รีวิวเว้ย (586) "ภาษาไทยเป็นภาษาประจำชาติ เป็นภาษาที่มีความสูงส่ง เป็นภาษาที่มีความศักดิ์สิทธิ์ เป็นภาษาที่คนไทยต้องให้ความสำคัญ อย่าทำให้ภาษาไทยต้องวิบัติ" หลายปีที่ผ่านมาเรามักได้ยินข้อความแนว ๆ นี้อยู่บ่อยครั้ง โดยเฉพาะเมื่อเกิด "คำใหม่" ขึ้นในภาษาไทยที่กลายเป็นกระแสนิยมของคนในยุคปัจจุบัน อาทิ ชั่ย, จุงเบย, อะเคร ฯลฯ เมื่อนั้นเราจะเห็นการต่อสู่แบบเดิม ๆ ของคนบางกลุ่ม เพื่อเรียกร้องใช้มีการใช้ภาษาไทยที่ "ถูกต้อง" คำถามสำคัญที่กลุ่มผู้เรียกร้องความถูกต้องอาจจะลืมตั้งคำถามคือ "ภาษาไทยที่ถูกต้องมีหน้าตาเป็นยังไง (?)" เพราะเอาเข้าจริงถ้าเราย้อนกลับไปถึงสมัยที่ใครหลายคนพูดถึงว่าเป็นช่วงต้นของการกำเนิดขึ้นของภาษาไทย อย่างในสมัยสุโขทัย เราจะเห็นว่าหน้าตาของตัว "สือไท" ในศิลาหลักที่ 1 กับหน้าตาของตัว "หนังสือไทย" ในปัจจุบัน ห่างไกลกันมากพอควร หากไปย้อนไปไกลถึงขนาดนั้นเอาแค่ช่วงก่อนสมัยของจอมพล ป. เราจะพบว่าคำหลายคำเปลี่ยนแปลงรูปแบบของการเขียน การสะกด และหลายคำเปลี่ยนความหมายไปเลยก็มี ดังนั้นแล้วเวลาที่กลุ่มผู้รักภาษาไทยขึ้นสมอง ออกมาเรียกร้องหาความถูกต้องของการใช้ภาษาไทย คำถามสำคัญที่ควรถามคนพวกนั้นกลับไปคือ "ภาษาไทยที่ถูกต้องหน้าตาเป็นอย่างไรกัน (?)" เพราะเอาเข้าจริงแล้วเราควรจะมองภาษาในฐานะของสิ่งที่มี "พลวัตร" การเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา บางคำถูกสร้างขึ้นใหม่ บางคำตายไป และคำสร้างใหม่เหล่านั้นหากไม่เป็นที่นิยมก็จะหายไปเอง แต่ถ้าบางคำได้รับความนิยมมันก็จะถูกใช้ต่อไปในฐานะของภาษาที่มีพลวัตร เพราะถ้าเราจะบอกว่าไม่ได้อย่างไรภาษาไทยก็ต้องใช้แบบเดิมเพื่อความถูกต้องของภาษา เช่นนั้นแล้ว "ฅ" หายไปไหนจากการใช้ในปัจจุบัน เมื่อเรามองภาษามงในฐานะของสิ่งที่มีพลวัตร เราจะเข้าใจว่าเมื่อถึงเวลา อะไรที่รอดก็จะรอด อะไรที่จะดับก็ต้องดับ ภาษาไทยก็เช่นเดียวกัน