการเรียนรู้ ฉันชินกับการทำงานเร่งรัด ใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็สามารถทำเสร็จตามที่พี่ ๆ มอบหมายงาน 

ฉันรู้สึกต้องใจเล็กน้อยที่สัปดาห์นี้การทำงานของฉันผ่านไปอย่างเรียบง่ายถึงแม้งานจะรัดตัวเหมือนเช่นทุกครั้ง ทั้งการทำป้ายสินค้าที่ใ้เวลาเพียงแค่สามชั่วโมง การคิดคำสีดดิ้ง การคิดคำโปรโมทสินค้า การคิดกิจกรรม หรือแม้กระทังจดบันทึกการประชุม 

นอกจากนี้ในสัปดาห์นี้ยังเป็นสัปดาห์ปฐมนิเทศน์ของอาจารย์ที่ปรึกษาฝึกงานของฉันและสถานที่ฝึกงาน ฉันดำเนินเรื่องติดต่อประสานงานกับพี่เลี้ยงและอาจารย์เ็นที่เรียบร้อย ซึ่งกำหนดวันเวลาเป็นวันพฤหัส เวลาบ่ายโมงตรง 

เนื่องด้วยสถานการณ์โควิดที่กำลังระบาดในปัจจุบันทำให้การปฐมนิเทศน์ในครั้งนี้ต้องเป็นออนไลน์แบบ 100% กระบวนการเริ่มต้นเมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาส่งลิงก์ zoom มาให้ ฉันจะเป็นคนทำหน้าที่พาพี่จีนซึ่งเป็นพี่เลี้ยงของฉันและพี่ไพลินเข้ามาแนะนำตัวกับอาจารย์ จากนั้นก้ทำการออกจาก zoom เพื่อให้พวกท่านได้คุยเป็นการส่วนตัว 

ต้องขอบอกว่า ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าพวกท่านคุยอะไรกันไปบ้าง ระหว่างนั้นฉันก็ลงมือทำงานี่ยังค้างอยู่ของตัวเองไปพลาง ใช้เวลาประมาณ 15 นาที อาจารย์ที่ปรึกษาก็ไลน์มาบอกว่าให้กลับเข้า zoom 

ได้เพราะคยธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันกล่าวคำลา และทุกคนก็แยกย้าย โดยก่อนจะแยกย้ายทั้งอาจารย์และพี่เลี้ยงฉันต่างก็ย้ำเรื่องการส่งเอกสารฝึกงานซึ่งฉันก็ไม่ได้ลืมแต่เพราะเพิ่งมีโอกาสว่างไปรับเอกสาร รวมทั้งวันที่ฉันทำงานยังเป็นวันที่ฉัน work from home 

ฉันจึงบอกพี่จีนไปว่าเดี๋ยววันจันทร์จะนำเอกสารทั้งหมดไปให้ พี่จีนก็ตอบรับในทันที 

สัปดาห์ที่หกผ่านพ้นไปอย่างปกติ ปกติเกินไปจนฉันรู้สึกไม่ปลอดภัย หรือเป็นเพราะสัญชาตญาณการบ้างานของฉันมันกำเริบขึ้นมานะ ถึงได้รู้สึกว่า 'มันเป็นไปได้งั้นหรือ ที่จะไม่มีเรื่องน่าปวดหัวเกิดขึ้น' 
ในอีกความคิดหนึ่งของฉันก็รู้สึกว่าดีแล้วล่ะที่ไม่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น 

และได้แต่หวังว่าจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ตลอดการฝึกงาน..