รีวิวเว้ย (600) การพูดคุยทำความเข้าใจ แลกเปลี่ยน เพื่อที่จะเรียนรู้น่าจะเป็นรูปแบบของการสื่อสารยุคแรก ๆ ของมนุษย์ทั้งโลกที่เกิดขึ้นก่อนการสื่อสารแลกเปลี่ยนข้อมูลในรูปแบบอื่น ๆ ไม่ว่าจะด้วยละกษณะของภาษาแบบใดก็ตามแต่ นั่นทำการการพูดคุยเงเป็นสิ่งที่ทรงพลัง และมีความเท่าเทียมในตัวเองในฐานะของภาษาของการสื่อสารที่เกือบทุกคนเข้าถึงได้ เมื่อคนคนหนึ่งเป็นสมาชิกของชุมชนหนึ่ง ๆ ที่ใช้ภาษาในแบบเดียวกัน แต่ลักษณะของการใช้ภาษานี้เอง ก็เป็นหนึ่งในรูปแบบของการแบ่งแยกและกีดกันที่สำคัญอีกประการหนึ่ง อาทิ ในครั้งอดีตเกาะอังกฤษถูกแบ่งแยกด้วยภาษาใน 2 ลักษณะ นั่นคือภาษาของชนชั้นปกครอง (ภาษาฝรั่งเศส) และภาษาของคนชั้นล่างที่เป็นชาวนา (อังกฤษ) กระทั่งเมื่อการแพร่ระบาดของ "ความตายสีดำ" มาถึง มันได้เปลี่ยนแปลงโครงสร้างของสังคมและโครงสร้างของการใช้ภาษาในสังคมอังกฤษไปเสียอย่างสิ้นเชิง เพราะกลุ่มชนชั้นนำได้มลายหายไปเกือบหมดสิ้น ซึ่งส่งผลให้ภาษาอะงกฤษกลายมาเป็นภาษาหลังของเกาะอังกฤษอย่างในปัจจุบัน (ภาษาอังกฤษกับโรคห่า ความรอดของภาษาหนึ่ง ไมเคิล ไรท์, ใน ห่าลงจากจีนถึงไทยตายทั้งโลก: ศิริพนจ์ เหล่ามานะเจริญ) นั่นเป็นการแวดงให้เห็นว่าในท้ายที่สุดแล้วภาษาเองก็ถูกทำให้กลายเป็นเครื่องมือระหว่างชนชั้นได้ไม่อยากนักเมื่อมาอยู่ในมือของคนแต่ละสังคม และลักษณะของการใช้ภาษาเพื่อแบ่งแยกพื้นที่และชนชั้นยังปรากฎขึ้นในอีกหลายสังคม อาทิ สังคมไทย ที่โครงสร้างของภาษามีความชัดเจนมากในเรื่องของการแบ่งแยกชนชั้นในสังคม น่าแปลกในที่ภาษาจากสิ่งที่เป็นสากลในการสื่อสารของทุกคนสังคม (ถ้าคนพูดคนฟังเข้าใจกัน) ที่เกือบทุกคนสามารถเข้าถึงและพูดคุยกันได้ กลับกลายมาเป็นเครื่องมือของการแบ่งแยกที่ชัดเจน นอกจากนั้นแล้วสังคมหนึ่ง ๆ ยังสร้างเรื่องที่ "ห้ามพูดถึง" ขึ้นมาเป็นกรอบอีกชั้นหนึ่งของเงื่อนไขในการใช้ภาษาของสังคมนั้นด้วยซ้ำไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการเมือง สังคม เศรษฐกิจ ความจริง ประชาธิปไตย หรือแม้แต่เรื่องของกษัตริย์ผู้ปกครองในรัฐนั้น ๆ ก็ตามที่