อยากให้อยู่แต่ไม่รู้วิธีรักษา

วันที่เธอบอกลาจึงต้องถอย

แม้ในใจเปี่ยมรักแต่มักน้อย

ยืนโบกมือหมายคอยอยู่ตรงนี้

ข่มจิตใจปล่อยวางลบล้างอดีต

ภาพสีซีดกรีดปัจจุบันหันหน้าหนี

ปกปิดแผลด้วยเวลาคือยาดี

อย่าหมกมุ่นจนหมดศรีไม่มีใคร

หอบหนังสือถือไว้ในอ้อมแขน

ตัวอักษรอ้อนแสนจะหวั่นไหว

หน้ากระดาษนุ่มเนียนระเมียรละไม

ถ้อยสนทนายาใจให้อิ่มเอม

มีหมาแมววุ่นวายอยู่รายรอบ

ประโลมปลอบมอบความสุขสนุกเกษม

พะเน้าพะนอคลอเคล้าเฝ้าปรนเปรม

หวังเติมเต็มหลุมว่างอันอ้างว้าง

มีอาหารจานโปรดรสเลิศล้ำ

ฝีมือนี้สิพ่อทำย้ำความต่าง

เผ็ดจัดจ้านหว่านพริกแกงตบแต่งพลาง

หวังเปลี่ยนรสเริดร้างจืดจางรส

อยากให้อยู่แต่ไม่รู้วิธีรักษา

จึงจำต้องเยียวยาเองทั้งหมด

ความเจ็บช้ำเหมือนบวกเลขมีแต่ทด

อนันต์ค่าอนาคตทดไม่ลืม