อาจไม่มีความรักจากเขา

แล้วจำเป็นที่เราต้องเศร้าไหม?

อยู่มายี่สิบปีมีวันใด

หายใจเองไม่ได้...ก็ไม่มี

อาจไม่มีความห่วงใยส่งผ่านสาย

อาจไม่มีคนข้างกายในทุกที่

อาจไม่มีคนจูงมือซื้อโรตี

ค่ำคืนนี้นอนคนเดียวเดี๋ยวก็เช้า

อาจไม่มีคนดูหนังนั่งใกล้ชิด

อาจบางทีขาดคู่คิดยึดติดเหงา

อาจบางครั้งนั่งปรับทุกข์ซุกไหล่เงา

พูดคุยเรื่องเก่าเก่าเล่าให้ฟัง

เงาเอ๋ย...เขาเคยอยู่ตรงนี้

มอบความปราถนาดีให้ฉันได้มีหวัง

มอบถ้อยคำอ่อนโยนถ่ายโอนพลัง

เขาเป็นดั่งแสงเรืองรองของอาทิตย์

เงาเอ๋ย...เขาเคยยิ้มให้ฉัน

เคยบอกกล่าวความฝันอันวิจิตร

ฝันสดสวยมีฉันช่วยเนรมิต

แต่บัดนี้ไม่มีสิทธิ์แม้ติดตาม

เงาเอ๋ย...เขาจากไปแล้ว

ลมพัดแผ่วสุมนมาลย์มิหวานหวาม

เงยหน้ามองท้องนภาสีฟ้าคราม

หยาดน้ำตาก็เกินห้ามอีกต่อไป

ไม่มีความรักจากดวงอาทิตย์

จึงมิอาจห้ามความคิดถึงเขาได้

สุริยการส่องแสง ณ แห่งใด

รู้หรือไม่ใจฉันมืดเย็นชืดนัก