รีวิวเว้ย (345) ตอนเด็ก ๆ เวลาไปโรงเรียนเราไม่เคยคิดหรอกว่าเราเรียนวิชาแต่ละวิชาไปทำไมกัน (?) หรือเราไม่เคยคิดหรือสนใจหรอกว่าที่พูด ๆๆๆ อยู่หน้าห้องนั้น พูดไรวะ (?) กระทั่งโตขึ้นจนเข้ามัธยมปลายและมหาวิทยาลัย เราเองก็ยังคงตั้งคำถามแบบเดิม ๆ ซ้ำ ๆ สำหรับบางวิชาว่านี่กูเรียนวิชาพวกนี้ไปทำไมกันวะ (?) ทั้งฟิสิกส์ เคมี ชีวะ รูท ดิปอินทิเกรท หรือแม้กระทั่งบทเห่เรือพระที่นั่ง หลายสิ่งหลายอย่างยังคงความ "ไม่สมเหตุสมผล" ในการจัดการเรียนการสอน

นอกเหนือไปจากความไม่สมเหตุผลแล้ว เมื่อโตขึ้นเรากลับรู้สึกว่าวิชาความรู้หลาย ๆ เรื่องที่สอนกันในโรงเรียนนั้นไม่ได้ "ถูกต้องเสียทั้งหมด" เนื่องจากระบบการศึกษาในโรียนเรียน ตามหลักสูตรของกระทรวงศึกษานั้นเป็นการ "สร้างความจริงที่ถูกต้องเพียงชุดเดียว" เมื่อมาเรียนในมหาวิทยาลัย ยิ่งเรียนในสายที่เกี่ยวโยงกับสังคมศาสตร์ มันยิ่งแสดงให้เห็นว่าหลักสูตรการศึกษาของกระทรวงศึกษานั้นอยู่ในลักษณะของวิชาการที่เลือกมุมมองใดมุมมองหนึ่งมาให้ผู้เรียนเรียบร้อยแล้ว อย่างกรณีของประวัติศาสตร์ เราจะไม่พบเห็นประวัติศาสตร์การต่อสู้เรียกร้องประชาธิปไตยในช่วง 14 ตุลาคม 2516 หรือเหตุการณ์ช่วง 6 ตุลาคม 2519 ซึ่งเป็นการลบเลือนความทรงจำบางแบบที่ตรงข้ามกับความต้องการให้จดจำของรัฐ ออกไปจากชีวิตของเด็กและเยาวชน โดยการกระทำดังกล่าวแตกต่างกับหลักสูตรการศึกษาของประเทศเยอรมัน ที่สอนให้เยาวชนในประเทศได้รับรู้ถึงการกระทำของพรรคนาซีเยอรมัน เพือให้เกิดกระบวนการในการเรียนรู้และจะช่วยป้องกันไม่ให้เกิดการอุบัติใหม่ของลัทธิหรือการดำเนินแนวทางตามแบบของพรรคนาซี จะเห็นได้ว่ากระบวนการเหล่านี้ต่างกับวิธีคิดและวิถีปฏิบัติของชาติไทยอย่างสิ้นเชิง เราจึงไม่เคยเรียนรู้เรื่องบทเรียนในประวัติศาสตร์ และนี่เป็นคำตอบหนึ่งว่าทำไมคนไทยจึงมองว่าการใช้ความรุนแรงโดยรัฐ หรือโดยประชาชนต่อคนที่เห็นต่างนั้นเป็นเรื่องที่พึงกระทำ นั่นเป็นเพราะเราไร้ซึ่งความทรงจำที่จะเป็นเครื่องย้ำเตือนถึงความเลวร้ายและความสูญเสียที่เคยเกิดขึ้น