เกมแห่งผู้พิชิต เกมที่ควรเป็นฉากจบ แต่แท้ที่จริงแล้ว มันมีการเริ่มต้นบนจุดจบเสมอ...

อันนี้เราจะไม่พูดถึงหนังที่เข้าโรงนะ เพราะตัวเราเองยังไม่มีโอกาสได้ไปดู และถ้าจะได้ดู ก็คงจะต้องรออีกนานหลายเดือน ซึ่งจะเป็นการดูโดยโหลดบิทมาเหมือนกับทุกๆ เรื่อง นั่นแล่ะ

ไม่ได้อยากสนับสนุนบิท แต่คนไม่มีเวลาไปโรงหนัง และยังไม่มีระบบการซื้อขายหนังดิจิตอลที่มีประสิทธิภาพดีพอของเมืองไทย มันไม่เอื้อให้คนที่ต้องใช้ชีวิตล้ำหน้า และหาซื้อของโดยนั่งอยู่ที่บ้านทำอะไรได้สะดวกโยธินนัก อย่างมากก็แค่เดินไปซีเอ็ดข้างหลังบ้านไม่ถึงร้อยเมตร แค่นี้ก็เหมือนสวรรค์แล้ว

หนังสือเล่มนี้เริ่มอย่างหยาบๆ ลวกๆ ไม่มีความสวยงามเวิ่นเว้ออะไรให้จินตนาการถึงบรรยากาศของยุคสมัยที่เกิดขึ้นในอนาคตเหมือนเรื่องอื่นๆ ที่เคยอ่านมา พาลทำให้รู้สึกว่ามันไม่น่าอ่านต่อเลย จนกระทั่งบทที่สองและสาม ความน่าสนใจอยู่ที ตัวละครเด็กอัจฉริยะ ที่ฉลาดเกินเด็ก และถูกสร้างขึ้นมาให้เป็นส่วนเกินของสังคมที่ประชากรถูกควบคุมจำนวนเอาไว้

หนังสือช่วงยุคนี้ที่ดังๆ แทบทั้งหมดจะเป็นเรื่องของอวกาศ ทั้ง 2001 : Space odyssey / และ สถาบันสถาปนา (The Foundation Series) อันมาจากบรรยากาศการเมืองช่วงนั้นที่แข่งขันกันไปบนอวกาศของของมหาอำนาจโลก

ความจับใจที่สุดของเรื่องนี้ก็คือ สิ่งที่เราทำเพื่อเผ่าพันธุ์ของเรานั้นมันคือ อาชญากรรม หรือความชอบธรรมของธรรมชาติกันแน่

สงครามทั้งบนโลกและระหว่างดาวนั้นเกิดจากความไม่เข้าใจกัน เกิดจากความไม่พูดคุยกัน ความพยายามสื่อสารกันไม่เป็นผล ก่อผลให้เกิดโศกนาฏกรรมแก่เผ่าพันธ์ที่พ่ายแพ้และย่อยยับ แน่นอนไม่ใช่เผ่าพันธุ์มนุษย์

ตอนจบของเรื่องนี้ Eipc ที่สุด

"ต้องให้ย่อยยับไปก่อนสักฝ่ายหรือ ถึงจะเข้าใจกัน"