รีวิวเว้ย (529) เวลาที่เราพูดถึงเรื่องของ "ความทรงจำ" เรามักจะมองมันออกเป็น 2 นัยยะ คือ (1) ความทรงจำที่ดี คู่ควรแก่การสร้างความทรงจำและเก็บรักษามันเอาไว้ และ (2) ความทรงจำที่เลวร้าย ความทรงจำลักษณะนี้ พึงถูกทำลายให้มลายสิ้นไปเสีย เพราะเก็บไว้ก็มีแต่จะสร้างบาดแผลให้กับผู้ถือครองความทรงจำดังกล่าว แต่ในช่วงหลายปีมานี้ สังคมไทยกำลังเผชิญกับความท้าทายในเรื่องของ "ความทรงจำ" เป๋นอย่างมาก โดยเราอาจจะจำแนกออกมาเป็นความทรงจำนัยยะที่ (3) ก็คงจะได้ เพราะความทรงจำในลักษณะนี้ เป็นความทรงจำที่ "บางคนอยากจำ และบางคนก็อยากให้ลืม" โดยเฉพาะเมื่อเป็นความทรงจำ "ทางการเมือง" อย่างมรดกของ "คณะราษฎร" กลุ่มคนที่สร้างความเปลี่ยนแปลง อย่าง "การเปลี่ยนแปลงการปกครอง 2475" ให้เกิดมีขึ้นในสยาม กระทั่งสยามสมัยนั้นกลายมาเป็นไทยในปัจจุบัน แต่ก็แน่นอนว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา "ความทรงจำ" ในเรื่องดังกล่าวอยู่ในพื้นที่ของการต่อสู้แย่งชิง จากหลากฝ่ายหลายตัวแสดงที่เกี่ยวข้องเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเมื่อไม่นานมานี้ที่ "หมุดก่อกำเนิดรัฐธรรมนูญ (หมุดคณะราษฎร)" ถูกทำให้หายไปจากที่ที่หมุดเคยฝังเอาไว้ และอนุสาวรีย์ต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ดังกล่าวกำลังค่อย ๆ ถูกทำลายลงอย่างต่อเนื่อง ต่อเนื่องเสียจนใคร ๆ ก็น่าจะดูออกว่ามันคือความ "ตั้งใจ" ในการจะลบเลือนความทรงจำบางประการของคณะราษฎรออกไปจากความรับรู้ของสังคมไทย และการลบทำลายเหล่านี้มิใช่ของใหม่แต่ประการใด หากแต่มีคำเรียกการกระทำดังกล่าวเอาไว้อย่างเป็นกิจลักษณะว่า "Iconoclasm การทำลายรูปสัญลักษณ์" โดยที่ Wiki ไทยได้เขียนเกี่ยวกับ Iconoclasm เอาไว้ดังนี้ ... "“Iconoclasm” เป็นภาษากรีกที่แปลว่า “การทำลายรูปลักษณ์” เป็นการทำลายรูปสัญลักษณ์ทางศาสนาหรือรูปสัญลักษณ์อื่นๆ หรือ อนุสาวรีย์อย่างจงใจภายในวัฒนธรรมในสังคมของผู้ทำลายเอง ทั้งนี้เนื่องมาจากวัตถุประสงค์ที่มีแรงจูงใจทางการเมืองหรือทางศาสนา ผู้ที่ร่วมการทำลายสัญลักษณ์ทางวัตถุหรือผู้ที่สนับสนุน ลัทธินิยม ในการทำลายสัญลักษณ์ทางวัตถุเรียกกันว่า “นักทำลายรูปสัญลักษณ์” หรือ “นักทำลายรูปเคารพ” (Iconoclasts) ซึ่งความหมายแปลงมาใช้กับผู้ที่เป็นปฏิปักษ์ต่อความเชื่อหรือการปฏิบัติที่เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไป ความหมายตรงกันข้ามของผู้ทำลายรูปเคารพ คือ ผู้ที่มีความเชื่อในการนับถือบูชาและสักการะรูปสัญลักษณ์หรือสัญลักษณ์ทางศาสนาที่เรียกว่า “นักบูชารูปเคารพ” หรือ “นักบูชารูปสัญลักษณ์” หรือ Idolators ในสมัยไบเซนไทน์เมื่อกล่าวถึง ลัทธิบูชารูปสัญลักษณ์ หรือ ลัทธิบูชารูปเคารพ ก็จะใช้คำว่า Iconodules หรือ Iconophiles" ..... ซึ่งเราจะเห็นได้ว่าสิ่งเหล่านี้นั้นไม่ใช่ของใหม่ แต่เป็นความพยายามครั้งใหม่ในการจะลบเบือนอะไรบางอย่างออกไปเพื่อเหตุผลทาง "การเมืองของความทรงจำ"