รีวิวเว้ย (587) ถ้าย้อนกลับไปพูดถึงเรื่องของ "คณะราษฎร" น่าจะมีน้อยคนที่รู้จัก คุ้นชิน หรือเคยได้ยินชื่อของคนกลุ่มนี้ โดยเฉพาะเมื่อย่อนไปในช่วง พ.ศ. 2520-2548 ชื่อของคณะราษฎรอาจจะไม่ได้ปรากฎออกมาในวงกว้าง ที่จะกว้างพอให้เกิดการรับรู้ในกลุ่มคนที่ไม่ได้สนใจหรือติดตามเรื่องราวของประวัติศาสตร์การเมืองไทย ในช่วงเวลาดังกล่าวชื่อที่เราอาจจะเคยได้ยินผ่านหู ได้เห็นภาพผ่านตามาบ้าง ก็อาจจะมีชื่อของ จอมพล ป., ปรีดี พนมยงค์ และพระยาพหล ช่วงเวลาดังกล่าวเราอาจจะได้ยินชื่อของบุคคลเหล่านี้แบบแยกขาดออกจากกัน ทั้งในฐานะของ "อดีตนายก" หรืออดีตผู้นำที่มีบทบาททางประวัติศาสตร์บ้างผ่านหนังสือเรียน แต่เมื่อภายหลังการรัฐประหาร พ.ศ. 2549 กระแสของการย้อนกลับไปหา "คณะราษฎร" กลับเริ่มขึ้นมามีบทบาทและมีการพูดถึงในสังคมไทยในช่วงเวลานั้นขึ้นมาบ้าง ชื่อของคณะราษฎรกลับเข้ามาอยู่ในความรับรู้ หรือกลับเข้ามาอยู่บนหน้าประวัติศาสตร์ชองเหตุการณ์ทางการเมืองอีกครั้งหนึ่งภายหลังเหตุการณ์รัฐประหาร ซึ่งภายหลังการกลับมาของคณะราษฎรในครั้งนั้น ก็ได้มีกระแสในเรื่องของคณะราษฎรติดตามมาอีกพอควร โดยเฉพาะเมื่อกระแสของการทุบทำลายอาคารศาลฎีกา เกิดขึ้นในช่วง พ.ศ. 2550 ทำให้มีการกลับมาพูดถึงคณะราษฎร พร้อมกับกระแสของการทุบทำลายอาคารศาลฎีกาดังกล่าว แต่ความรับรู้ในเรื่องนี้ยังไม่ปรากฎเป็นกระแสทางในทางสังคมเท่าไหร่นัก กระทั่งภายหลังการรัฐประหาร พ.ศ. 2557 ที่การกลับมาของคณะราษฎรมีปรากฎขึ้นอย่างชัดเจน โดยการหยิบยืนเอาอุดมการณ์ของคณะราษฎรมาใช้ในการล้อเลียนและต่อต้ายการรัฐประหาร และยิ่งเมื่อเกิดกระแสของการทุบทำลายความทรงจำของคณะราษฎรอีกครั้งตั้งแต่เรื่อง "หมุดคณะราษฎรหาย" ได้ "หมุดไพร่ฟ้าหน้าใส่" มาแทนที่ในช่วง พ.ศ. 2560 และหลังจากนั้นกระแสของการทุบทำลายมรดกทางด้านศิลปะ สถาปัตยกรรมที่มีความเกี่ยวโยงกับคณะราษฎรเกิดขึ้นอย่างครื้นเครงทุกหย่อมหญ้า ตั้งแต่การยกอนุสาวรีย์ปรากบฎหายไปและได้ตอหม้อสะพานมาแทนที่, เปลี่ยนชื่อค่ายพิบูลยสงครามและค่ายพหลโยธิน, ย้ายรูปจอมพล ป. และพระยาพหล อีกทั้งในหลายพื้นที่ในประเทศได้เกิดกิจกรรมทำลายความทรงจำของคณะราษฎร "แบบครบวงจร" ที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นการกระทำ "อาชญากรรมต่อความทรงจำ" โดยรัฐหรืออาจจะเหนือรัฐ (ผู้ลงมือ) ก็เป็นได้ แต่การลงมือกระทำดังกล่าว นอกจากจะทำให้ศิลปะและสถาปัตยกรรมของคณะราษฎรบางส่วนหายไปได้แล้ว มันกลับสร้างกระแสของการเรียกร้องความทรงจำและการทำจำลองแบบของ "ของที่หายไป" ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง โดยเฉพาะหมุดก่อกำเนิดประชาธิปไตยหรือหมุดคณะราษฎร และมันยังปลุกกระแสของการกลับมาของ "ประกาศคณะราษฎร" อีกครั้งหนึ่ง ที่ถ้าใครลองไปหาอ่ายดูก็จะพบว่าคำในประกาศคณะราษฎรฉบับที่หนึ่งนั้นสามารถเอามาต่อยอดหากินด้วยการเอาโค้ตคำมาทำสินค้าเพื่อระลึกถึงคณะราษฎรได้อีกมาก และแน่นอนหนังสือเล่มนี้ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นจากกระบวนการตีกลับของกระแสความพยายามในการทำลายความทรงจำของ "คณะราษฎร" ที่ไม่เพียงแต่ทำในหนังสือเล่มนี้ได้รับการตีพิมพ์อีกครั้ง หากแต่ยังช่วยให้หนังสือเล่มนี้ปรับรูปแบบจาก "หนังสือ" มาสู่ "ของสะสม" ที่มีคุณค่าและความรู้ในทางวิชาการ ที่เกี่ยวโยงกับเรื่องราวและความทรงจำของ "คณะราษฎร"