รีวิวเว้ย (616) ระบอบประชาธิปไตยที่มีประมุขของรัฐเป็นกษัตริย์และใช้ระบบรัฐสภา มีหลักการสำคัญประการหนึ่ง คือ “กษัตริย์ไม่ทรงต้องรับผิด” หรือ “The king can do no wrong” ที่ว่า “no wrong” นั้น หมายความว่า “The king” ไม่ทำอะไรเลยจึง “no wrong” กล่าวคือ กษัตริย์เป็นเพียงสัญลักษณ์ของประเทศ คณะรัฐมนตรี สภา ศาล องค์กรของรัฐอื่น ๆ แล้วแต่กรณี เป็นผู้ใช้อำนาจอย่างแท้จริงในนามของกษัตริย์ และเป็นผู้ใช้อำนาจเหล่านั้นนั่นเองที่ต้องเป็นผู้รับผิดชอบในการกระทำของตน สมดังคำกล่าวที่ว่า “กษัตริย์ทรงปกเกล้าแต่ไม่ทรงปกครอง” (ปิยบุตร แสงกนกกุล, ใน พระราชอำนาจ การลงพระปรมาภิไธย และการสนองพระบรมราชโองการ) เราจะเห็นได้ว่าหลักการที่ว่าด้วยเรื่องของกษัตริย์หรือประมุขของรัฐไม่อาจจะถูกฟ้องร้องใด ๆ ได้นั้นเป็นผลมาจากการที่ประมุขของรัฐไม่ทรงลงมือกระทำการใด ๆ ด้วยพระองค์เอง และในทุกการกระทำของพระองค์จำเป็นจะต้องมี "ผู้ลงนามสนองพระบรมราชโองการ" เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วการฟ้องร้องกล่าวโทษจะไม่สามารถฟ้องร้องกล่าวโทษต่อองค์พระมหากษัตริย์ได้ เพราะพระองค์มิได้ลงมือกระทำการใด ๆ ด้วยพระองค์เอง ซึ่งจะแตกต่างกับเมื่อสมัยรัชกาลที่ 7 ที่มีความพยายามของ "ถวัติ ฤทธิเดช" ที่รู้จักกันในฐานะผู้นำกรรมกรรถราง (เขาก่อตั้งสมาคมรถราง) จะยื่นฟ้องพระปกเกล้าต่อสภาผู้แทนราษฎร อ้างว่าพระปกเกล้าหมิ่นประมาทตน เพราะในบันทึก “พระบรมราชวินิจฉัยเค้าโครงการเศรษฐกิจของหลวงประดิษฐมนูธรรม” ที่มีการแจกจ่ายระหว่างเกิดวิกฤตการณ์เรื่องเค้าโครงการเศรษฐกิจเมื่อเดือนมีนาคม-เมษายน 2475 (ปฏิทินเก่า เทียบปัจจุบันคือ 2476 คือปีเดียวกับที่เรากำลังพูดถึง) มีข้อความตอนหนึ่งพาดพิงถึงผู้นำกรรมกรรถรางว่า “การที่กรรมกรรถรางหยุดงานนั้น หาใช่เกิดการหยุดเพราะความเดือดร้อนจริงจังอันใดไม่ ที่เกิดเป็นดังนี้นั้นก็เพราะมีคนยุให้เกิดการหยุดงานขึ้น เพื่อจะได้เป็นโอกาสให้ตั้งสมาคมคนงาน และตนจะได้เป็นหัวหน้า และได้รับเงินเดือนกินสบายไปเท่านั้น” ซึ่งกรณีดังกล่าวได้สร้างความปั่นป่วนและแตกตื่นขึ้นอย่างมากในสังคมสยามในช่วงเวลานั้น และเราคิดว่ากรณีดังกล่าวได้กลายมาเป็นการกำหนดรูปแบบของการนำเอาหลักการ “The king can do no wrong” มาใช้ในประเทศไทยในระยะต่อ ๆ มากระทั่งปัจจุบัน