Day 9 — Spellbound

JAEHYUN X DOYOUNG

— ความสวยงามคืออะไร?

ตั้งแต่เกิดมาจนอายุย่างเข้าสิบแปดปี จองแจฮยอนยังไม่เคยพบเจอบุคคลที่ซึ่งเป็นนิยามของคำว่า สวยงาม มาก่อนเลยสักครั้ง จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาคนนั้น ได้ปรากฏตัวขึ้นที่ริมถนน

รูปร่างสูงโปร่งที่มีความกว้างของลาดไหล่ตามหลักสรีระของเพศชายแต่กลับมีขนาดตัวที่บางกว่าชายหญิงทั่วไป อีกทั้งสะโพกเล็กภายใต้กางเกงสแลกสีดำที่เข้ากันกับท่อนขาเรียวยาวทั้งสองข้าง ยิ่งเสริมให้บุคคลตรงหน้าดูเข้าใกล้นิยามของคำว่า สมบูรณ์แบบ มากยิ่งขึ้นไปอีก

แต่เมื่อลองย่นระยะห่างระหว่างเขากับคนตรงหน้าเข้าไปอีก แจฮยอนกลับได้พบกับความงดงามที่แท้จริง

ใบหน้าขาวเนียนตกแต่งด้วยริ้วระเรื่อจางๆ เพราะสภาพอากาศ รับกันได้ดีกับดวงตาคู่กลมฉ่ำน้ำดูแวววาวราวกับเก็บรักษาดวงดาวนับล้านเอาไว้ข้างใน จมูกโด่งสวยแต่กลับดูดื้อรั้นจนน่าบีบเพราะปลายมนๆ นั่น ไหนจะริมฝีปากเรียวเล็กแต่กลับดูนุ่มนิ่มน่าสัมผัสนั่นอีก

ทุกอย่างที่เป็นเขาคนนี้ช่างสวยงามเหลือเกิน — ในที่สุดแจฮยอนก็เข้าใจนิยามของมันเสียที

“หาเจอจนได้”

และทันทีที่คนข้างกายหันมาสบตากันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แจฮยอนถึงกับชะงักและรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องทันที

แม้กระทั่งน้ำเสียงยังฟังดูงดงามเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกไม่มีผิดเพี้ยน

ราวกับต้องมนตร์ — จองแจฮยอนค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าหาอีกคน สายตาหยาดเยิ้มจดจ่ออยู่แต่ริมฝีปากสีสวยจนไม่ทันได้สังเกตแววตาดำมืดของคนตรงหน้า

ดูเหมือนว่าเวทมนตร์ของคิมโดยองจะสำแดงฤทธิ์แล้ว

มือเรียวยกขึ้นสัมผัสสันกรามได้รูปก่อนจะออกแรงดึงรั้งให้ใบหน้าหล่อขยับเข้ามาใกล้เร็วยิ่งขึ้น ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดนิ่งเพราะมนตร์คาถาจากบุคคลที่เป็นนิยามของความสวยงามสำหรับจองแจฮยอน

— เป็นครั้งแรกที่จองแจฮยอนทำสำเร็จ

“อย่าหนีผมไปไหนอีกเลยนะครับพี่โดยอง”

กับคนคนนี้ที่เขาเฝ้าตามหามานานแสนนาน

“แต่นายอยู่ฉันตลอดไปไม่ได้”

ต่อให้ต้องแลกด้วยความเป็นคนหรืออะไรก็ตามแต่

“ไม่มีอะไรที่พ่อมดอย่างพี่ทำไม่ได้นี่ครับ”

จะไม่มีวันปล่อยมืออีกต่อไปแล้ว

“แค่จูบคงไม่พอแล้วสิแบบนี้”

please tag #octody or comment below these.

Thank you for your reading :)