รีวิวเว้ย (636) หากเราใช้ชีวิตอยู่ในเมืองที่ดี เราคงจะมีเวลาที่จะปล่อยให้ชีวิตของตัวเองมีเวลาซึมซับอะไรบ้างอย่าง แม้กระทั่งเรื่องของ "ความเหงา" และ "ความเศร้า" ที่สภาพของเมืองมีผลต่อการซึมซับอารมณ์เหล่านั้นอย่างมีนัยยะสำคัญ เพราะถ้าลองมองกลับด้านกัน หากเราใช้ชีวิตอยู่ในเมืองที่มีแต่ความชิบหาย บรรลัย วายวอด ฝนตกนิดหน่อยน้ำท่วมถึงเข่า เดินเหม่อเหงาได้ไม่กี่ก้าวก็หัวฝาดถนนเพราะฟุตบาตเหี้ยเกินจะเดินเหม่อได้ ไหรจะต้องคอยหลบรถที่ขึ้นมาวิ่งแทยจะเหยียบหน้าคนบนฟุตบาต และไหนจะต้องคอยหลบน้ำจากตึกต่าง ๆ และยังมีอีกหลายปัญหาที่ทำให้คนอยู่ในเมืองที่สภาพเมืองห่วยแตกย่ำแย่ต้องเผชิญ นี้ยังไม่นับรวมเรื่องของรถติดและการคมนาคมขนส่งสาธารณะที่ราคาโคตรแพงแต่บริการเมืองกูขอใช้ฟรี ลองคิดดูว่าหากเราใช้ชีวิตอยู่ในเมืองที่ต่างกันอย่างสุดขั้วทั้ง 2 แบบ เราคิดว่าเมืองแบบไหนกันที่จะยอมให้เราได้ซึมซับอารมณ์บางอย่าง โดยที่เราไม่ต้องมาเวทนากับชะตากรรมที่แอบแฝงความหายนะของการใช้ชีวิตในเมือง เพราะเมืองบางเมืองถ้าเราเผลอเดินเหม่อ เหงา เศร้า ซึม ภาพสุดท้ายของชีวิตอาจจะตัดจบลงระหว่างเหม่อ และไปโผล่อีกทีตอนที่อยู่ในฐานะของรูปติดผนัง ซึ่งแน่ยอยว่าเมืองที่ดี เมืองที่จะยอมให้คนเมืองได้ซึมซับอารมณ์ของตัวเองได้อย่างดีนั้นจำเป็นที่จะต้องมีรากฐานของเมืองที่มาจากเมืองที่มี "สังคมการเมืองที่ดี" เสียก่อนเพราะถ้าการเมืองดีแล้วคุณภาพชีวิตของทุกคนในสังคมและทุกคนในเมืองก็จะดีตามไปด้วย เพราะคนทุกคนถูกนับในฐานะของ "เจ้าของอำนาจอธิปไตย" มิใช่ "ไพร่ฟ้า" ที่ต้องรอความเวทนาจากบรรดาผู้ปกครอง 

หนังสือ : ไทเปมีน้ำตาโปรยปรายเป็นบางแห่ง

โดย : นัท ศุภวาที

จำนวน : 240 หน้า

ราคา : 280 บาท

"ไทเปมีน้ำตาโปรยปรายเป็นบางแห่ง" หนังสือที่รวบรวมเรื่องสั้น 4 เรื่อง ของความสัมพันธ์ใน 4 รูปแบบที่ทุกเรื่องราวนั้นเกิดขึ้นโดยมี "ไทเป" ประเทศไต้หวัน (เราจะนับไต้หวันเป็นประเทศ) เป็นฉากหลังของเรื่องสั้นทั้ง 4 เรื่อง โดยที่เรื่องราวทั้ง 4 ใน "ไทเปมีน้ำตาโปรยปรายเป็นบางแห่ง" คือการบอกเล่าเรื่องราวของความสัมพันธ์ที่ดำเนินไปบนเส้นเรื่องของอารมณ์แห่งความเหงา ความคิดถึงและความทรงจำ 

โดยที่เรื่องราวแต่ละเรื่องใน "ไทเปมีน้ำตาโปรยปรายเป็นบางแห่ง" ช่วยสะท้อนภาพของสังคมที่ประกอบสร้างไปด้วยคนหลายหลายรูปแบบ ความคิดในหลายลักษณะ และหลากหลายความแตกต่าง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีปฏิสัมพันธ์กันอยู่ในเมืองที่พลุกพล่านอย่างไทเป แต่แน่นอนว่าเมืองที่พลุกพล่านแต่ทุกสิ่งในเมืองถูกออกแบบมาเพื่อให้คนได้ใช้ชีวิตในเมือง นั่นจึงเป็นโอกาสที่เมืองเปิดโอกาสให้กับคนในเมือง ทั้งผู้อยู่อาศัยและผู้ที่ใช้เมืองเป็นสถานที่ประกอบกิจกรรม มีโอกาสที่จะรับรู้ได้ว่าใน "ไทเปมีน้ำตาโปรยปรายเป็นบางแห่ง"