รีวิวเว้ย (580) ความรู้สึกที่ได้หลังจากที่อ่านหนังสือเล่มนี้จบลง คงสรุปออกมาเป็นคำภาษาอังกฤษที่เป็นประโยคอมตะของวงการวิชาปรัชญาได้ว่า "I know that I know nothing" ที่มีความหมายว่า "ฉันรู้ว่าฉันไม่รู้อะไรเลย" แต่ความหมายของคำว่า "I know that I know nothing" ในบริบทของหนังสือเล่มนี้ หมายถึง "ฉันรู้ว่าฉันไม่รู้อะไรเลย (จากหนังสือเล่มนี้)" และพ่วงมาด้วยความรู้สึกที่ว่า "หนังสือเล่มนี้ตีพิมพ์ถึง 11 ครั้งได้อย่างไร (?)" และ "คนที่เขาอ่านหนังสือเล่มนี้กัน เขาได้รับอะไรจากมันบ้าง (?)" เพราะเราเองในฐานะของผู้อ่านเรากลับไม่พบว่าเราได้อะไรจากหนังสือเล่มนี่เลยนอกจาก "คำถาม" คำถาม คำถามและคำถาม ที่ห้อยท้ายอยู่ในทุกตอนจบของสิ่งที่เราเองก็ไม่มั่นใจว่าจะเรียกมันว่าอะไร ประโยค ย่อหน้าหรือว่าวลี นี่ยังไม่นับรวมว่าการตั้งคำถามถึงความหมายต่อคำว่า "จึดสูงสุดของชีวิต" ในการถ่ายทอดของหนังสือเล่มนี้คืออะไร แล้วแบบไหนที่เรียกว่าจุดสูงสุดของชีวิต หรือจะต้องเป็นแบบ "พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ" การเหมารวมว่าจุดสุดของชีวิตของคนกว่า 7,000 ล้านคนทั่วโลก มันสามารถเดินทางไปถึงได้ด้วยศาสตราวุธทั้ง 51 แบบ มันก็อาจจะเป็นวิธีการที่สรุปและมองโลกแบบตัดขาดซึ่งความหลากหลายและบริบทของโลกที่พร้อมจะเปลี่ยนแปลงไปได้ตลอดเวลา