รีวิวเว้ย (619) "ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม ไม่ว่านานเท่าไรก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า ให้ความสดใสยังอยู่กับเราอย่าให้ใครเขามาแย่งไป แค่เพียงอยากขอพื้นที่เล็ก ๆ นี้ยังเป็นเด็กไปนาน ๆ ให้เรายังได้ฝันให้เรายังยิ้มได้ โลกแห่งความจริงมันจะดีหรือร้าย เก็บความเป็นเด็กในหัวใจเอาไว้" -- (พื้นที่เล็ก ๆ, บอย ตรัย) ใครกันที่เป็นคนบอกว่า "เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ จงทิ้งนิสัยของคสามเป็นเด็กไปเสีย" และเหตุใดเราถึงต้องทิ้งคสามเป็นเด็กในตัวเองไปเมื่อเราโตเป็นผู้ใหญ่ สิ่งเหล่านี้ดูไม่สมเหตุสมผลนักที่เราจะบังคับให้ใครสักคน เลิกเป็นหรือเลิกทำในบางสิ่งบางอย่าง ก็ในเมื่อสิ่งนั้นมันคือความต้องการ คือตัวคนและคือคสามสุขของใครสักคน การบีบบังคับให้เขาเลิกหรือละทิ้งมันเสีย มันก็คงไม่ต่างอะไรกับการใช้ชีวิตอยู่ในสังคม "เผด็จการ" ที่การบังคับให้คนเห็นเรื่องเดียวกัน สิ่งเดียวกันและทำแบบเดียวกันคือเรื่องที่สำคัญเอาเสียมากมายของสังคมในลักษณะนั้น ความน่าแปลกใจอีกอย่างหนึ่งคือทำไมการมีนิสัยหรือการมองโลกในมุมของเด็ก ๆ ติดตัวมาตอนเป็นผู้ใหญ่จึงเป็นเรื่องที่ผืดบาปมากนักในหลายสังคม ทั้งที่การมองโลกผ่านสายตาของเด็ก ๆ ในหลายครั้งมันอาจจะช่วยให้ผู้ใหญ่หลายคนได้มีโอกาสพักความคิดของตัวเอง หลังจากที่ถูกบีบบังคับให้ต้องเล่นบทบาทในฐานะของผู้ใหญ่เมื่อก้าวขาเข้าสู่โลกภายนอก เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วการที่ใครสักคนมาชี้นิ้วบอกว่า "การเล่มเกม การอ่านการ์ตูน การอ่านนิทาน" ไม่เหมาะควรที่จะเป็นกิจกรรมของผู้ใหญ่ หากเจอแบบนี้เราควรพูดออกไปดัง ๆ ให้เขาได้ยินว่า "เสือก" เพราะการที่เราจะเป็นผู้ใหญ่โดยมีพื้นที่พักผ่อนที่ปลอดภัยแบบในสมัยเด็กให้กับตัวเราเองบ้าง มันก็ควรจะเป็นเรื่องส่วนตัวของเรา และทุกกิจกรรมที่เป็นความสุขของเราไม่ว่าจะเป็นจากมุมของเด็ก หรือมิติของความเป็นผู้ใหญ่ หากมันเกิดขึ้นจากการลงมือทำของเราและไม่ทำความเดือดร้อนให้กับใคร มันก็เป็นสิทธิของเราที่พึงจะกระทำได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นการ "เสือก" ในเรื่องความสุขของคนอื่นจึงไม่เป็นสิ่งที่ดีเท่าไหร่นัก