รีวิวเว้ย (599) ย้อนเวลากลับไปในสมัยที่เราเป็นเด็ก (2540) เราเติบโตมาในค่ายทหารที่สัตหีบ มีพ่อเป็นครูฝึกทหาร มีอาทหารเป็นพี่เลี้ยงและเพื่อนเล่นมาโดยตลอด และแน่นอนว่าอาทหารหลาย ๆ คนก็มาจากภาคอีสาน และช่วงเวลานั้นเราก็มักจะได้ฟังเรื่องเล่าของอาทหารเกี่ยวกับเรื่องของบ้านเกิดและความยากลำบากในการใช้ชีวิตของพวกอา ๆ ตั้งแต่ช่วงที่อาเป็นเด็ก อาทหารบางคนในช่วงปี 2540 ที่มาอยู่ในค่ายทหารที่สัตหีบ ไม่รู้จักตู้เย็นและน้ำประปาด้วยซ้ำไป ทั้ง ๆ ที่ช่วงปี 2540 อะไรหลายอย่างก็พัฒนาไปอย่างมากแล้วในบริบทการเปลี่ยนแปลงของสังคม แต่ในสังคมอีสานบางพื้นที่ความทันสมัย ความเจริญ และการเปลี่ยนแปลงยังคงเข้าไปไม่ถึง 20 กว่าปีผ่านมาภาพจำของความเป็น "อีสาน" ของหลายคนในสังคมไทยก็ยังหยุดภาพของอีสานเอาไว้ที่ดินแดนห่างไกลที่ขาดการพัฒนา ความเจริญเข้าถึงช้า ปัญหาของความยากแค้นยังคงปรากฎ หรือแม้กระทั่งการรับรู้ในเรื่องของคนอีสานยัง "กินข้าวกับน้ำปลา/ปลาร้า" ที่ปรากฎออกมาในฐานะข้อถกเถียงในเรื่องของการ "กินหลากหลาย" ระหว่างคนใต้กับคนอีสานเมื่อไม่กี่ปีมานี้เอง นี่เป็นการแสดงให้เห็นถึงสภาวะของการรับรู้ในเรื่องของ "ภาคอีสาน" ของใครหลาย ๆ คนในสังคม ทั้งที่จริง ๆ แล้วภาพของอีสานในปัจจุบัน อาจจะจัดอยู่ในภาพของภาคแห่งการพัฒนาที่ไปไกลกว่าหลาย ๆ พื้นที่ในประเทศไทยด้วยซ้ำไป แต่การพัฒนาของอีสานก็ยังคงถูกตั้งคำถามในฐานะของภาคที่ถูกพัฒนาด้วยกระบวนการกำหนดนโยบายจากรัฐบาลกลาง ที่ยังผลให้การพัฒนาไปได้แต่ไม่สุด เหมือนที่หนังสือเล่มนี้บอกเอาไว้ว่า "ทันสมัย ไคแหน่แต่บ่คัก"