A Monster Calls : I'm too old to be a Kid, I'm to young to be a Man.

I'm just try to be a HUMAN.

ฉากนี้เป็นฉากที่ทำเอาเราสะอึกจนหายใจไม่ออกเลย ตัวเอกร้องตะโกนว่า I'm Not Invisible! แล้วมันก็ทำให้เราร้องไห้มาตลอดจนออกจากโรง

นี่ไม่ใช่หนังแฟนตาซีเรียกมนต์อสูรมาฟาดฟันกัน แต่เป็นหนังที่จะพาเราก้าวผ่านกับปัญหาด้วยการยอมรับและปลดปล่อยมันออกไป

สำหรับตุ๊ดเด็กที่โดนรังแกในประถมอย่างเราเข้าใจต่อความรู้สึกของ คอร์เนอร์จนเรียกได้ว่า อีกนิดเราก็คือเค้าไปแล้ว ความรู้สึก รักไม่ได้เกลียดไม่ลง กับเพื่อนกลุ่มนี้ เราขอแค่มีที่สักนิดให้ทำอะไรก็ยอม

การไม่มีตัวตนมันเจ็บปวดทรมานมากกว่าถูกทำร้ายร่างกายเสียอีก เราเหมือนไม่ถูกยอมรับในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง แต่เราก็ถูกทำให้เหมือนไม่ใช่มนุษย์เหมือนพวกเขาอยู่ดี

ประเด็นของหนังไม่ได้มีแค่นี้หรอก มันคือสภาพจิตใจของตัวเอกที่กำลังแบกรับความเหนื่อยล้าแต่ก็ยังไม่กล้าแม้แต่จะปล่อยมือมันไป ลูกชายกำลังจะแหลกสลายไปพร้อมกับชีวิตของผู้เป็นแม่

ในตอนที่อสูรออกมา เด็กชายคอร์เนอร์ ยังคงถามคำถามว่า แล้วฝ่ายไหนธรรมะฝ่ายไหนอธรรม จากความคิด ดำขาว เขาก็เริ่มเติบโตจากเรื่องเล่าของเจ้าอสูรมาเรื่อยๆ

เราจะพูดโดยไม่สปอยใจความสำคัญก็ไม่ได้ แต่เราไม่สนหรอก โพสต์นี้มันเป็นการบันทึกความรู้สึกที่เรามีต่อหนัง

เพื่อให้ลูกชายก้าวผ่านเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์คนหนึ่ง ผู้เป็นแม่ที่ป่วยเป็นมรเร็งระยะสุดท้ายจึงใช้มนต์เรียกอสูรออกมา อสูรตนนี้เธอสร้างขึ้นมาในสมุดภาพร้อยเรียงเรื่องเล่าเพื่อให้มันเยียวยาตัวเธอเองในวัยเด็ก

และการเดินทางครั้งสุดท้ายนี้คือการพาลูกชายของเธอให้ก้าวผ่านสู่ความเป็นมนุษย์เช่นที่เธอเคยได้รับมา

มนตราของเรื่องนี้มีเพียงอย่างเดียวที่เราสัมผัสได้

การให้อภัย

Forgive to Forgift

เพลงประกอบภาพยนต์ที่เราฟังแล้วนึกถึงตัวเอก นึกถึงตัวเองแล้วก็ร้องไห้ทุกครั้งที่ได้ฟังตอนอยู่คนเดียว

i need a friend but a friend is so hard to find