เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
รีวิวเว้ย (2)Chaitawat Marc Seephongsai
ไปจำมาจากไหนทำไมไม่เชื่อหมอ By จ่าพิชิต เรื่อง Sahred Toy ภาพ
  • รีวิวเว้ย (429) ในสังคมไทยมักมีความเชื่ออะไรแปลก ๆ อย่างเรื่องของตาน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่ผลุดขึ้นมาแบง และหลายคนเชื่อว่ามันสามารถดื่มได้ แต่ที่ไหนได้เมื่อได้รับการตรวจสอบแล้วมันดันกลายเป็นน้ำจากชักโครกของบ้านข้าง ๆ นี่ยังไม่นับรวมเรื่องของ ต้นไม้ ที่มีน้ำไหลออกมาแล้วคนแห่กันไปดื่มด้วยคิดว่าเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ แต่ที่ไหนได้เสือกกลายเป็นเยี่ยวจั๊กจั่นไปซะงั้น และยังมีอีกหลายร้อยเรื่องราวที่เมื่อเราได้ยินได้ฟังแล้วต้องลุกขึ้นเอามือทาบอกและอุทานออกมาดัง ๆ ว่า "อิหยังวะ" ซึ่งยังไม่นับรวมเรื่อง งง ๆ แปลก ๆ ของคนไทยอีกมากมาย โดยเฉพาะเรื่องของ "มายาคติทางการแพทย์" หรือเรียกให้เข้าใจแบบทั่ว ๆ ไป คือ เรื่องของการรักษาแบบแปลก ๆ ที่คนไทยมักเชื่อว่านี่แหละคือขั้นตอนของการรักษาที่ดีและถูกต้องที่สุด ทั้งที่ที่จริงแล้วแม่งอาจจะนำพาความบรรลัยขนานใหญ่ตามมาให้ในภายหลัง เช่น เรื่องของการพ่นเหล้าใส่เริม ที่ในท้ายที่สุดเริมอาจจะรุนแรงและสงผลให้ต่ยห่าจากการติดเชื้อได้ เพราะปากคนพ้นแม่งเสือกไม่สะอาดพอ เอาเข้าจริงแล้วเรื่องแนว ๆ นี้ในสังคมไทยยังมีอยู่อีกมากมายเกินกว่าจะนับ นำมาบอกเล่าและแก้ไขความเข้าใจผิดเหล่านั้นได้หมดภายในช่วงเวลาไม่นานนัก 
    หนังสือ : ไปจำมาจากไหนทำไมไม่เชื่อหมอ
    โดย : จ่าพิชิต เรื่อง Sahred Toy ภาพ
    จำนวน : 176 หน้า
    ราคา : 220 บาท

    "ไปจำมาจากไหนทำไมไม่เชื่อหมอ" น่าจะเป็นหนังสืออีกเล่าหนึ่งที่ช่วยในการแก้ไขความเข้าใจผิด ๆ ในทางการแพทย์ของคนไทยได้บ้างไม่มากก็น้อย อย่างน้อย ๆ คนที่อ่านอาจจะไปบอกต่อกับใครเขาบ้าง เพื่อแก้ไขความเข้าใจเหล่านั้นให้ถูกต้อง

    ตอนที่หนังสือเล่มนี้ออกมาแรก ๆ เรายืนคิดอยู่นานมากว่า "จะซื้อเล่มนี้ดีมั้ยวะ" เพราะคนเขียนดันเป็น "อีจ่า" ผู้ที่หลายครั้งข้อมูลในเพจของอีจ่ามันก็ดูงง ๆ ไม่ต่างกับความเชื่อเรื่องการรักษาโรคต่าง ๆ ของคนไทย ซึ่งหลายครั้งอ่านแล้วต้องอุทานต่อว่า "อิหยังวะ" แต่จนแล้วจนรอดมีเรื่องให้ต้องซื้อหนังสือเล่มนี้จนได้ ตอนซื้อมาก็คิดว่า "เอาวะอย่างน้อย ๆ จ่าแม่งก็จบแพทย์มา"

    "ไปจำมาจากไหนทำไมไม่เชื่อหมอ" บอกเล่าเรื่องราวของอาการและโรคต่าง ๆ ที่คนไทยใช้วิธีการรับมือกับโรคเหล่านั้นแบบแปลก ๆ รวมไปถึงวิธีการจัดการที่โคตรจะเซอเลียว อย่างการเอาช้อน รองเท้า ยัดปากคนที่เป็นลมชัก ด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวคนชักจะกัดลิ้นตัวเอง ไหนจะเรื่องของการขันชะน็อคหลังจากโดนงูกัด และเอาปากดูดพิษแบบตัวเอกในละคร (ตายแน่มึง) อีกทั้งยังมีเรื่องมายาคติทางการจัดการกับโรคภัยต่าง ๆ ที่ถูกถ่ายทอดและแนะนำวิธีการจัดการที่ถูกที่ควรให้กับผู้อ่านได้จำและเผื่อจะนำไปใช้ในภายหน้า

    ก็อย่างที่บอกว่า "ไปจำมาจากไหนทำไมไม่เชื่อหมอ" ซื้อมาโดยไม่ได้คาดหวังอะไรเพราะเห็นชื่อ "อีจ่า" แต่อย่างน้อย ๆ หลังจากที่อ่านจบ ก็ยังคิดว่าหนังสือเล่มนี้จะมีประโยชน์กับใครบ้างไม่มากก็น้อย เพราะอย่างน้อย ๆ อีจ่ามันก็เคยเป็น "หมอ" อยู่พักนึง

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in