ดูดีแล้วรึยัง........ดูดีแล้ว

ตื่นเต้นละ เอาล่ะตั้งสติ ที่สุดท้ายที่เล่นมือถือ อยู่ที่ไหน อ้อ ร้านก๋วยเตี๋ยว ต้องใช่แน่ๆ โอ้ยยยยย ความเลินเล่ออะไรกันที่ลืมวางไว้บนโต๊ะ โอ๊ยยย อยากมี 20 มือเท่าทศกัณฑ์จะได้ตบกบาลโง่ๆของตัวเองทีเดียวพร้อมกัน คิดได้ดังนั้น รีบถุยน้ำลายทิ้ง แล้ววิ่งไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ไปที่โต๊ะที่นั่ง

มันไม่อยู่

เอาน่า เด็กร้านน่าจะเก็บไว้ให้ ลองไปถามซิ

ยิป: น้องเห็นมือถือพี่ไหม ไอโฟน กินก๋วยเตี๊ยวตรงนั้น ห้านาทีก่อน
เด็ก : เห็นพี่ (ยิปดีใจ ต้องเก็บไว้ให้แน่ๆ) พี่ผู้ชายที่นั่งข้างพี่เอาไปแล้ว ผมนึกว่าเค้าเป็นเพื่อนพี่ เห็นนั่งข้างกัน
ยิป: เห้ยไม่ใช่ น้อง ไม่ใช่เพื่อน แล้วตอนนี้เค้าไปไหนแล้ว
เด็ก: ขึ้นรถทัวร์เชียงใหม่คันนั้น นั่นไง พี่คนนั้น

ยิปมองตามที่น้องชี้ ผ่านกระจกหน้าร้าน เห็นผู้ชายเสื้อขาวร่างท้วม กำลังเดินไปนั่งเก้าอี้ ยิปรีบวิ่งออกไปตาม ขึ้นรถคันนั้น

ยิป: พี่ๆ ขอโทษค่ะ พี่เอาโทรศัพท์หนูไปรึเปล่า
พี่ : หาเปล่านะ โทรศัพท์อะไรเหรอ
ยิป: ไอโฟนพี่ เด็กร้านบอกว่าพี่เอาไป หนูลืมทิ้งไว้ ที่ร้านก๋วยเตี๋ยว พี่เห็นไหม
พี่ : มั่วแล้ว พี่มีของพี่ (ชูไอโฟนอีกเครื่องให้ดู) ใช่ไหม
ยิป : ไม่ใช่พี่ ไม่เป็นไร ขอโทษค่ะ

ด้วยความติดค้างใจ รู้สึกตะหงิด เลยขอดูกล้องวงจรปิดร้านก๋วยเตี๋ยว ตอนนั้นคนขับรถยิป มาตามยิปไปขึ้นรถแล้ว เพราะหมดเวลาพัก ยิปเลยบอกว่ามือถือหาย พี่คนขับรถเข้าใจเรามาก รอเราดูกล้องจนเสร็จ ภาพที่ปรากฏในจอ เห็นว่าพี่เสื้อขาวคนเดียวกัน มานั่งใกล้ชิดเรา ยิปกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จแล้ววางมือถือไว้บนโต๊ะ เค้าหันซ้ายหันขวาแล้วหยิบมือถือเข้ากระเป๋า แล้วรีบลุกไป ก่อนยิปกลับเข้ามาหาเด็กร้าน

ยิปและคนรถเห็นดังนั้น จึงรีบไปที่รถเชียงใหม่อีกคันที่โจรอยู่  ปรากฏว่า รถคันนั้นเคลื่อนบอกไปอย่างไม่ใยดี ทั้งที่พี่คนขับพยายามโบกมือบอกรถคันนั้นให้หยุดก่อน  ในใจยิปตอนนั้นคิดว่า แค่นี้แกหนีชั้นไม่ได้หรอกไอ้โจร ชั้นจะตามเอามือถือชั้นมาให้ได้

ยิปขอเบอร์ศูนย์บริการบริษัทรถจากคนขับ โทรไปบอกให้ศูนย์โทรไประงับการเดินรถเจ้าปัญหาคันนั้น เพราะเรามีภาพวงจรปิดว่าคนเสื้อขาวบนรถคันนั้น ขโมยจริง
ซึ่งศูนย์บอกว่า ได้บอกให้จอดที่ทางแยกถัดไป ให้รถทัวร์เรารีบตามไป พี่คนรถทัวร์ก็ช่วยเราสุดฤทธิ์ รีบตามไปจนถึงที่ที่คอลเซนเตอร์บอก

ที่นั่น ไม่มีวี่แววของรถ คันที่ควรมาจอดก่อนหน้า รอสิบนาทีก็ไม่มี ยิปโทรไปคอลเซนเตอร์อีกครั้ง คราวนี้ยิปขอเบอร์คนขับรถคันนั้น

ยิปโทรไปเด็กรถรับสาย ได้ยินเสียงคนขับตะโกนใส่อย่างเดือดดาล ผ่านออกมา
คนขับ: จะจอดได้ยังไงบ้ารึเปล่า เดี๋ยวรถไปถึงช้าก็ว่ากูอีก เสียเวลา ขโมยจริงรึเปล่าไม่รู้
ยิป : น้องคะ บอกคนขับ ว่าพี่มีหลักฐานเห็นว่า คนบนรถน้องขโมยจริง และคอลเซนเตอร์ก็บอกให้รถหยุดแล้วไม่ใช่เหรอ
เด็กรถ :ครับ แต่โชเฟ่อร์เค้าบอกว่า จะเสียเวลากับคนๆเดียวไปทำไม
ยิป: พี่เข้าใจ แต่บนรถน้องมีขโมย น้องจะปล่อยให้ขโมย ขโมยของคนอื่นรอดไปเพราะน้องไม่ช่วยทั้งๆที่น้องจะช่วยได้เหรอ ฝากบอกโชเฟ่อร์น้องด้วย ขอแค่ไม่กี่นาที
เด็กรถ : ครับ จะบอกให้ ตื๊ดๆๆๆๆๆ (เสียงตัดสายแบบรำคาญ)

ยิปไม่รู้ชะตากรรมว่าเค้าจะจอดให้ไหม ยิปเปิดไอแพดตัวเอง ไล่ดูตำแหน่งการเคลื่อนที่ของมือถือตัวเอง ในแอฟ Find my Iphone มันเคลื่อนที่ขึ้นเหนือไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ยิปยืมมือถือบริกรหญิงในรถ โทรจิก เบอร์โชเฟอร์ยิกๆ แต่เค้าก็ไม่รับ ตัดสายทิ้งตลอด ในใจหมดหวังแล้ว ที่เสียดายไม่ใช่มือถือ แต่รูปความทรงจำข้างในนั้นต่างหาก รูปเที่ยวกับผู้ชายมากมายในนั้นมีค่ามาก ยิปไม่อยากเสียมัน เพราะมันมีรูปเขารูปนั้นที่ยิปรักมาก

ความหวังสุดท้าย ยิปโทรไปที่คอลเซนเตอร์ ให้ช่วยบอกคนขับรถ คอลเซนเตอร์ต่อสายตรงให้ยิปคุยกับผู้บริหารบริษัทรถ( ตอนตีสอง ซึ่งผู้บริหารนางเอาใจใส่เรามาก ดีจริงๆ) ยิปเล่าทุกอย่างให้นางฟัง เล่าว่าแน่ใจเพราะมีหลักฐานกล้องวงจรปิด ผู้บริหารรับปากว่าจะโทรคุยกับคนขับโดยตรงให้ บอกเราใจเย็นๆ