คนเราเกือบทุกคนมักจะมองไม่เห็นในสิ่งที่ตัวเองทำ เพราะคิดว่าสิ่งที่ทำนั้นถูก แต่มันไม่เสมอไป บางครั้งเราอาจจะทำผิดพลาดก็ได้ ลองมองกระจกสะท้อนตัวเรา หรือคนในครอบครัวเตือน อันไหนดีเราก็เก็บไปปรับปรุง อันไหนไม่โอเค ไม่ได้ติเพื่อก่อก็ปล่อยมันไป ตัวผู้เขียนเองก็มีข้อเสียเหมือนกันและพยายามแก้มันอยู่ จะไม่โทษโรคทางจิตเวชที่เป็น เราต้องสำรวจตัวเอง ใครเขาจะเมินเรายังไง มองเราเป็นอากาศ แต่เราก็ยังต้องทำงานให้เขา มันมีแว็บนึงที่ผุดขึ้นมาในหัว "ถ้าเราแก้ที่เขาไม่ได้ เราก็แก้ที่ตัวเราเอง" ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ส่วนใครเขาจะเมินเราก็ช่างมัน พอคิดได้แบบนี้ก็สบายใจมากขึ้น "จงอย่าแคร์คนอื่นมากเกินไป จนหลงลืมความรู้สึกตัวเอง" เพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเอง แต่อย่าเป็นน้ำที่เต็มหรือล้นแก้ว จงเป็นแก้วที่เราสามารถเติมน้ำได้ตลอด เราไม่สามารถทำให้ทุกคนพอใจได้ ดังนั้นเราจงเป็นเราให้ดีที่สุด เท่าที่เราทำไหว จริงใจมาเราจริงใจกลับ แต่ถ้ามีเส้นกั้นบางๆ เราก็อาจจะต้องสองหน้าใส่บ้างก็ได้ เก็บความขุ่นมัวไว้ในใจ แล้วจงยิ้มแย้มรับรุ่งอรุณในวันต่อไป