โดย : อินทรชัย พาณิชกุล
จำนวน : 240 หน้า
ราคา : 300 บาท

คนไทยหลายคนรู้จักอินเดียในฐานะของดินแดนต้นกำเนิดของพุทธศาสนา หลายคนรู้จักอินเดียในฐานะพื้นที่ของการเดินทางไปแสวงบุญ หลายคนรู้จักอินเดียในฐานะของประเทศที่ส่งออกแขกขายมุ้ง ขายผ้าและปล่อยเงินกู้ หลายคนรู้จักอินเดียในฐานะของประเทศที่มีสถานที่ท่องเที่ยวน่าสนใจหลายแห่ง และหลายคนรู้จักอินเดียในฐานะประเทศที่เหมาะควรแกการไปศึกษาต่อ ทั้งในระดับปริญญาตรี โท เอก หรือแม้กระทั่งการเดินทางไปเรียนภาษาอังกฤษแบบช่วงระยะเวลาหนึ่ง เนื่องจากค่าครองชีพถูก ค่าเทอมถูก ค่ากินค่าอยู่ถูกและเดินทางจากประเทศไทยโดยใช้เวลาไม่นานนัก

"อย่าด่าอินเดีย; บันทึกชีวิตดิบเถื่อนที่เมืองปูเน่" เป็นหนังสือที่ว่าด้วยเรื่องของการเดินทางของชายวัยกลางคนที่เลือกตัดสินใจลาออกจากงาน เดินทางออกจากพื้นที่ปลอดภัยและละทิ้งความมั่นคงขอชีวิตเพื่อที่จะไปเติมเต็มความต้องการหรือชิ้นส่วนที่หายไปบางอย่างของชีวิต นั่นคือเรื่องของ "ภาษาอังกฤษ" ที่ทำให้ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้ตัดสินใจก้าวเท้าออกจากพื้นที่ปลอดภัยเพื่อไปเติมเต็มส่วนที่ขสดหายไปให้สมบูรณ์

ในช่วงหลายปีมานี้เราจะพบว่าหนังสือเกี่ยวกับอินเดีย มีปรากฏเยอะขึ้นบนแผงหนังสือเมืองไทย ทั้งเรื่องของการท่องเที่ยว เรียนรู้วัฒนธรรม เรียนต่อ ตรี โท เอก รวมไปถึงหนังสือบันทึกประสบการณ์ชีวิตในดินแดนภาระตะก็มีเยอะพอที่จะมีชั้นหนึ่งชั้นเป็นของตัวเองได้

แต่ความแตกต่างของ "อย่าด่าอินเดีย; บันทึกชีวิตดิบเถื่อนที่เมืองปูเน่" เป็นหนังสือที่ช่วยฉายให้เราได้เห็นภาพของการตัดสินใจและการก้าวออกจากพื้นที่ปลอดภัยเพื่อนไปอินเดีย ในวันวัยที่ทุกคนคงตั้งคำถามในใจว่า "ไปทำเหี้ยอะไรวะ" แต่แล้วตลอดระยะทางกว่า 240 หน้าของตัวอักษร ช่วยฉายภาพให้เราเห็นว่าการออกจากพื้นที่ปลอดภัยในวันที่ชีวิตแทบจะลงหลักปักฐานอย่างมั่นคงแล้วนั้นเป็ยเรื่องที่ท้าทายการตัดสินใจเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะกับคนที่กำลังจะก้าวหน้าในหน้าที่การงาน

"อย่าด่าอินเดีย; บันทึกชีวิตดิบเถื่อนที่เมืองปูเน่" บอกกับเราระหว่าที่เราผลิกกระดาษในแต่ละหน้าว่า ความฝันเป็นสิ่งที่บางครั้งเราต้องยอมที่จะเสียสละความมั่นคงบางประการเพื่อให้ได้มันมาทั้ง ๆ ที่อาจจะไม่จำเป็น แต่ถ้าเรามีใจที่มั่นคงพอที่จะไม่ทรยศความฝันของตัวเอง เราจะพร้อมเสมอที่จะสละความมั่นคง ปลอดภัยและความเคยชิน เพื่อตามฝันนั้นให้เจอ ถึงหลายครั้งเราอาจจะไม่ได้มันมา แต่อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ติดค้างกับตัวเองว่า "รู้งี้กูลงมือทำไปตั้งนานแล้ว"